Oι γυναίκες δεν είμαστε προστατευόμενο είδος. Δεν είμαστε το είδος κορίτσι-κορίτσι. Είμαστε πιο δυνατές από τους μισούς άντρες και δεν νιώθουμε την ανάγκη να υπάρχει πάντα κάποιος ψυχαναγκαστικός διαιτητής στη σχέση μας με το άλλο φύλο. Κάποιος που σφυρίζει φάουλ με το παραμικρό. Κάποια γενική γραμματεία ισότητας δηλαδή ή κάτι αντίστοιχο που θα διυλίζει και θα διογκώνει κάθε συμπεριφορά που μπορεί να είναι ελαφρώς ανάρμοστη αλλά μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνες μας. Μικρές ανάρμοστες συμπεριφορές έχουμε κι εμείς απέναντι στους άνδρες αλλά δεν υπάρχει καμιά γραμματεία να τους προφυλάσσει από τη γυναικεία δύναμη.

Δεν λέω φυσικά ότι δεν υπάρχει σεξισμός, υπάρχει και παραϋπάρχει. Αλλά δεν βρίσκεται εκεί που τον ψάχνουν οι αξιωματούχες φεμινίστριες της εποχής μας. Υπάρχει στις αδύναμες γυναίκες, τις ανώνυμες και ανυπεράσπιστες, στους χώρους δουλειάς, στο σπίτι, τους δρόμους, στους καταυλισμούς των μεταναστών. Υπάρχει στις πωλήτριες ή στις νοσηλεύτριες που εργάζονται με αυταπάρνηση και ηρωισμό για να έρθει ένας υπουργός να τους πει ότι πάνε στη δουλειά με το πλεκτό τους. Υπάρχει στις απειλούμενες με το φάσμα της ανεργίας δημοσιογράφους τις οποίες ο
υπουργός συκοφαντεί θεραπαινίδες. Υπάρχει στις εργαζόμενες της Πρεσβείας της Βενεζουέλας που υφίστανται συστηματική σεξουαλική παρενόχληση για να έρθει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να επιτύχει διατλαντική συγκάλυψη. Αυτές οι γυναίκες χωρίς φανταχτερά ονοματεπώνυμα, χωρίς προσβάσεις στην εξουσία ή τη δημοσιότητα, χωρίς προστάτες, είναι που έχουν ανάγκη υπεράσπισης και στήριξης. Μόνο αυτές θα δικαιολογούσαν την ύπαρξη κρατικών υπηρεσιών ισότητας των φύλων. Αλλά γι’ αυτές η γραμματεία ισότητας είναι απούσα.

Οι γυναίκες της εξουσίας σπάνια έχουν ανάγκη προστασίας, ιδίως όταν σπεύδουν να τις υπερασπιστούν φεμινίστριες που σιωπούν στις περιπτώσεις που θύτες σεξισμού είναι οι κομματικοί τους φίλοι. Εχουν δύναμη και δημόσιο βήμα να απαντήσουν σε οποιαδήποτε πραγματική ή φαντασιακή σεξιστική απειλή – η εξουσία τις θωρακίζει. Η κυρία Αχτσιόγλου και η κυρία Νοτοπούλου σημασία έχει να αποδείξουν ότι είναι αντάξιες των δημόσιων αξιωμάτων που τους έχουν παραχωρηθεί, ανεξαρτήτως του φύλου και της ηλικίας τους, ακριβώς όσο είναι υποχρεωμένοι οι συνομήλικοί τους άνδρες συνάδελφοί τους. Οι γυναικείες οργανώσεις και γραμματείες οφείλουν πολύ περισσότερο να υπερασπιστούν τις γυναίκες με τα ίδια ή περισσότερα προσόντα που δεν είχαν την τύχη να ανήκουν στο κόμμα και βρίσκουν ή ψάχνουν δουλειά με τα υποπενταπλάσια χρήματα από εκείνες.

Και αν οι δημοσιογράφοι λένε και μια κουβέντα παραπάνω για το ντύσιμό και την εμφάνισή τους , λένε επίσης και για τα λουλουδάτα μαντηλάκια του Κατρούγκαλου και τα μπλέιζερ του Αβραμόπουλου. Οπως ασφαλώς έχουν μιλήσει με τον ίδιο ή χειρότερο τρόπο για τη Λαγκάρντ, τη Βελκουλέσκου κι άλλες ισχυρές γυναίκες, ή παλιότερα για την Εύα Καϊλή, την Αντζελα Γκερέκου, την Ελενα Ράπτη ή ακόμα πιο μακριά τη μία και μοναδική Μελίνα Μερκούρη, χωρίς τα αφυπνιστούν τότε τα αντισεξιστικά ανακλαστικά των αριστερών φεμινιστριών. Τελικά φαίνεται ότι η γυναίκα είναι απειλούμενο είδος μόνο εφόσον ανήκει στο βιότοπο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News