Κολυμπούσαμε. Στην ίδια θάλασσα. Κολυμπούσαμε. Ο καθένας στη θάλασσα του νου του. Κολυμπούσαμε σε μια μαγευτική, καθάρια θάλασσα, ελληνική. Πότε γαλήνια, πότε παιχνιδιάρα, πότε θεριό. Βαθιά υπόχρεοι, στη διδασκαλία του άνεμου των Κυκλάδων. Το ζητούμενο είναι να προσαρμόζεσαι στους καιρούς. Μπορεί, προσαρμογή να είναι η ζωή. «Κάθε χρονιά, εδώ νιώθω ότι κλείνω χρονιά. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;» με ρώτησε ο Αρίστος. «Και βέβαια καταλαβαίνω. Αύγουστος είναι και η δική μου Πρωτοχρονιά».

Δεν εξαναγκάζεσαι σε χαρά, ούτε σε στολισμούς, δεν σκηνοθετείς ευτυχισμένες συγγενών συνάξεις, δεν προσμένεις, ούτε τρέχεις για δώρα. Όλα του Αυγούστου, απλά κι αφτιασίδωτα. Θλιβερά αστείο πράγμα, η επιμήκυνση με μπαλαντέζα. Όλα τα φωτεινά μπροστά στα μάτια σου. Αυτόφωτα! Το φεγγάρι, το φως του όπως το απλώνει στη θάλασσα, οι δημοτικές λάμπες πάνω στις ξύλινες κολώνες και κείνα τα καλώδια της ΔΕΗ που ταξιδεύουν, τα φωτάκια-κεράκια από τα χωριά και τα φωτάκια της ταβέρνας, ο ήλιος μπαλόνι που βυθίζεται, ο ήχος του αέρα, το σπίτι μας ως μουσικό όργανο… Πνευστό!

Η μυρουδιά της συκιάς που βυζαίνει στα χαλάσματα και των γεμιστών από ένα παραθυράκι κουζίνας. Και τα κατσίκια που αγναντεύουν πέλαγος. Και ο Απόλλωνας που τρέχει σε λιβάδια ευτυχισμένος. Και η ελιά στο κέντρο της αυλής, με ποδαράκια παιδικά να δοκιμάζουν στα κλαδιά της, ακροβατικά. Όλα αυτά τα μαγικά! Κι άλλα τόσα! Κι εσύ; «Ένα τι». Όπως το ορίζουν, ως μαγειρική αναλογία, οι γριές. «Ένα τι». Όχι, Ένα εσύ. «Ένα Τι». Κι όσο χαλαρώνεις, έρχονται οι σκέψεις  πατώντας στα νύχια. Μη και σε τρομάξουν. Μη βασανίσεις κι άλλο εγκέφαλο! Φτάνει αυτό που τραβάς στην Αθήνα!

Κι αρχίζουν οι απολογισμοί, οι στόχοι, καταμετράς τι διορθώνεται και τι όχι. Υπολογίζεις τι θα κρατήσεις, τι θα πετάξεις και τι θα αφήσεις ακόμα να σέρνεται, κι ας σε ντρέπεσαι, που τον εαυτό σου κοροϊδεύεις. Όλα πάντως, μ’ επιείκεια τα κοιτάς. Καθώς τον Αύγουστο, τίποτα δεν ορίζεις, όσο τραγικό το ορίζεις, τον άλλο χρόνο. Κάτι σου λέει, ότι θα βρεις εν τέλει άκρη. Αφού μπορείς και κολυμπάς! Άρα;

Αύγουστο μήνα, το ξέρεις απλά και βαθιά, ότι ο χρόνος σου πάνω στη γη, «Ένα τι». Αύριο γυρνάμε στας Αθήνας.

Στις 12 ακριβώς, θα κλείσουμε τα παντζούρια μας. Μετά θα τα ξανανοίξουμε. Θα αναβοσβήσουμε φεγγάρι! Κι έτσι θ’ αλλάξουμε χρονιά. Αύγουστος 2016! Τι χρονιά κι αυτή που πέρασε! Και του χρόνου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News