Από τη μια, δώδεκα παιδιά. Η συλλογικότητα της χαράς! Η ομαδική αγωνία, το ομαδικό δόσιμο κάθε μονάδας και υπομονάδας δύναμης, κάθε τρόπου συμπαράστασης. Ο πλανήτης όλος κοντά τους. Δικαίως. Από την άλλη, ο ένας μόνος. Ο απόλυτα μόνος. Πιο μόνος δεν έχει. Πιο μόνος πεθαίνεις. Πέθανε. Αυτοκτόνησε. Κοίτα πώς συνέπεσαν, τα δυο άκρα, το ίδιο χρονικό διάστημα. Και τρέμω, αγαπημένο, μόνο, πλάσμα, μην και το φευγιό σου πάει στο ντούκου. Όπως τόσων άλλων…

Εμείς, πια, πονάμε συγχρονισμένα με την επικαιρότητα. Τελειώνει η επικαιρότητα, τελειώνει ο πόνος. Η επικαιρότητα κρατάει 4 άντε 5 μέρες. Παρεμβλήθηκε το θέμα με τη σωτηρία των 12 παιδιών. Κινήσαμε για τη χαρά. Εσύ ένας. Φοβάμαι, κάηκες ως θέμα, αγαπημένο, μόνο, πλάσμα.

Τι να γίνονται τα γαμιολομαγκάκια της δεκάρας, οι αρχιδοσούρτες του τίποτα, οι «Κρητικοί», αυτοί που σακάτεψαν τον Βαγγέλη των Ιωαννίνων;

Ο Βαγγέλης είχε αυτοκτονήσει, να σας θυμίσω. Το 2015 είχε ανατεθεί εκείνη η υπόθεση στη Δικαιοσύνη. Έχουμε 2018. Πόσο να λούφαξαν τα θρασύδειλα; Για πόσο καιρό να φοβήθηκαν συνέπειες; Τρία χρόνια «άντε να γίνει και το δικαστήριο να ξεμπερδέψουμε. Δεν αντέχεται η αγωνία» μπορεί και να λένε. Πάντα περισσεύει το θράσος, στα γαμιολομαγκάκια της δεκάρας. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν.

Τι να γίνονται τα παιδιά που σκότωσαν και εξαφάνισαν τον Άλεξ; Πάει ο Άλεξ. Καταγράφηκε μέσα μας το βλέμμα της μάνας του και εκείνος να παίζει πιάνο. Όποτε έχουμε φαινόμενο bullying, ανασύρεται το αρχείο. Αδικαίωτη η ψυχή του. Σιγά το πράγμα! Σε μια χώρα που ο Κουφοντίνας αναμένει τη νέα του άδεια, για να κάνει αρχή στη ζωή του, ο φονιάς τόσων ανθρώπων… Πόσο να προσδοκώ ότι οι φονιάδες του Βαγγέλη, του Άλεξ, του 14χρονου της Αργυρούπολης… Τιμωρήθηκαν; Θα τιμωρηθούν;

Αν με ρωτήσεις από τι πάσχει ετούτη η κοινωνία, ποιο είναι το πρωτογενές δράμα που γεννάει, τα ένα σωρό δράματά μας, θα σου μιλήσω για την ανοχή και την ατιμωρησία. Δεν υπάρχουν συνέπειες για καμία αμαρτία, για καμία άνομη πράξη. Τρέμουμε μην και ένοχος βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. Τέτοια ασυλία δεν υπάρχει στον πλανήτη! Όλα στα μέρη μας καταλήγουν σε ένα «παραθυράκι» σκαπουλαρίσματος. Όλα τα τραγικά «παίρνουν τον χρόνο τους» μέχρι να ξεθωριάσουν, να σβήσουν, βολικά για θύτες.

Σκέφτομαι ότι οι πολιτικοί μας αρχηγοί, στο μόνο που μπορούν να συγχρονιστούν, να συμφωνήσουν, είναι κατά του bullying. Ενώ για κάθε θέμα ο καθένας τους μπορεί να έχει τη δική του άποψη, τη δική του οπτική γωνία, το δικό τους συμφέρον, μου είναι αδιανόητο να φανταστώ έναν, έναν χωριστά να μη συμπίπτει με τον άλλον στη σκέψη και δραστική απόφαση, ότι κάποιος που βασανίζει το παιδί του, που το απειλεί, που του λιντσάρει τον ψυχικό του κόσμο με οποιαδήποτε μορφή βίας, πρέπει να γνωρίζει ότι θα τιμωρηθεί, ότι δεν θ΄ αποφύγει την τιμωρία με κανέναν τρόπο… Ας ενεργήσουν, επιτέλους, όπως για την Ολυμπιάδα. Ένα ευεργετικό «fast track» κατά του bullying! Μια γραμμή 24ωρη που να καταγραφεί σε όλους μας, όπως το 100 για Αστυνομία. Ένα παρακλάδι των Δικαστηρίων που θα ενεργεί σε χρόνους ντε τε. Σε μια οχλαγωγική χώρα πολλά μπορούμε να υποκριθούμε ότι δεν τα ακούμε.

Τις ψυχές, όμως, όταν μιλάνε από τάφους; Πώς να τις αγνοήσεις;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News