Θέλει θράσος να δίνει ένα αμφιλεγόμενης δημοσιότητας πρόσωπο συμβουλές στον Μιχάλη Λεμπιδάκη, που μόλις εξήλθε από ταλαιπωρία έξι μηνών. Σε έναν άνθρωπο που ζούσε αλυσοδεμένος και άλλαξε όψη χάνοντας 17 κιλά στην απομόνωση που τον είχαν καταδικάσει, μετά την απαγωγή του.

Σκηνοθέτης του μακρινού παρελθόντος, ευρύτερα γνωστός για τις μεταμεσονύκτιες εκπομπές του, βρήκε νοσηρή ευκαιρία για προβολή και απηύθυνε προσωπικό σημείωμα -μάλιστα, προσωπικό – μέσω των social media στον απαχθέντα, τις πρώτες ώρες μετά την απελευθέρωσή του. Φιλοδοξούσε φαίνεται να του το διαβάσουν, προτού προλάβουν να τον σφίξουν στην αγκαλιά τους οι δικοί του άνθρωποι, προτού κάνει μια βόλτα στο φως του ήλιου που είχε να δει μισό χρόνο τώρα.

Το σημείωμα αρχίζει με ένα τυπικό «χαίρομαι που είστε ζωντανός», αλλά συνεχίζει με απαίτηση εξόχως επιθετική, αφού τον καλεί να σώσει τους σωτήρες του, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης.
«Οι άνθρωποι που σας έσωσαν, είναι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι του διεφθαρμένου και εγκεφαλικά νεκρού Δημοσίου. Αστυνομικοί που αγοράζουν το αλεξίσφαιρο γιλέκο τους και επιχειρούν με σαπάκια περιπολικά, βάζοντας βενζίνη από την τσέπη τους».

Ο συμβουλάτορας παγιδεύει το κοινό του, υπογραμμίζοντας το γνωστό και προφανές, ποντάροντας στο θυμικό. Ποιος διαφωνεί ότι υπάρχουν αστυνομικοί που επιχειρούν με εξοπλισμό Μεσαίωνα; Και ποιος λέει όχι στο ότι η ΕΛ.ΑΣ. παλεύει καθημερινά με τις ελλείψεις της;

Το αδιανόητο κρύβεται στην αμέσως επόμενη φράση: «Θα ήταν μάλλον λογικό να συμπεράνω ότι από εκείνα τα 10 εκατομμύρια που θα έπαιρναν οι απαγωγείς, ένα μέρος (ας πούμε το 1/3) θα το διαθέσετε για εξοπλισμό των αστυνομικών που απαξιούμε καθημερινά με τη λέξη “μπάτσος”, που τους αφήνουμε έκθετους σε καθημερινές μολότωφ και που όταν κάνουν λάθος (επειδή λάθος πολιτική ηγεσία έχουν) σπεύδουμε να τους σταυρώσουμε».

Ο συμβουλάτορας κανοναρχεί… Είναι λογικό να «συμπεραίνει» κανείς όταν πρόκειται για τα λεφτά του άλλου; Είναι λογικό να του κόβει κουστούμι («λέω να δώσεις το 1/3») και να ορίζει το πώς θέλει να αντιδράσει σε μια προσωπική περιπέτεια που λίγο έλειψε να του στοιχίσει την ίδια του τη ζωή;

Σαν τους απαγωγείς και ο σκηνοθέτης. Ζητάει τα ιδιότυπα λύτρα του. Η κρατική μηχανή κινητοποιήθηκε για να σώσει κάποιον που τυγχάνει πλούσιος, να μην του κοστίσει κατιτίς; Ο πλούσιος δεν πρέπει άλλωστε να είναι μόνο ευγνώμων, πρέπει και να φαίνεται. Πώς θα περάσει την Πύλη του Παραδείσου; Κινδυνεύει να τον κοντράρει η καμήλα περνώντας από το μάτι της βελόνας.

Εχει ίσως αξία να διερωτηθεί κανείς πώς έπρεπε να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, για το γεγονός ότι παρέμειναν ζωντανοί (και πλούσιοι), ο εφοπλιστής Περικλής Παναγόπουλος και ο βασιλιάς του χαλβά Αλέξανδρος Χαϊτογλου, θύματα απαγωγής κι αυτοί στο παρελθόν.

Πώς έπρεπε να ξεπληρώσει το υπαρξιακό της χρέος η αδελφή του σαουδάραβα βασιλιά Σαλμάν Αν Σαούντ στον γιατρό Μανώλη Σαλούστρο, ύστερα από σοβαρό καρδιολογικό επεισόδιο.

Και πώς να πει κάποιος «ευχαριστώ» στους διασώστες που τραβούν το παιδί του από τα συντρίμμια ενός σεισμού, στους πυροσβέστες που γλιτώνουν το σπίτι του μέσα σε αποκαΐδια.

Στη χώρα που εφηύρε το φακελάκι για να κάνει κάποιος απλώς τη δουλειά του, ε, είναι μάλλον ιερόσυλο να μην ανταμείβεται με το 1/3 των παρ’ ολίγων λύτρων ένας άλλος που υπερβαίνει το μέτρο και κάνει επιτυχία. Σαν να εκλείπει παντελώς η έννοια του αυτονόητου, του στοιχειώδους επαγγελματισμού.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει γίνει ήδη γνωστό ότι ο Λεμπιδάκης όντως προτίθεται να προχωρήσει σε κίνηση γενναιοδωρίας προς την ΕΛ.ΑΣ. Δεν είναι όμως αυτό που έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δικαιούται και να μην το κάνει. Γιατί η ελευθερία, η ίδια η ζωή, δεν έχει λύτρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News