Η αυτοδιάθεση των λαών μου θυμίζει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Γουίλσον στη Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών όπου ανακοίνωσε τα 14 σημεία. Κι ακόμα πιο πολύ, την απάντησή του στην επιστολή των Ποντίων (1919) για την ανακήρυξη ποντιακού κράτους: «Είναι θαυμάσια όσα μου λέτε. Ο Πόντος πρέπει να γίνει ανεξάρτητος. Μίαν ψήφον έχω εις την Συνδιάσκεψιν, αλλά θα την διαθέσω υπέρ του λαού σας». Ετσι ακριβώς, όπως έπρεπε να τα μάθουν για τις Πανελλήνιες οι μαθητές, όταν το Ποντιακό ήταν ακόμα στην ύλη…

Η χθεσινή αναταραχή στην Ισπανία, με το δημοψήφισμα των Καταλανών, επαναφέρει το ζήτημα του εθνικισμού στην Ευρώπη, από μία άλλη οπτική την οποία ως τώρα, είχαμε λησμονήσει. Γιατί δεν πρόκειται στην πραγματικότητα, για κανένα απελευθερωτικό αγώνα -όπως των Κούρδων- ούτε και για δημιουργία κάποιας νέας εθνότητας που έχει ανάγκη την προστασία της κρατικής οντότητας.

Οι Καταλανοί δεν είναι παρά μία περιφέρεια της Ισπανίας που απαιτεί περισσότερη διοικητική και οικονομική αυτονομία. Υπάρχει όμως κάποια λογική ανάγκη γι αυτό; Καμία. Ο ηγέτης των Καταλανών, Πουτζδεμόν, ξέροντας πολύ καλά ότι η Μαδρίτη δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί τεμαχισμό της Ισπανίας έχει ξεσηκώσει ένα μεγάλο κομμάτι των Καταλανών σε μια βίαιη αντιπαράθεση, οδηγώντας τους ως πρόβατα στο στόμα του λύκου. Τι θέλει να πετύχει; Τίποτα απολύτως. Ούτε οι Βρυξέλλες έχουν διάθεση για στήριξη μιας μικρής χώρας με ένα αδύναμο ΑΕΠ για 7,5 εκατ. κατοίκους. Και το σημαντικότερο, δεν έχει καν την πλειοψηφία για να πετύχει το δημοψήφισμα!

Ο Ραχόι όμως, δεν τον άφησε να χάσει και προτίμησε να εκτεθεί ο ίδιος με την επίδειξη δύναμης. Πιθανόν, να φοβήθηκε εικονική «νομιμοποίηση» του αποτελέσματος λόγω της μεγάλης αποχής. Παρόλα αυτά, η πληγή άνοιξε στην Καταλoνία και δύσκολα θα κλείσει από δω και πέρα.

Αναρωτιέμαι όμως, το νόημα έχουν όλα αυτά στον σύγχρονο κόσμο. Θα μου πεις, μέσα σε μία Ευρώπη που δεν σπάει μια και καλή τα σύνορά της και συνεχίζει να συντηρεί το έθνος-κράτος, γιατί να μη διαμαρτύρονται οι «αδικημένοι» των λαών της;

Από την άλλη, γιατί έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθούν οι Σκωτσέζοι και όχι οι Καταλανοί; Γιατί οι Σκωτσέζοι παραμένουν ενωτικά στο ευρωπαϊκό όραμα ενώ οι Αγγλοι όχι. Οι Καταλανοί τι ακριβώς θα κερδίσουν αφού και ταυτότητα διαθέτουν και γλώσσα και ικανοποιητική αυτονομία στην διοίκησή τους, δεδομένης της επαρκούς αποκέντρωσης της Ισπανίας;

Εχω την αίσθηση ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, οι κοινωνίες του και οι λαοί αναζητούν ευκαιρία να αποδράσουν από την πραγματικότητα, δημιουργώντας τους μύθους τους. Χωρίς όμως, να ξέρουν σε ποιο μέρος θα βρεθούν μετά την απόδραση.

Τι να πούμε κι εμείς στην Ελλάδα, που μας καταδυναστεύει ένα κομματικό κράτος με χιλιάδες πελατειακά δίκτυα απλωμένα παντού; Ολοι έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Να κάνουν δημοψήφισμα στην Καρδίτσα για την ανεξαρτησία τους. Τι δεν έχουν ξεχωριστό; Γλώσσα, μουσική, κουζίνα, αυτάρκεια; Αυτό το τελευταίο ίσως όχι ακόμα αλλά ως ανεξάρτητοι θα σταματήσουν το βαμβάκι και θα σπείρουν λαχανικά. Και θα επαναφέρουν τις αγελάδες. Aσε που θα γίνει η λίμνη Πλαστήρα «εθνικό» κέντρο τουρισμού!

Η διαμαρτυρία κάνει τον άνθρωπο επαναστάτη που θέλει να ζήσει το μύθο του. Εμείς όμως στην Ευρώπη δεν έχουμε πια, την πολυτέλεια για επαναστάσεις. Τις κάναμε όταν έπρεπε, δίνοντας το πρώτο σύνθημα στον πλανήτη. Το μόνο που μας μένει τώρα είναι να σκεφτούμε ότι είμαστε μόνο 500 εκατ. μπροστά σε 1 δισ. Ινδούς και 1,3 δις Κινέζους. Και ακόμα, χειρότερα κυκλωμένοι από εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνους.

Οσο πιο γρήγορα προχωρήσει η Ενωση, τόσο πιο σύντομα θα απαλλαγούμε από τους μύθους και τα φαντάσματα των «εθνών». Διαφορετικά, θα καταλήξουμε να θέλει ο καθένας αυτονομία στο σπίτι του, υψώνοντας την προσωπική του σημαία.

Ωσπου στο τέλος θα απαιτήσουμε «αυτοδιάθεση» από τον ίδιο τον εαυτό μας. Και δεν θα μας τη δίνει. Θα τον σκοτώσουμε τότε, για να απαλλαγούμε απ΄τον δυνάστη μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News