Εχουμε που έχουμε τα προσωπικά μας θέματα έχουμε και το ρομάντζο Φώφης – Σταύρου. Τον κάλεσε ή δεν τον κάλεσε; Εφτασε ή δεν έφτασε η πρόσκληση; Ηταν mail ή μήνυμα στο κινητό; Ηταν καλεσμένος και στο γεύμα μετά; Τι φοράμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Κάτι σε κοκτέιλ ή πιο επίσημο; Να πάει με δώρο ή υπάρχει λογαριασμός για να καταθέσει το κάτι τι του;

Πάμε καλά; Πάνε καλά; Τον Σταύρο τον έπιασε το μάτι μου στο Συνέδριο της Δράσης όπου παραβρέθηκε ο Στέφανος Μάνος, ο Kυριάκος Μητσοτάκης, η Αννα Διαμαντοπούλου. Μπορώ να καταλάβω τις νοητές γραμμές που ενώνουν τους τρεις: σχεδιασμός, αποτελεσματικότητα, πρακτική, ρεαλισμός, εξωστρέφεια, ανάπτυξη, σεβασμός στην επιχειρηματικότητα, όχι στον λαϊκισμό, μεταρρυθμίσεις.

Ο Σταύρος από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στην πολιτική αρένα γι΄αυτά μίλησε. Για όλα αυτά έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Και όσοι συγκεντρώθηκαν δίπλα του αυτά ασπάστηκαν. Και ήταν πολλοί κατά τη δική μου άποψη. Σπουδαία μαγιά ανθρώπων. Μετά; Πώς μπέρδεψε το βηματισμό του; Πώς κατόρθωσε να βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό του; Πόσο φλερτ; Με πόσους; Τι πήχεις αναστήματος ξεπέταγε; Μέχρι 10%! Ποιος ο λόγος; Οταν κάποιος επιτελεί «το καθήκον» του πιστεύω του, τι τον νοιάζει το μέτρημα του αναστήματος και μάλιστα προσθέτοντας στον εαυτό του μπόι που δεν φτάνει;

Πώς μπορεί να αναζητάς ομοϊδεάτες όταν δεν χαράζεις συγκεκριμένη κατεύθυνση; Κατά πού θα σε ακολουθήσουν όποιοι θα ήθελαν να σε ακολουθήσουν;

Ανάστημα είναι να αφήνεις το στρωμένο σου επαγγελματικά τραπέζι και να δηλώνεις «παρών» στην αρένα της πολιτικής άρα και να αντέχεις τη συνυπευθυνότητα για το μέλλον της χώρας. Ανάστημα είναι να κάνεις κόμμα με το τίποτα. Ανάστημα είναι να κατορθώνεις να φέρεις κοντά σου ένα σωρό ενδιαφέροντες, μορφωμένους, δουλευταράδες ανθρώπους (και βέβαια να μπορέσεις να τους κρατήσεις). Ανάστημα είναι να μη καταφέρουν να σου βρουν τίποτα μεμπτό οι αντίπαλοί σου παρά να σου προσάπτουν το μόνο που δεν έκρυψες… Το πού εργαζόσουν. Τόσα που κατόρθωσε! Κι όμως…

Ακόμα μια τρικλοποδιά και το νταραβεράκι με τη Φώφη. Πρόσφατα εννόησα ότι μπορούν να είναι και μαζί. Το ίδιο περιέργως είχα εννοήσει κάποτε και για το ΣΥΡΙΖΑ. Ή όχι; Αυτό το διαρκές ναι, όχι, ίσως… Εν τέλει ίσως. Μα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με σταρλετίτσα που μιλάει σε δημοσιογράφους μεσημεριανής εκπομπής για κάποιον που «Είμαστε μόνο φίλοι». Αν τον είχε καλέσει η Φώφη θα είχε πάει, δηλαδή; Και με τη Δράση τι θα έκανε; Συμμετείχε στη συγκέντρωση της Δράσης για να «την πει» στη Φώφη που τον κάλεσε και δεν τον κάλεσε, ή το ένοιωθε και πήγε; Η Φώφη νομίζει ότι έχει κόμμα και κάνει χαρά. Ο Σταύρος εννοεί ότι η Φώφη έχει κόμμα;

Πώς μπορεί να αναζητάς ομοϊδεάτες όταν δεν χαράζεις συγκεκριμένη κατεύθυνση; Κατά πού θα σε ακολουθήσουν όποιοι θα ήθελαν να σε ακολουθήσουν; Ασε τους φίλους, ρε παιδί μου. Αστους. Μπορεί να προκύψουν φίλοι εκεί που δεν το περιμένεις. Το ασπάζομαι. Να είσαι ανοιχτός. Είναι μεγάλο πράγμα. Αλλά είναι δυνατόν μετά από εκλογικές αναμετρήσεις να μην έχεις τουλάχιστον συνεννοηθεί τον «εχθρό»; Εντάξει! Η γενιά μας δούλευε το προκαταρκτικό! Ηταν χρόνια παρθενιάς. Βουρλίζονταν το ερωτικό σύμπαν και στο κρεσέντο πέταγαν οι παρθένες ένα «Μη! Οχι ακόμα». Τράβηξαν πολλά οι έρμοι οι άνδρες. Μπορεί έτσι να προέκυψαν και τόσοι πολλοί…

Αλλά πουλάκι μου, αυτά ήταν, άλλα χρόνια! Τώρα ο χρόνος τρέχει και ίσα που προλαβαίνεις να δηλώσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Αν βέβαια το ξέρεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News