Δεν θέλω να γράφω για την τηλεόραση, αλλά θέλω να προσθέσω ένα υστερόγραφο στο κείμενο του Θανάση Σκόκου για τον Λαζόπουλο. Από παράξενη τύχη το βράδυ της Τετάρτης άνοιξα το Protagon την ώρα που στον Άλφα ξεκινούσε η εκπομπή του Λαζόπουλου «Δια ταύτα».

Δεν ήξερα ότι υπήρχε, όπως προφανώς και ο Λαζόπουλος δεν ξέρει πότε παίζονται οι «Πρωταγωνιστές» ή οι ειδήσεις του Σκάι. Εννοώ ότι όσοι δουλεύουν στην τηλεόραση δεν βλέπουν τηλεόραση -και μην σας πουν ψέματα- όχι από σνομπαρία, αλλά γιατί ο εγκέφαλος δεν το αντέχει. Είναι σαν να δουλεύεις σε φούρνο και αφού φουρνίσεις και ξεφουρνίσεις να πηγαίνεις στο σπίτι του και να μασουλάς ψωμιά άλλων. Δεν γίνεται.

Ανοίγω λοιπόν για ζάπινγκ την TV -παράλληλα με το καπάκι του υπολογιστή- και πέφτω πάνω στους τίτλους της εκπομπής του Λαζόπουλου. Παλιό καλό ξεκίνημα. Ζωντανά γραφικά, εκπληκτική μουσική Κραουνάκη και φωνάρα Μαργαρίτη. Εποχές Μήτσων. Για να μην παρεξηγηθώ. Ποτέ δεν ήμουν ο φαν των φαν των Μήτσων. Όποτε τους έβλεπα, όμως, περνούσα καλά. Μερικές φορές πολύ καλά. Γιατί ο Λαζόπουλος, τον οποίο γνωρίζω από την εποχή που σατίριζε τον Σαρτζετάκη -και πρέπει να ήσουν πολύ τολμηρός το ’87 για να σατιρίζεις τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας «Κύριο» Χρήστο- έχει μια σπάνια ικανότητα να συλλαμβάνει τα μικρά στραμπουλήγματα της ζωής και να τα κάνει γέλιο. Ο χωροφύλακας, ο γύφτος, η χήρα, οι κομμωτές…

Πώς να ξεχάσεις τα φαρμακεία του Λάκη, τότε που ο Παπαθεμελής έβαζε ωράριο στο ξενύχτι; Γι’ αυτό «χαλάστηκα» πολύ πέρυσι (και πρόπερσι…) με το Αλ Τσαντίρι. Όποτε το πετύχαινα ήταν αυτό που λέει ο Σκόκος στο κείμενό του. «Χαζά σκετσάκια, χοντροκομμένα βιντεοκολάζ και ρεπορτάζ λαϊκής, όπου τη θέση του χιούμορ είχαν καταλάβει σαχλές κοινότοπες ατάκες, που υποτίθεται καυτηρίαζαν τη μνημονιακή πολιτική». Αλλά στο «Δια ταύτα» έβλεπα κάτι άλλο. Ο νέος Τζίμης έχει κάτι από την δροσιά του παλιού καλού Τζίμη. Ψαγμένη αθωότητα και ατάκες που συχνά χτυπάνε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, στο κέντρο της αισθητικότητας. Δεν θα πω ότι είδα κανένα αριστούργημα, αλλά ήταν καλύτερο από οποιαδήποτε άλλη σατιρική προσπάθεια στην τηλεόραση.

Ο Λαζόπουλος, για να συντομεύω -γιατί ένα υστερόγραφο πήγα να γράψω- δεν πέθανε. Το ταλέντο του, κόντρα στις πολιτικές του σκοπιμότητες και το άγχος του να φανεί «ανατρεπτικός» και «αγανακτισμένος», μερικές φορές ξεχειλίζει.

Όχι λοιπόν στο «Αλ Τσαντίρι»-Ναι στο «Δια ταύτα».

Λάκη δεν είσαι ο Λαφαζάνης του θεάματος. Πάρ’ το απόφαση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News