Υπάρχει παρθενογένεση σε οτιδήποτε; Οχι βέβαια. Τι ξεχωρίζει τον ευφυή από τον ανόητο; Ο τρόπος που επεμβαίνει, σε κάτι που προϋπάρχει, θέλοντας να αφήσει και το δικό του στίγμα. Τι ξεχωρίζει τον μπουρτζόβλαχο από τον άρχοντα; Το σημείο όπου βάζει την τελεία.

«Je suis Charlie». Συγκλονιστικά ευφυές σλόγκαν. Του γάλλου art director Joachim Roncin. Γιατί; Γιατί κατορθώνει κάτι μεγαλοφυές. Μέσα από τα σπλάχνα της πρότασης, να χύνεται ένα ερωτηματικό που με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται. Μάλλον ακόμα περισσότερο. Να εκμαιεύει ερωτηματικά μέσα από μια κατάφαση. «Είμαι ο Charlie». Είμαι ο Charlie; Θα μπορούσε να ήμουν εγώ ο Charlie. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ ο Charlie;

Με τρεις όλες κι όλες λέξεις, ένα ταλαντούχο πλάσμα, κατόρθωσε να θρηνήσει και συγχρόνως να στάξει προβληματισμούς για να φυτρώσουν συζητήσεις, ιδέες, απόψεις, αγωνίες. Με τρεις λέξεις. Και ένας λαός, ο γαλλικός λαός εν προκειμένω, εξοικειωμένος με την ηθική της τέχνης δεν πρόσθεσε τίποτα περισσότερο. Παρά μια σειρά χεριών, που σφιχτά έπιανε το ένα το άλλο, στην κηδεία των 12 ατόμων που σκοτώθηκαν στα γραφεία της εφημερίδας Charlie Hedbo στις 7 Ιανουαρίου 2015.

Παρατηρώ τη φωτογραφία και από κάπου μακριά ακούω τη φωνή του σκηνοθέτη-δάσκαλου: «Καραβάτου πιο πόνο! Θέλω πιο πόνο, ρε παιδί μου! Πόνο!»…

Η Ελλάδα παλεύει με το προσφυγικό-μεταναστευτικό δράμα. «Είμαι πρόσφυγας» το σύνθημα που δανείστηκε ένα περιοδικό, το Down Town. Και πρόσθεσε και το σωσίβιο ως σήμα κατατεθέν. Ενδιαφέρον. Αναγνωρίσιμο αυτόματα το σωσίβιο ως εικονογράφηση της σκέψης όλων μας στην έννοια «πρόσφυγας». (Πρόσφατα ο κινέζος καλλιτέχνης Ai Wei wei σκέπασε τις κολόνες του Concert Hall του Βερολίνου με 14.200 σωσίβια δίνοντας το δικό του στίγμα-διαμαρτυρία).

Αποφάσισαν λοιπόν τη φωτογράφιση μιας ομάδας αναγνωρίσιμων ανθρώπων φορώντας σωσίβια. Με στόχο; Ολίγον από εικαστικό, ολίγον για την ευαισθητοποίηση, ολίγον από… Ασε τον στόχο. Ας είναι για «Ετσι». Αντε, και μέχρι το «έτσι», να το δεις και συ σαν «έτσι»! Αλλα από κει και πέρα; Να βάλεις μαύρη μαντίλα στην Καραβάτου και να πάρει ύφος τεθλιμμένης μάνας, χαροκαμένης; Σαν τα σκετσάκια που κάναμε στα μαθητικά μας χρόνια και περπατούσαμε στην σκηνή καμπουριαστά ως μάνες της Πίνδου και κάτω από την καμπούρα μας σκάγαμε στα γέλια η μια με την άλλη… Τι αναιδής μπουρτζοβλαχιά για ενήλικες! Παρατηρώ τη φωτογραφία και από κάπου μακριά ακούω τη φωνή του σκηνοθέτη-δάσκαλου: «Καραβάτου πιο πόνο! Θέλω πιο πόνο, ρε παιδί μου! Πόνο!»… Τι θλιβερή μπουρτζοβλαχιά!

Υ.Γ Αυτή τελικά η άτιμη η «τελεία». Αυτή είναι η κατάρα μας ως λαός. Σε όλες μας τις ενέργειες. Είμαστε αξιοθλίβερα φτωχοπλούσιοι, λάτρεις του φθηνομπαρόκ. Σε όλα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News