Ο Ακης που νοσηλεύεται φρουρούμενος στον έβδομο όροφο του Ιπποκράτειου δεν μοιάζει και πολύ με τον Ακη των ζεϊμπέκικων, των εξοπλισμών και των off shore. Δεν είναι το τριπλό μπάι πας, ούτε τα πέντε χρόνια στη φυλακή∙ είναι ο διασυρμός, η ατίμωση, η πτώση.

Κι όλα αυτά για 56 – 57 εκατομμύρια ευρώ. Ναι, μόνο τόσα αφορά το κατηγορητήριο για τις μίζες από τα υποβρύχια και τα Tor – M1. Αυτά του βρήκαν –και με μεγάλο κόπο– οι δικαστές, μ’ αυτά κλείδωσαν την πόρτα του κελιού του στον Κορυδαλλό.

Ψίχουλα, θα πει κανείς για έναν Ακη, που μπόρεσε να συλλάβει σχέδιο σατανικό, στήνοντας πλειάδα εξωχώριων εταιρειών, πολιορκώντας με νομιμοφανή μυθεύματα τους συνομιλητές του, απολαμβάνοντας χαρές του Παραδείσου.

Να μην έχει τώρα να βγάλει από την τσέπη 200 κολλαριστά χιλιαρικάκια, να αποφυλακιστεί; Τι ‘ναι διακόσια χιλιάρικα για έναν Ακη; Δυο νύχτες στο Four Seasons, η ναύλωση λίαρ τζετ για ταξιδάκι-αστραπή στη Σικελία, μια επίσκεψη σε ελβετικές θυρίδες. Και νάτα.

«Κύριος οίδε σε ποιες μυστικές κρύπτες είναι καλά φυλαγμένα», είχε πει δυνατά από έδρας ο αναπληρωτής εισαγγελέας Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος στην εκδίκαση της υπόθεσης σε πρώτο βαθμό.

Ο ίδιος ο Τσοχατζόπουλος έχει απαντήσει, κι όποιος θέλει τον πιστεύει: τα χρήματα έμειναν στα χέρια των αντιπροσώπων των εταιρειών, των πρακτόρων και των άλλων. Αυτός δεν έχει, λέει, λεφτά. Κι ό,τι έχει, είναι κατασχεμένο από τις Αρχές.

Σπίτια και καταθέσεις, ευρώ, δολάρια, ελβετικά φράγκα, όλα έχουν εξανεμισθεί. Μόνο το σπίτι της Βίκυς, της γυναίκας του, του ‘χει απομείνει, στο Χαλάνδρι, σε αυτό το ακίνητο θέλει άλλωστε να επιστρέψει όταν βγει.

Δεν ξέρω αν θα βρει το ποσό για την αποφυλάκιση. Ούτε κι αν έχει το λυχνάρι του Αλαντίν που μόλις το τρίψει, το τζίνι θα του φέρει τα λεφτά που είναι κλεμμένα.

Διακρίνω όμως μια στάση αμετακίνητη από την αρχή της σύλληψής του ως σήμερα. Μια πολιτική πλατφόρμα, στην οποία επιμένει. Ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό κοινό του Ακη του τότε, με αυτόν του τώρα. Ο Ακης γαλουχήθηκε με την πολιτική, ζυμώθηκε στην αγκαλιά της, και δεν μπορεί να ξύσει το δέρμα του, πετώντας τη από πάνω του σαν βρώμα.

Σκέφτεται και φέρεται σαν υπουργός. Στη φυλακή, άλλωστε, έτσι τον φώναζαν. Ακόμη και στις δίκες του απαιτούσε κάθε τόσο την προσφώνηση του υπουργού από τους συνηγόρους της Πολιτικής Αγωγής, το ‘θελε το «λούστρο».

Καλημέριζε με «αέρα», και τις ανάλογες μούτες, τους πάντες στο έμπα του στη δικαστική αίθουσα, σαν να ‘ταν στο παλιό του το γραφείο, έκανε πολιτικές αναλύσεις για το Μνημόνιο και την Τρόικα, χρησιμοποιούσε εκφράσεις που παρέπεμπαν περισσότερο σε τηλεοπτική συνέντευξη παρά σε δικαστήριο, καθόταν με τη μία ωμοπλάτη έξω από την καρέκλα και το χέρι χαλαρά κρεμασμένο, σε θέση που υποδηλοί κυριαρχία, μαγκιά, απαξιούσε ακόμη και να βρίσει τον εξάδελφο που τον έκαψε, με τα καρφώματά του.

Από τη δίκη μπορεί να έλειψε το στοιχείο της δήλωσης μετανοίας, αυτό που θα τη μετέτρεπε στη σημαντικότερη στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, δεν έλειψε όμως ο «υπουργός».

Δεν μπορεί στα αλήθεια ο Τσοχατζόπουλος να μαζέψει 200 χιλιάρικα για την εγγύηση του; Εδώ κατάφερε ο Σώρρας, ένας απατεωνίσκος στα όρια του φαιδρού, να μαζέψει 700 άτομα έξω από το δικαστήριο της Πάτρας. Που τον υποστηρίζουν και πίνουν νερό στο όνομα του. Δεν έχει «οπαδούς» ο Ακης;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News