Κάθε φωτογραφία με Αλέξανδρο Λυκουρέζο και Νατάσα Καλογρίδη είναι ένας μικρός θησαυρός για τα μίντια. Οι ίδιοι βέβαια δεν έχουν αρνηθεί, ούτε έχουν επιβεβαιώσει ότι τα έχουν φτιάξει, αλλά τα φωτογραφικά κλικ που τους απαθανατίζουν μαζί κάνουν τη φαντασία να οργιάζει και τον θεατή να αναρωτιέται. Και η αλήθεια είναι ότι δεν αναρωτιέται απλώς. Το ενδεχόμενο να είναι αυτοί οι δύο ζευγάρι έχει γεννήσει στο φιλοθεάμον κοινό και μια ηθικολογία, με την οποία σχολιάζει το θέμα.

Φαντάζομαι ότι το «στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι» θα έχει ειπωθεί από πολλούς ανθρώπους για τον Λυκουρέζο. Φαντάζομαι κυρίες στο κομμωτήριο, με βαφή στα μαλλιά και περιοδικά στο χέρι, να βλέπουν τις φωτογραφίες με τα τρυφερά τετ α τετ και τα ταξίδια του στις Μαλβίδες με την Καλογρίδη και να στραβομουτσουνιάζουν. Και μετά να γυρνάνε φιτιλιασμένες σπίτι και να λένε στον άντρα τους «αν πεθάνω πριν από εσένα, μην τολμήσεις να πας με άλλη! Θα σου σπάσω το κεφάλι απ’ τον άλλο κόσμο!».

Με συγκαλυμμένη ηθικολογία, το εν λόγω θέμα σχολιάζεται και στα πάνελ. Κανείς δεν παίρνει ευθέως το ρόλο του ηθικολόγου βεβαίως, κανείς δεν τολμάει να εκστομίσει την παραπάνω παροιμία, αλλά όλοι ξέρουμε ότι την σκέφτονται, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ηθικολογούν από μέσα τους. Φαίνεται απ’ τα μειδιάματα τους, όταν βλέπουν τις φωτογραφίες. Φαίνεται μόνο και μόνο απ’ το γεγονός ότι τις παρουσιάζουν σαν είδηση. Το ότι κάθε ένα απ’ τα φωτογραφικά στιγμιότυπα του χήρου και της ηθοποιού είναι πρώτα-πρώτα στη σκαλέτα των εκπομπών, φανερώνει πόσο μας σοκάρει το ενδεχόμενο ο διάσημος δικηγόρος να τα έφτιαξε με κάποια, λίγους μήνες αφότου πέθανε η Ζωή Λάσκαρη.

Πλάκα-πλάκα, το (πιθανό) ζευγάρι Λυκουρέζου – Καλογρίδη έχει αναδείξει αρκετά χαρακτηριστικά ταμπού της κοινωνίας. Έχει φανερώσει on air και σε live μετάδοση το πώς αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο ένας άνθρωπος που έχασε πρόσφατα το ταίρι του να προχωρήσει στη ζωή του. Καταρχάς, του βάζουμε χρονικούς περιορισμούς: πόσους μήνες είναι χήρος/α; Από τους πόσους μήνες και πάνω επιτρέπεται να κοιτάξεις θηλυκό ή αρσενικό; Πόσος καιρός πρέπει να περάσει προτού βγεις ραντεβού, πας ταξίδι, κοιμηθείς και ξυπνήσεις στο ίδιο κρεβάτι μ’ έναν άλλο άνθρωπο; Σε πόσο καιρό σου επιτρέπεται να χαρείς και να συνεχίσεις τη ζωή σου, τέλος πάντων; Όλα αυτά τα έχουμε βάλει σε κουτάκια και τα μετράμε με τη μεζούρα.

Κακά τα ψέματα, πάνω στο θέμα Λυκουρέζος – Καλογρίδη καθρεφτίζεται ο τρόπος που βλέπουμε το πένθος και τη χηρεία. Σαν κοινωνία τα έχουμε οριοθετήσει κάπως, πιστεύουμε ότι η χηρεία πρέπει να εξελίσσεται μ’ έναν άλφα τρόπο και δεν έχουμε μεγάλη ανοχή όταν εξελίσσεται μ’ έναν βήτα τρόπο, που απέχει από τη δική μας θεώρηση. Πέθανε ο/η σύζυγος; Πρέπει να βάλεις μαύρα, να χτυπηθείς στα πατώματα, να πάθεις κατάθλιψη, να χαθείς από προσώπου γης για χρόνια. Αν διαφοροποιηθείς, αν το πας αλλιώς, σε κοιτάνε με μισό μάτι.

Με μισό μάτι κοιτάμε τώρα και τον Λυκουρέζο. Απλώς, επειδή είναι διάσημο πρόσωπο (και κατά κάποιο τρόπο μας υπερβαίνει), είμαστε πιο επιεικείς. Φαντάσου να ήταν ένας άσημος τοις πάσι δικηγοράκος, που χήρευσε πρόσφατα και τον έβλεπαν στη γειτονιά με γυναίκα.  Εκεί δεν θα υπήρχε επιείκεια, εκεί ίσως να σταματούσαν και τα καλημέρα. Εκεί, στον γείτονα, στον διπλανό μας, η ηθικολογία είναι hard core, αλύπητη και απροβλημάτιστη.

Η ουσία όμως είναι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζήσει το πένθος, τη χηρεία, τη ζωή του που είναι μία, όπως θέλει. Το να ηθικολογούμε πάνω στο πώς αποφασίζει να ζήσει κάποιος μετά τον θάνατο του συντρόφου του, και να βγάζουμε συμπεράσματα, είναι λάθος. Τι συμπέρασμα να βγάλεις άλλωστε για τη ζωή του άλλου; Ξέρεις εσύ καλύτερα απ’ αυτόν;

Υ.Γ. Και μπορεί να μην είναι καν ζευγάρι οι άνθρωποι, έτσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News