Το να ακούς ότι η κυβέρνηση ζητά δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα για την «καταπολέμηση της μακροχρόνιας ανεργίας και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας» ακούγεται ωραίο θεωρητικά. Στην πραγματικότητα όμως μοιάζει σαν μια πιο κομψή διατύπωση του «ρε φιλαράκι, μήπως έχεις κανένα κατοστάρικο (σ.σ.: εκατομμύρια…) να διορίσω μερικά πελατάκια ακόμα γιατί πνίγομαι;».

Ειδικά όταν πριν από λίγες ημέρες 18 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν αρχαία στο Ελληνικό. Σε μια προσπάθεια – χωρίς πλέον να κρατούν καν τα προσχήματα – να μπλοκάρουν την επένδυση που οι ίδιοι ψήφισαν. Την επένδυση που υποτίθεται ότι θα δημιουργήσει 70.000 θέσεις εργασίας. Προφανώς όμως δεν έχει νόημα έχει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας όταν δεν κάνεις εσύ τους διορισμούς. Οταν δηλαδή δεν μπορείς να τις εξαργυρώσεις σε ψήφους πελατών;

Οσο κι αν θεωρητικολογεί το «διοριστάν» και το «συνταξιοδοτιστάν» για «ανάπτυξη» και για «ανταγωνιστικότητα» η μνήμη του DNA του το προδίδει. Διορίζει άρα υπάρχει. Αυτό έχει μάθει να κάνει και αυτό κάνει. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι για να δημιουργήσεις έναν κομματικό στρατό διορισμένων ψηφοφόρων σου χρειάζονται χρήματα.

Λίγα χρόνια πριν, αμέσως μετά το σοκ της «χρεωκοπίας» η πρώτη σκέψη για εύκολα δανεικά ήταν ο Πούτιν και οι Ρώσοι (σ.σ.: που ξαφνικά μετονομάστηκαν και σε αδέρφια μας»). Έπεσε πάγος και ο μύθος κατέρρευσε. Μετά οι Κινέζοι (σ.σ.: εκείνη την εποχή που ο Πάνος Καμμένος έπειτα προφανώς από τις διαβεβαιώσεις που του είχε δώσει το Kung Fu Panta αυτοπροσώπως, θεωρούσε σιγουράκι ότι θα μας δανείσουν). Πάλι πάγος. Και τώρα η Παγκόσμια Τράπεζα. Που συνδέεται συνήθως με χώρες του Τρίτου Κόσμου (σ.σ.: τις λεγόμενες κομψά «αναπτυσσόμενες»). Τουλάχιστον δεν λείπει η αυτογνωσία.

Εξάλλου η λογική χρεωνόμαστε τώρα και βλέπουμε μετά, ταιριάζει και με την εξωπραγματικά αφελή εξήγηση του πρωθυπουργού για την κρίση, όπως διατυπώθηκε μετά την συνάντησή του με τους τραπεζίτες. «Η κρίση ξεκίνησε από την αδυναμία των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία και θα τελειώσει με την άρση αυτής της αδυναμίας» είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Δηλαδή το πρόβλημα της έλλειψης χρημάτων θα ξεπεραστεί όταν βρεθούν χρήματα. Λες και οι τράπεζες είναι ένα απλώς ένα προβληματικό ΑΤΜ που ξέμεινε από χαρτονομίσματα. Και εσύ πας να βρεις ένα άλλο – την Παγκόσμια Τράπεζα εν προκειμένω – για να συνεχίσεις να σηκώνεις.

Γι’ αυτό και από ό,τι φαίνεται, η λογική του παγκόσμιου τρακαδόρου που αναζητά «λεφτόδεντρα» θα συνεχιστεί. Μετά θα βρεθεί κάποιος άλλος στον οποίο θα μπορούμε να χρεωθούμε. Και μετά κάποιος άλλος. Όπως έκαναν οι πολίτες την εποχή της ευημερίας με τα δάνεια. Oπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις – με αποκορύφωμα την κυβέρνηση Καραμανλή. Εξάλλου γι΄ αυτό καταλαβαίνονται και επικοινωνούν τόσο καλά οι καραμανλικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τους συνδέει ένα κοινό όραμα και μια κοινή ουτοπία. Που θα μπορούσε να ονομαστεί και «το λιβάδι με τα λεφτόδεντρα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News