Σε κάθε γωνιά, σε κάθε κίνηση του πολιτικού, σε κάθε εξέλιξη αναμέλπονται ύμνοι για «το νέο».

Εντελώς πρόσφατα, στις ισπανικές εκλογές, είχαμε τους Podemos πάνω από το 20% (για πρώτη φορά στις κάλπες), τους Cuidadanos στο  14%, να θρυμματίζουν τον διπολισμό στο εκεί πολιτικό σύστημα – «ο νέος ριζοσπαστισμός» στην πρώτη περίπτωση, «νέο κίνημα πολιτών» στην δεύτερη. Στη Γαλλία, όπου όλοι βολευτήκαμε με το ότι η Μαρίν Λεπέν δεν κέρδισε περιφέρειες και παραμερίσαμε το ότι το Front National εμφανίζεται πρώτη δύναμη, η εθνικιστική/ρατσιστική/αντιευρωπαϊκή Ακροδεξιά επικαλείται την ανανέωση προκειμένου να πλαγιοκοπήσει την παραδοσιακή Δεξιά, να συμπιέσει σε οριακά επίπεδα τους σοσιαλιστές (το ιστορικό ΚΚΓ δεν είναι ούτε ανάμνηση, πια).

Στην Γερμανία, οι επίσης αντι-ευρωπαϊκοί Alternative fuer Deutschland συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, πάλι με την επίκληση του νέου και του (γερμανικού) ριζοσπαστικού, στα Δεξιά. Ακόμη και στις ΗΠΑ, ο αδιανόητος εκείνος Ντόναλντ Τραμπ χτίζει πάνω στο novelty value της παρουσίας του στην κεντρική πολιτική σκηνή…

Στην ΝΔ, οι καταταλαιπωρημένες κάλπες της ενδοκομματικής αντιπαράθεσης πήγαν να αναζητήσουν «το νέο» στην ξεκούδουνη υποψηφιότητα Τζιτζικώστα

Βέβαια, πιο κοντά μας, το καημένο Tο Ποτάμι συνεχίζει να θεωρεί ότι ως νέο θα συγκρατήσει κάτι από την λάμψη του που θάμπωσε – γρήγορα. Στην ΝΔ, οι καταταλαιπωρημένες κάλπες της ενδοκομματικής αντιπαράθεσης πήγαν να αναζητήσουν «το νέο» στην ξεκούδουνη υποψηφιότητα Τζιτζικώστα (έως ότου πνίγηκε η κίνησή του με στάσεις πιο παλιές και από το παλιό)^. ενώ στο δίπολο Βαγγέλη – Κυριάκου, ο δεύτερος πάλι κάτι από το νέο επιχειρεί να τραβήξει επάνω του. Και, φυσικά, ως «το νέο» επιχειρεί να διατηρήσει το προβάδισμά του ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τα σημάδια επιταχυνόμενης ωρίμανσης που παρουσιάζει (και… ξέρετε τι παθαίνει ό,τι ωριμάζει πολύ γρήγορα, όχι;).

Από κοντά, σε όλα τα παραπάνω, εμείς – οι του μηντιακού συστήματος – που τo ’χουμε στην ιδιοσυστασία μας το ποντάρισμα στην αλλαγή, στο νέο (news λέγονται οι ίδιες οι ειδήσεις στην lingua franca μας, άλλωστε). Και, βέβαια, η κοινή γνώμη, που ποθώντας να ξεφύγει από το τέλμα ανακαλύπτει ή/και βοηθιέται να ανακαλύψει το νέο.

Ομως… δεν είναι «το νέο». Ξαναδείτε τα όλα τα παραπάνω με λίγη κριτική απόσταση, προσθέστε τα όποια άλλα δικά σας – ακόμη και τον Βασίλη Λεβέντη, ας πούμε! – και σκεφτείτε το περισσότερο. Δεν είναι το νέο τόσο, όσο η αντίθεση προς το παλαιό. Η προσδοκία ότι το απαξιωμένο, εκείνο που απογοήτευσε, εκείνο που μας πρόδωσε, φεύγει, σπρώχνεται από το προσκήνιο, καταχώνεται. Οτι το άλλο, που τώρα το προσέχουμε βαφτίζοντάς το «νέο», θα αλλάξει κάτι στην ζωή μας.

Ετσι, όμως, «το νέο» γίνεται νομοτελειακά μέρος του παλιού. Και η ζωή; Ε, η ζωή συνεχίζεται.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News