Οι τραμπούκοι μπορεί να είναι δεξιοί (ακροδεξιοί) και αριστεροί (ακροαριστεροί). Στην ακραία (φασιστική) εκδοχή τους οι μεν δολοφονούν τον Παύλο Φύσσα (αποδεδειγμένα), οι δε τους υπαλλήλους της Μαρφίν (πιθανώς, αλλά αναπόδεικτα).

Καμιά φορά οι τραμπούκοι ενώνονται, για να εξυπηρετήσουν κάποια επιδίωξη. Για παράδειγμα, στις 28 Οκτωβρίου 2011 αριστεροδεξιοί τραμπούκοι επιτέθηκαν στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, χαρακτηρίζοντάς τον «προδότη» (όχι για κάποια «αντεθνική» δράση, αλλά) επειδή ήταν στο μνημονιακό στρατόπεδο.

Δεξιός τραμπουκισμός ήταν το «λιντσάρετε τον Πάχτα» του Καμμένου. Αριστερός τραμπουκισμός ήταν το «μπορεί να φας και κανένα γιαούρτι» του Κατρούγκαλου προς τον Πάγκαλο. Και τα δύο από την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή περίοδο.

Τέτοιοι τραμπουκισμοί παρατηρούνται σε περιόδους όξυνσης των πολιτικών παθών και καμιά φορά, αν η κατάσταση ξεφύγει, οδηγούν σε τραγωδίες. Τους είδαμε και σε παλιότερες δεκαετίες (πχ του ’90, με θύμα τον καθηγητή Τεμπονέρα), τους είδαμε και σ’ αυτήν που διανύουμε με τα θύματα της Mαρφίν και τον Φύσσα.

Η περίπτωση Μπουτάρη είναι διαφορετική. Διότι εδώ αναδεικνύνεται ο «εθνικός» ή «πατριωτικός» τραμπουκισμός. Ο Μπουτάρης έγινε αντικείμενο λιντσαρίσματος, διότι είναι «τουρκόσπορος» και «προδότης» της Μακεδονίας (εδώ όσα φρικαλέα εξέμεσαν εναντίον του λίγο πριν του επιτεθούν). Βεβαίως, το έδαφος είχε προετοιμασθεί από διάφορους επιφανείς, όσο και επαγγελματίες, πατριώτες (εδώ και εδώ). Τα προεόρτια των σημερινών ξεκίνησαν από το συλλαλητήριο, όπου το πλήθος τον έβριζε εν χορώ την ώρα που ο ήρωας της στιγμής στρατηγός Φράγκος κατακεραύνωνε τους «προδότες» της Μακεδονίας.

Ο «εθνικός» ή «πατριωτικός» τραμπουκισμός εδώ φαίνεται -και είναι- ακροδεξιός. Κατά βάση είναι τραμπουκισμός της άγνοιας και της πατριδοκαπηλίας. Διότι και ο (δεξιός) Κουμουτσάκος είχε ξυλοκοπηθεί σε συγκέντρωση Ποντίων (εδώ) από κάποιους «πατριώτες», που νόμιζαν, προφανώς, ότι είναι «ανθέλληνας», όπως τώρα ο Μπουτάρης.

Αυτός ο τραμπουκισμός, ο εθνικοπατριωτικός, είναι ο πιο επικίνδυνος τώρα που το Μακεδονικό είναι ξανά στο τραπέζι. Και αυτός ο τραμπουκισμός αντιμετωπίζεται μόνο αν οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις συναποφασίσουν να λύσουν το πρόβλημα, με λύση που έχει προταθεί από το 2008. Είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν οι προϋποθέσεις για επωφελή εθνικά λύση, η οποία θα απαλλάξει την πολιτική ζωή από ένα καρκίνωμα και θα στείλει στην αεργία πολλούς επαγγελματίες εθνικοπατριώτες. Και αυτό θα συμβεί σχεδόν αμέσως μετά από μια τέτοια λύση, όταν θα αποδειχθεί ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τη βόρεια… υπερδύναμη και θα επιτρέψει στις πολιτικές δυνάμεις να κονταροχτυπηθούν σε άλλα, πραγματικά επικίνδυνα, προβλήματα.
Αντίθετα, αν αυτό δεν συμβεί και η προσπάθεια ναυαγήσει, δεν θα πληγεί ο σημερινός εθνικός «προδότης» Τσίπρας. Το πρόβλημα θα το κληρονομήσει ο επόμενος, ο οποίος θα στιγματισθεί, επίσης, από την ίδια «προδοσία», όπως στιγματίστηκε και η κυβέρνηση (του πατρός) Μητσοτάκη στη δεκαετία του ’90 από τους υπερπατριώτες της εποχής.

Συνοψίζουμε: ο τραμπουκισμός που αναδεικνύεται στην περίπτωση Μπουτάρη είναι ο πιο επικίνδυνος. Δεν είναι τύπου Κοτζαμάνη της δεκαετίας του ’60, διότι σήμερα δεν υπάρχουν ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες να καλύπτουν τέτοιες πρακτικές. Ομως, μπορεί να αποδειχθεί χειρότερος, διότι πατάει στην άγνοια, στην καλλιέργεια του «εθνικού» φόβου και στο φόβο του πολιτικού κόστους, που εμποδίζει την ορθολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Αυτός ο τραμπουκισμός, ο εθνικοπατριωτικός, είναι που πρέπει να πολεμηθεί πρωτίστως, μακριά από στενά κομματικούς υπολογισμούς. Αν επικρατήσουν αυτοί, στο τέλος οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι αυτοί που επιτέθηκαν παλιότερα στον Κουμουτσάκο και σήμερα στον Μπουτάρη. Και, κυρίως, όσοι από πίσω τούς ενθαρρύνουν ή τους υποκινούν, πρόσωπα και μέσα ενημέρωσης, επαγγελματίες έμποροι του «πατριωτισμού».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News