Θα ‘ναι μια Δευτέρα τυπικά Σαλονικιώτικη, πιθανόν μουντός και μπαγιάτης θα ‘ναι ο καιρός και άλλη μια βδομάδα θα ξεκινά.

Θα είναι όμως Δευτέρα, 30 Νοεμβρίου 2020: μέρα-ορόσημο για τη Θεσσαλονίκη. Παράτες και ταρατατζούμ θα έχουν ετοιμαστεί, Πρωθυπουργός, υπουργοί και παρατρεχάμενοι θα έχουν αφιχθεί –προσοχή, θα κυκλοφορούν Αθηναίοι- και οι τοπικοί υπ-άρχοντες θα διαγκωνίζονται για χειραψίες και ενσταντανέ. Ο λαός θα συνωστίζεται κλασικά προς τουρισμόν και πανηγυρισμόν.

Εκείνη τη δήλη ημέρα ένα βρουουουούμ θ’ ακουστεί στα έγκατα της πόλης, που θ’ αλλάξει το ρου της ιστορίας της. Κάποιος παναγ(ρ)ιότατος θα τελέσει αγιασμό και  κατόπιν ένας υπάλληλος με τη τάχα βοήθεια επισήμου θα πατήσει ένα πεντάλ, κάποιο διακόπτη, ένα κουμπί, κάτι τέλος πάντων κι ο πρώτος συρμός του Μετρό της Θεσσαλονίκης θα ξεκινήσει: έτσι λένε τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Υποδομών, Συντριβάνι-Έκθεση προς Νέα Ελβετία.

Υγεία να ‘χουμε. Περίπου τρία χρονάκια και κάτι μείνανε, κατά τα επισήμως λεγόμενα και θα τα μετρήσουμε ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό έως τότε. Την ακριβή στιγμή, που θα κυλά στις ράγες ο συρμός για πρώτη φορά, θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τον μοιραίο απολογισμό και τον ακόμη περισσότερο μοιραίο υπολογισμό.

Λαρζ και γενναιόδωρα ας υπολογίσουμε πως στα χρόνια του κυκλοφοριακού χάους της πόλης, του (παρ’ το πόδι σου απ’ το στόμα μου) ΟΑΣΘ και της έλλειψης Μετρό, από την αλήστου μνήμης και ήθους τρύπα του Κούβελα του 1986 μέχρι την μέρα-ορόσημο της 30 Νοεμβρίου 2020 ήταν ολόκληρα τριάντα τρία χρόνια. Όσοι ζήσαμε στη Θεσσαλονίκη συνεχώς και επιμόνως, θα έχουμε περάσει τριάντα τρία χρόνια της ζωής μας ανεχόμενοι και συμφιλιωμένοι με το έλλειμμα οράματος, πρόβλεψης, σχεδίασης και εκτέλεσης ενός βασικού κι αυτονόητου για όλους  έργου.

Υψηλοφρόνως και φαρδιά-φαρδιά σκεπτόμενοι, αν υπολογίσει κανείς πως ένα δεκαπεντάλεπτο (ε ναι, και λίγα λέμε) από τη ζωή του καθημερινά έτρωγε για τη μετά δυσκολίας μετακίνηση, το παρκάρισμα, το φρακάρισμα, το κορνάρισμα, το φρενάρισμα (χαίρε, κόμβε της ΧΑΝΘ), το μαγάρισμα, ο αναμενόμενος πολλαπλασιασμός γίνεται εφιαλτικός:

15 λεπτά Χ 5 ημέρες εβδομαδιαία Χ 50 εβδομάδες ετησίως (αφαιρούμε την άδεια) Χ 33 έτη= 123.750 λεπτά ή 2062,5 ώρες ή 85,93 ημέρες κατά προσέγγιση. Συνολικά κοντά τρεις μήνες από τη ζωή μας.

Καμιά οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική ή πολιτισμική  παράμετρος ας μη μπει πλάι στον εφιάλτη. Απλώς ας ξαναδούμε το νούμερο μήπως και το πιστέψουμε: τρία μηνάκια μίνιμουμ από τις ζωές μας πήγαν στράφι γιατί ήταν αδύνατο οι εκλεγμένοι από εμάς ιθύνοντες να δουν πέρα απ’ τη μύτη τους και την καρέκλα τους.

Δυστυχώς  ούτε τώρα ούτε και στις 30 Νοεμβρίου 2020 δε φαίνεται η ελπίδα ή η πιθανότητα να ιδρυθεί Χρονοδικείο, ένα αυστηρό και αδέκαστο δικαστήριο ανάκτησης του Χαμένου Χρόνου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News