Τι, δεν τραγούδησαν οι αδελφοί Κατσάμπα; Ούτε καν οι Κορώνης – Φίλανδρος; Παράλειψη. Μια χαρά θα υποστήριζαν ένα ποτ πουρί που θα άρχιζε από Αλέκα Κανελλίδου και, αφού θα περιδιάβαινε από Ιτιές και Γερακίνες για να το ευχαριστηθούν και οι ανελίτες βουλευτές που είναι πιo βουκόλοι, θα έκανε στάση σε δοξαστικά αντάρτικα για να φτάσει στο γκραν φινάλε με το «Πορόμ πομπόμ» ή το «I just call to say I love you». Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα; Μωρέ μια χαρά γίνονται. Εδώ συγκυβερνούν δυο χρόνια ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με ένα της στρατολάγνας Δεξιάς.

Το προχθεσινό πάρτι στο Μαξίμου ωστόσο δεν ήταν απλώς ένα φεστιβάλ κακογουστιάς. Βέβαια, θέλεις κάποιες ώρες να αφομοιώσεις το θέαμα των βουλευτριών, ντυμένων από το βεστιάριο της «Παριζιάνας» με τη Βλαχοπούλου (μα που ντύνονται; Στου Χυτήρογλου;) αλλά εδώ έχουμε αφομοιώσει άλλα κι άλλα. Παρόλα αυτά, όταν μια γυναίκα δεν μπορεί, για παράδειγμα, να προσδιορίσει τη σχέση του σώματός της με το ρούχο και επιμένει να στουμπώνει σωματότυπο 50αρας σε φόρεμα 25αρας ή σωματονούμερο large σε size small, έχω αμφιβολίες για το πόσο μπορεί κρίνει με νηφαλιότητα την κομματική σχέση της με την πολιτική πραγματικότητα.

Αλλά είπαμε, δεν πρόκειται περί του μείζονος. Για να σοβαρευτούμε, αυτή «η γιορτή του κρασιού για πρώτη φορά φέτος στου Μαξίμου» αποτυπώνει, με τον πιο επιθεωρησιακό τρόπο, την ψυχοπαθολογία και τις εμμονές της Κυβέρνησης. Ενα σχηματικό νεοαριστερό ιδεολόγημα που ενώ έχει καταπιεί αμάσητη την πιο ακραία και διαστρεβλωμένη εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, καίει στην πυρά τα ταγιέρ της Θάτσερ. «Δεν ντύθηκα Δελφινάριο, είμαι Αριστερή και έχω ξεπεράσει την αστική σύμβαση του ρούχου», σου λέει η συριζαία βουλεύτρια. Τις ανελίτισες αφήστε τις. Εχουν κάνει ενδυματολογικό τάμα στο στάιλινγκ του προσκυνηματικού τουρισμού. Και το υπηρετούν πιστά και απαρέγκλιτα.

Δεν ξέρω αν στην επόμενη μάζωξη τραβήξουν στην άκρη τους καναπέδες για να χορέψουν τα Καγκέλια προς τιμή του Πρωθυπουργού. Η για να ρίξει ζεϊμπεκιές η κυρία Γεροβασίλη

Προσέξατε επίσης ότι οι βουλευτές, και των δύο φύλων, προσήλθαν στου Μαξίμου ασυνόδευτοι; Ε, ναι καλέ! Τι τους περάσατε; Τίποτα αστούληδες παλιοδεξιούς, βουτηγμένους στη συμβατικότητα του συζυγικού καθεστώτος; Αυτοί είναι της Αριστεράς, της προόδου και της κοινωνικής εναλλακτικότητας. Σε αυτήν την ιδεολογική γειτονιά η γυναίκα δεν είναι του αντρός της ούτε ο άντρας της γυναικός του. «Εμείς», σου λέει, «τις (τους) συντρόφους μας τις (τους) διορίζουμε μόνο. Σιγά μην τις (τους) παίρνουμε και μαζί μας στα καλέσματα».

Αυτά όμως είναι δικά τους θέματα. Το δικό μας, ως πολιτών, είναι η απαξίωση του Μαξίμου ως θεσμικού χώρου και η χρήση του ως το «τσαρδί του Αλέξη». Με έναν υποφώσκοντα, απειλητικό υπαινιγμό μονιμότητας. Γι αυτό και πολλοί πήγαν κρατώντας το κατιτί τους. Ε, τι; Θα πήγαιναν ποτέ στους κουμπάρους με άδεια χέρια; Η διακυβέρνηση του Κράτους ως απόκτημα, ως προσωπική περιουσία. Τι πάει να πει «πόθεν έσχες»; Εκ του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Δεν ξέρω αν στην επόμενη μάζωξη τραβήξουν στην άκρη τους καναπέδες για να χορέψουν τα Καγκέλια προς τιμή του Πρωθυπουργού. Ή για να ρίξει ζεϊμπεκιές η κυρία Γεροβασίλη ή για να κάνει σκοποβολή ο κύριος Πολάκης. Εκτός και αν προτίθενται να το διαθέτουν για χορούς και συνεστιάσεις των τοπικών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οταν οι ιδεολογίες εκπίπτουν σε μονοσήμαντες ιδεοληψίες και το σύμβολο υποκαθιστά την ουσία, σημαίνον και σημαινόμενο είναι να αντιλαλήσει μέσα στου Μαξίμου το «Στ´ άρματα, στ´ άρματα». Ετσι επιβιώνει το αριστερό όραμα, αμόλυντο από τα χημικά στους συνταξιούχους. Εξάλλου φαίνεται ότι το διακύβευμα του πάρτι περισώθηκε. «Ας τραγουδήσω εγώ τα “Μαύρα κοράκια” με ακοπανιμέντα στο πιάνο του Μαξίμου και σου περνάω τα εργασιακά αβάδιστα». Ή αλλιώς: «Των οικειών ημών “πλειστηριαζόμενων”, υμείς άδετε Τζαβέλλα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News