Οι πρόσφατες εκλογές, ιδίως ο δεύτερος γύρος – μαύρη Κυριακή για αρκετούς υποψηφίους που θεωρούσαν εαυτόν άνετο νικητή, μας έβαλαν σε σκέψεις. Ηταν και η αποχή ρεκόρ, η «δεν ξανάγινε» σε απλά ελληνικά. Ποιος παράγοντας είναι τελικά αυτός που ασκεί καταλυτική επιρροή στον/στην ψηφοφόρο; Ποια παράμετρος είναι εκείνη που μπορεί να ανατρέψει ισορροπίες, προσδοκίες, να φέρει επανάσταση στο σκηνικό, εκπλήσσοντας τους πάσης φύσεως ειδήμονες;

Μια παράμετρος μάλλον υποτιμημένη, αν κρίνουμε από τις αναλύσεις το βράδυ των εκλογών. Παρεμπιπτόντως, κάποιες από αυτές έμοιαζαν βγαλμένες από άλλη εποχή. Σαν να υπάρχουν ακόμη πολιτικά τοτέμ, σαν να συνεχίζουν να είναι κραταιά τα κομματικά όργανα – Πολιτικές Γραμματείες και Κεντρικές Επιτροπές – ικανά να προκαλέσουν κρύο ιδρώτα με τις αποφάσεις τους. Σαν να εξακολουθεί να ρίχνει τη βαριά σκιά της η Μεταπολίτευση.

Μα όχι… Είναι εκεί, κι ας επιλέγουμε να μην τα κοιτάζουμε όταν διατυπώνουμε βαρύγδουπες απόψεις: τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Social media, αν προτιμάτε. Αχαρτογράφητα μα και γοητευτικά. Ισως και επικίνδυνα λαοπλάνα. Ενσάρκωση μιας άλλης δημοκρατίας, ολότελα διαφορετικής, οπωσδήποτε πολύτιμης (και αυτής).

Μεγάλο και κρίσιμο τμήμα του εκλογικού κοινού πορεύεται στην κάλπη με γνώμονα το τι έχει γραφεί στο Facebook, το Instagram, το Twitter. Με αποτυπωμένο στο μυαλό και το τελευταίο χαμερπές σχόλιο, ιδίως αν συνοδεύεται από ενδιαφέρουσα φωτογραφία. Εδώ δεν χρειάζονται βαριές δημοσιογραφικές υπογραφές, δεν απαιτούνται καν αποδείξεις για την όποια χολερική ατάκα, ούτε έρευνα (και αγωνία) για την εγκυρότητα όσων δημοσιεύονται και ενδεχομένως αναπαραχθούν. Δεν είναι καν προϋπόθεση η σημασία – αξιολόγηση του σχολίου για την ανάρτηση και τη διάρκειά του. Ανάρτηση ήταν και πάει…

Η Πολιτική, άμεσα συνδεδεμένη με την κουίντα, το παρασκήνιο, είναι το πλέον ευεπίφορο τοπίο, για όποια άνθη του κακού. Και το εκλογικό κοινό, σε μεγάλο ποσοστό ταλαιπωρημένο, με δυσκολίες σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, άρα ευάλωτο. Ενίοτε τόσο, που καταλήγει ματαιωμένο, αδιάφορο.

Δεν δικαιούμαστε να ερμηνεύουμε το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών με όρους δεκαετίας 1990, 2000 ή 2010. Γιατί;

Τα παραδοσιακά Μέσα έχουν χάσει την ισχύ του παρελθόντος. Ο Τύπος δεν είναι πια αυτό που ήταν, ούτε ασκεί την επιρροή που ασκούσε. Παρότι και σε αλλοτινές εποχές, το κοινό έκανε ενίοτε την έκπληξη. Θυμάστε την αναμέτρηση Αντώνη Τρίτση – Μελίνας Μερκούρη για τον Δήμο Αθηναίων; Η εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία πανελλαδικά, σε καθημερινή βάση, η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ισχυριζόταν με πρωτοσέλιδο της ότι η Μελίνα ήταν «Ετοιμη για τη δημαρχία». Αλλά βγήκε ο Τρίτσης…

Μας χρειάζεται επανεκπαίδευση για την ερμηνεία όσων συμβαίνουν γύρω μας, από την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη ως την ανάδειξη νέων προσώπων όπως ο Χάρης Δούκας στην Αθήνα. Δεν υπάρχει αρνητική χροιά στη διαπίστωση. Αντιθέτως, ενέχει ταπεινότητα. Τι να κάνουμε… Ο κόσμος δεν διπλοπαρκάρει πια στην Ομόνοια και το Σύνταγμα για να αγοράσει δυο και τρεις εφημερίδες. Κοιτάζει απλώς την προέκταση του χεριού του: το κινητό.

Δεν διαθέτουμε (τουλάχιστον ακόμη) τα εργαλεία για την πλήρη γνώση και την κατανόηση του τοπίου. Η κατάσταση μας υπερβαίνει. Οι πλατφόρμες έχουν τα δικά τους αστέρια, πρόσωπα που ασκούν επιρροή – influencers με εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους, διψασμένους για πληροφορία άλλου τύπου, απλή, κατανοητή. Λειψή; Λειψή. Και πάντως δοσμένη ανάλαφρα, με χιούμορ.

Μοιάζουν τα social media με τον λαβύρινθο γεμάτο μυστικά – το πολεμικό οχυρό του Τσόρτσιλ στα έγκατα του Λονδίνου. Σύγχρονα War Rooms.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News