Κάθε φορά που βρίσκω τις γόπες σου φυτεμένες στην άμμο, τα άδεια κουτιά από τις μπύρες σου πεταμένα εδώ κι εκεί ή τα πασαλειμμένα babylino του παιδιού σου παρατημένα κάτω απ’ τα σκίνα,  ξέρω ότι από ’δω έχει περάσει ένα φασιστόμουτρο. (Σε ακούω κιόλας να μονολογείς «εμένα μ’ ενδιαφέρει να περνάω καλά, και τι γίνονται οι άλλοι στα π@π@ρι@ μου»)

Όταν παρκάρεις τ’ αυτοκίνητό σου πάνω στον πεζόδρομο φράζοντας  και την μπάρα του ΑΜΕΑ ή μιλάς στο κινητό σου οδηγώντας, αδιαφορώντας για τους άλλους γύρω σου, δίπλα σου, πίσω σου είμαι σίγουρος ότι έχω να κάνω με έναν γνήσιο φασίστα. Κι ούτε με ενδιαφέρουν οι θεωρίες σου «ποιοι είναι περισσότερο ή λιγότερο φασίστες: οι κομμουνιστές, για οι ναζί;».

Γιατί, προσωπικά, σιχαίνομαι το φασισμό στην πράξη. Αυτόν που σέρνεται στους δρόμους καθημερινά, που εκδηλώνεται στις κοινωνικές δοσοληψίες, που ασκείται από έναν τυραννίσκο πίσω από το γκισέ κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Κι ακόμα, το χυδαίο φασισμό με τον οποίο είναι ποτισμένη η γλώσσα των Πολάκηδων· ή, το ύφος του Καμμένου που χλευάζει τον πολιτικό του αντίπαλο «στα τέσσερα, στα τέσσερα» –  στην κραυγή του ακούω το «raus! raus!» των ναζί και διακρίνω την ωμότητα του σταλινικού ολοκληρωτισμού.

Απ’ όλα πιο πολύ μού είναι αδύνατο να υποφέρω τον εδραιωμένο φασισμό του πελατειασμού. Τον ηθικά κατάπτυστο, τον πιο προσβλητικό στον οποίο έχουν διαπρέψει όλοι οι πολιτικοί. Δεξιοί κι αριστεροί.

Με τσακίζει ο φασισμός εκείνων των πολιτικών που διορίζουν συγγενείς τους στη Βουλή. Που καταστρατηγούν τους νόμους και βολεύουνε την πελατεία τους στις ΔΕΚΟ ή χώνουν τις γυναίκες, τους προσωπικούς τους φίλους σε κάθε τρύπα του δημόσιου ζουρνά εξοστρακίζοντας άλλους, άξιους.

Και τώρα, τούτοι δω «οι πρώτη φορά αριστεροί» εφαρμόζουν τις ίδιες φαύλες τακτικές εμπλουτίζοντάς τες με τις φαυλεπίφαυλες δικές τους για να κρατηθούν στην εξουσία.

Είναι φασισμός γιατί επιβάλλουν τη βούλησή τους στανικά πάνω στους υπόλοιπους γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τους θεσμούς, κάθε κανόνα ενός Κράτους Δικαίου. Και συγχρόνως διαβρώνουν τις συνειδήσεις των κομματικών τους πελατών. Τους εξευτελίζουν εξαγοράζοντάς τους. Τους διασύρουν, τους υποβαθμίζουν σαν πολιτικές οντότητες. Αυτός ο ιδιότυπος φασισμός μετατρέπει τον πολίτη σε επαίτη, με συνείδηση αμβλυμμένη χωρίς καμιά αυτοεκτίμηση.  Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα σ’ αυτό στοχεύουν: στην απαξίωση του ανθρώπου, στην υποταγή και την εξάρτησή του (όχι στη συνειδητή πειθάρχηση ελεύθερου πολίτη),  και ποσώς με νοιάζει αν είναι κομμουνιστικά ή ναζιστικά. Άλλωστε, τα ψευτοδιλήμματα αυτά έχουν απαντηθεί από καιρό. Στην τριλογία της «Πηγές τού Ολοκληρωτισμού»  –«Το Ολοκληρωτικό σύστημα», 3ος τόμος–  η Hannah Arendt έχει κάνει τις συγκρίσεις αναλυτικά. Με τον πιο καθαρό και πειστικό τρόπο.

Αψίκοροι εμείς αρπαζόμαστε σαν τα κοκόρια για τις θεωρίες και μας διαφεύγει η ουσία. Ενώ ο καθημερινός φασισμός υφέρπει ύπουλα, στην πράξη.

Αλλά, τι λέω; Τέτοιο είναι και το εκπαιδευτικό μας σύστημα: μια κακοδιατυπωμένη θεωρία, χωρίς ζωή και ουσία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News