Η περίπτωση του Μύρωνα με ξάφνιασε. Όχι γιατί δεν υπάρχουν παρόμοιες. Ευτυχώς, ναι, αν και μετρημένες. Αλλά γιατί έτυχε να συμπέσει με την εκ διαμέτρου αντίθετή της. Στη διαδρομή Ρέθυμνο – Ηράκλειο δύο κόσμοι συναντήθηκαν. Διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μία μεριά η αυτογνωσία, η μοναδικότητα, ο σεβασμός στις ρίζες, η αφαίρεση, η σεμνότητα που προκύπτει από τη σπουδή. Από την άλλη, η υπερβολή, η ποσότητα, η ομογενοποίηση. Και μπορεί το παράδειγμα να έχει αφορμή τη φιλοξενία, αφορά όμως σε μια κουλτούρα που έχουμε χάσει.

«Η συγκίνηση ειναι η πολυτέλεια του σήμερα», μου λέει ο Μύρωνας, αρχιτέκτονας-πολεοδόμος, καθώς με ξεναγεί στα Καψαλιανά: έναν οικισμό του 1872 που πριν 30 χρόνια ξεκίνησε να αναστηλώνει με περίσσεια προσοχή και φροντίδα και που σήμερα λειτουργεί ως ξενοδοχείο. Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ρέθυμνο. Ένας ορεινός προορισμός, στους πρόποδες του Ψηλορείτη. Όπου ένα ελαιοτριβείο ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχαν οι κάτοικοι. Και αυτό παραμένει σήμερα σημείο αναφοράς για τους εκλεπτυσμένους πελάτες που έρχονται από τις αρχές της άνοιξης μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, αλλά και τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα. Απολαμβάνοντας τις μυρωδιές από τα βότανα που έχουν φυτευτεί ολόγυρα και τις γεύσεις με τα ζαρζαβατικά που καλλιεργούνται στα δύο μποστάνια. Και αποθηκεύοντας αναμνήσεις για το τι είναι Κρήτη και Ελλάδα που θα περιγράψουν στους δικούς τους όταν επιστρέψουν.

Λίγες ώρες πριν βρεθώ εκεί φιλοξενήθηκα σε μια ντιζάιν σουίτα σε παραθεριστικό all inclusive ξενοδοχείο έξω από το Ηράκλειο. Το εσωτερικό θα μπορούσε καλλιστα να κοσμεί επιπλωμένο αστικό διαμέρισμα. Βελούδα, καθρέφτες, διπλές κουρτίνες, φωτιστικά. Τετρακόσια και πλέον δωμάτια σε διαδοχικές μεζονέτες, έξι πισίνες, spa, εστιατόρια κλπ. Είκοσι μέτρα από τη θάλασσα. Την οποία διέκρινα με δυσκολία μέσα από τις εγκαταστάσεις. «Οι ξένοι θέλουν πισίνα, δεν τους ενδιαφέρει η θάλασσα», ήταν η απάντηση που μου έδωσε κάποιος αρμόδιος όταν ρώτησα γιατί ήταν τόσο ασφυκτικά κτισμένο. Στον δρόμο έξω από την είσοδο, παρατεταγμένα συνοικιακά σούπερ – μάρκετ συναγωνίζονταν ποιο θα έχει την πιο κακόγουστη ταμπέλα για να προβάλει τις φθηνές του τιμές. Στο κεντρικό εστιατόριο ο πλούσιος μπουφές ανάμεσα στα fish and chips, τα λαζάνια, την πέρκα και τον σολωμό, φρόντιζε να έχει σε περίοπτη θέση όσπρια, χωριάτικη, ελιές, γεμιστά. Μια εξωτική πινελιά γεύσεων για τους ταξιδιώτες που επέλεξαν ένα πακέτο διακοπών και θα θυμούνται πόσο διασκέδασαν με τους ρυθμούς λάτιν στο open bar.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι στην ίδια χώρα. Στο ίδιο νησί. Πενήντα χιλιόμετρα μακριά. Ένας που δανείζει τον τόπο και ένας που σε καλεί να τον ζήσεις. Ποιον ανακαλείς στη μνήμη και θέλεις να τον επισκεφθείς ξανά;

Επιλέγουμε αυτό που είμαστε. Και η ευθύνη ανήκει σε όλους. Και σε αυτούς που παραπονιούνται ότι οι τουρίστες δεν βγαίνουν από τα ξενοδοχεία για να γευτούν, να γνωρίσουν, να αναζητήσουν το διαφορετικό. Αρκούμαστε στον αυτοματισμό. Στη δυναμική που φέρνει η συγκυρία. Συχνά χωρίς προετοιμασία. Και χωρίς διάθεση για αυτοκριτική.

Σε κάποιους προορισμούς η κατάσταση θέλει κόπο και χρόνο για να αλλάξει. Παρ’ όλα αυτά αντιλαμβάνονται πλέον, κυρίως από το ταμείο τους, ότι πρέπει να κινηθούν σε μια κατεύθυνση που να στηρίζεται στην ποιότητα και στην αξία της αυθεντικότητας και όχι μόνο στη μαζικότητα.

Κάποιοι άλλοι πάλι έχουν τώρα την ευκαιρία να φανούν. Και πρέπει να αποδείξουν ότι ανάμεσα στους στόχους τους είναι και όσα πρέπει να αποφύγουν. Διαφυλάσσοντας ως κόρην οφθαλμού αυτά που τους κάνουν εξ’ αρχής ελκυστικούς: αυθεντικότητα, φυσική ομορφιά, παράδοση, μέτρο…

Την ώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις φθάνει στο μέιλ μου δελτίο Τύπου που ξεκινά: «Σε πρότυπο τουριστικού προορισμού εξελίσσεται η Πάρος χάρη στις πολύχρονες και συστηματικές προσπάθειες του Δήμου και των επαγγελματιών του νησιού για προσέγγιση των παραδοσιακών αλλά και των αναδυόμενων αγορών».

Στην περίπτωση της Πάρου είναι σαφές ότι ο νέος αεροδιάδρομος από το 2016 και μετά πολλαπλασίασε τις αεροπορικές πτήσεις, αναβαθμίζοντας καθοριστικά τη συνδεσιμότητα του νησιού, το οποίο ανέκαθεν είχε πολλά ακτοπλοϊκά δρομολόγια.

Το χρέος του Δήμου και των επαγγελματιών όμως τώρα ξεκινά. Γιατί ο κόσμος ήρθε και ήταν πολύς. Δεν αρκούν οι πανηγυρισμοί για την υπεραξία των ακινήτων με βάση τις πολυτελείς κατοικίες που μισθώθηκαν εκτοξεύοντας το επενδυτικό ενδιαφέρον για την Πάρο σε επαγγελματικά και ιδιωτικά ακίνητα. Εκτοξεύοντας και τις τιμές στην αγορά γενικότερα. Δήμος και επαγγελματίες πρέπει να διαχειριστούν όλον αυτόν τον κόσμο, ώστε φεύγοντας να έχει καλές εντυπώσεις από τις υποδομές και τις υπηρεσίες. Για να διηγηθεί στους φίλους και να θέλει να επιστρέψει. Γιατί εφέτος είδε μποτιλιάρισμα, διπλές σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων στους δρόμους και στις παραλίες, ξαπλώστρες με τον μήνα κατ’ εικόνα και ομοίωση όσων καυτηριάζουμε για τη Μύκονο και τη Σαντορίνη, υδροφόρες να τρέχουν για να γεμίσουν πισίνες σε μια περίοδο με επιβαρημένη υδροδότηση. Και λούνα παρκ μέσα στη μαρίνα της Παροικιάς…

Τα όνειρα δεν έχουν όρια. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς για το τι ονειρευόμαστε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News