Σώρρες υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δεν είναι ελληνική πρωτοτυπία. Η μόνη ελληνική ιδιοτυπία είναι να πιστεύουμε ότι αυτά που συμβαίνουν εδώ δεν συμβαίνουν πουθενά αλλού στον πλανήτη.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ανθούν εδώ και δεκαετίες τα κινήματα των τηλε-ευαγγελιστών, ιδιαίτερα στις νοτιοανατολικές και νοτιοκεντρικές περιοχές που αποτελούν τη Ζώνη της Βίβλου (Bible Belt), εκεί που ο συντηρητικός Ευαγγελικός Προτεσταντισμός παίζει σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και την πολιτική ζωή.

Αυτοί που εύκολα μπορούμε να αποκαλέσουμε «γραφικούς» και γελοίους, διαθέτουν ισχυρή οργάνωση, πλήθος οπαδών, ιδρύματα, πρόσβαση σε ΜΜΕ και χρηματοδότηση, ενώ λειτουργούν ως ομάδες πίεσης επηρεάζοντας πολιτικούς και μηχανισμούς σε τοπικό και ομοσπονδιακό επίπεδο.

Κάποιοι μας λένε ότι «στις φυσιολογικές χώρες δεν συμβαίνουν αυτά» και πως οι «σώρρες» βρίσκονται στη φυλακή. Απευθύνουν δραματικές εκκλήσεις σε εισαγγελείς και δικαστές «να επιληφθούν του ζητήματος» και να μην αφήνουν ανεξέλεγκτο τον τσαρλατάνο να παραπληροφορεί την κοινή γνώμη.

Επιμένουν εμμονικά στον στερεοτυπικό λόγο της ελληνικής εξαιρετικότητας: «αυτά τα καραγκιοζιλίκια μόνο στην Ελλάδα». Αγνοούν –ή επιλέγουν να αγνοούν– ότι ιεραπόστολοι τύπου Σώρρα στις «φυσιολογικές χώρες» είναι απλώς πιο ευπαρουσίαστοι, έχουν πιο ωραίο χαμόγελο, καλύτερο marketing, καλύτερο επιχειρηματικό πλάνο, μεγαλύτερη απήχηση και στενότερες διασυνδέσεις με ισχυρούς του χρήματος, της κοινωνίας και της πολιτικής.

Οι «λογικοί» ξέθαψαν δε μία προ τετραετίας δικαστική απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών που αθώωσε τον Σώρρα από την κατηγορία της διασποράς ψευδούς ειδήσεων. Έκαναν λόγο για «ψεκασμένους» δικαστικούς λειτουργούς που σιγοντάρουν άθελα τους τον ανορθολογισμό, αν δεν είναι και οι ίδιοι μπλεγμένοι στο κόλπο.

Ωστόσο, όπως έδειξε ο συνταγματολόγος Μ. Ροδόπουλος σε ένα άρθρο του στο The Books’ Journal (5/1/2017) η απόφαση δεν επικύρωσε καμία τερατολογία του Σώρρα· απλώς τον έκρινε αθώο για το συγκεκριμένο αδίκημα καθώς έκρινε ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα (πρόκληση ανησυχίας και φόβου στους πολίτες, κλονισμός της εμπιστοσύνης στο νόμισμα ή τις Ένοπλες Δυνάμεις, διατάραξη των διεθνών σχέσεων της χώρας).

Το δικαστήριο έταμε μια βιοτική διαφορά. Δεν είναι δουλειά των δικαστηρίων να ξεσκεπάζουν κάθε ψέμα που εκστομίζεται, όσο εξωφρενικό και αν είναι. Τότε θα ήμασταν όλοι στη φυλακή, με πρώτους πολλούς αξιοσέβαστους πολιτικούς που έχουν υποσχεθεί πράγματα εξίσου απίθανα με τα 600 δισεκατομμύρια του Σώρρα. Αποστολή τους είναι να κρίνουν εάν συντρέχουν οι όροι που θέτει ο νόμος για την πλήρωση της υπόστασης σαφώς ορισμένων εγκλημάτων.

Κατηγορούν τους οπαδούς του Σώρρα ως ελαφρόμυαλους και κούφους, στα όρια της νοητικής υστέρησης, αυτοί που ψήφισαν επανειλημμένα κόμματα και πολιτικούς που έταξαν τον ουρανό με τα άστρα.

Που μας γέμισαν υποσχέσεις ενώ το μόνο που άφησαν ήταν βάρβαρους φόρους περιουσίας και προτροπές να πουλήσουμε το σπίτι μας για να τους πληρώσουμε. Κόμματα και πολιτικούς που βάφτισαν «διάσωση» την νομιμοφανή λεηλασία των περιουσιών μας.

Που μας κουνάνε το δάχτυλο επειδή δήθεν είμαστε τεμπέληδες, αντιπαραγωγικοί και ηδονιστές, αναπαράγοντας τα χειρότερα οριενταλιστικά στερεότυπα του ευρωπαϊκού κίτρινου Τύπου.

Πόσο λογικό είναι να γελάει κανείς με τον γραφικό Σώρρα, τη στιγμή που έχει καταπιεί αμάσητη την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων του και ανέχεται αδιαμαρτύρητα την διαρκή κοροϊδία των «διασωστών» που ο ίδιος με την ψήφο του επέλεξε;

Εάν ο Σώρρας δεν υπήρχε, το αυτοαποκαλούμενο «μέτωπο της λογικής» θα έπρεπε να τον εφεύρει. Να κατασκευάσει έναν βολικό αντίπαλο, μια γκροτέσκα καρικατούρα ανορθολογισμού και δεισιδαιμονίας, έναν μπαμπούλα τον οποίο θα κατατροπώσει, επιβεβαιώνοντας την διανοητική υπεροχή του και διασφαλίζοντας την διαιώνιση της ηθικής και πολιτικής ηγεμονίας του.

Ο Σώρρας (και κάθε «Σώρρας») είναι απαραίτητοι για να εξαγνίζουν εξ αντιδιαστολής την κρατούσα τάξη πραγμάτων και να ανακόπτουν την αμφισβήτηση της. Είναι το σκιάχτρο που θα επανασυσπειρώσει τις φοβισμένες μάζες κάτω από τη σκέπη των ταγών τους.

Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική για την κοινωνία και την πολιτική. Ότι ο δρόμος που ακολουθούμε τώρα είναι ο μόνος δυνατός και πως όσοι τον αμφισβητούν κινούνται στην περιοχή της τρέλας.

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι οι περισσότεροι οπαδοί αυτής της παράξενης σέχτας με το πομπώδες όνομα «Ελλήνων Συνέλευσις» πιστεύουν κατά γράμμα όλες αυτές τις μπαρούφες περί μυστικών λογαριασμών και καταπιστευμάτων.

Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που πιστεύουμε π.χ. στο νόμο της βαρύτητας, ότι αν αφήσουμε ένα γυάλινο ποτήρι να πέσει από ύψος πάνω σε τσιμέντο θα σπάσει.

Περισσότερο θέλουν να πιστέψουν. Θέλουν να διαμαρτυρηθούν με κάθε μέσο για τον τρόπο ζωής τους που καταστράφηκε, για τις ματαιωμένες ελπίδες και τις γκρεμισμένες βεβαιότητες.

Σπασμωδικά, οδηγούμενοι από το ένστικτο, αντιδρούν ομοιοπαθητικά στον θεσμοποιημένο παραλογισμό με ακόμη μεγαλύτερη δόση παραλογισμού.

Η όλη ιστορία μού θυμίζει αυτό που έλεγε ο γάλλος φιλόσοφος Μπωντριγιάρ για την αμερικάνικη Ντίσνεϋλαντ: είναι τόσο εμφατικά ψεύτικη και «παραμυθένια» ώστε να πειστούμε ότι αυτό που την περιβάλλει, δηλαδή η υπόλοιπη Αμερική των «ενηλίκων», είναι πραγματικότητα. Η μόνη πραγματικότητα, με τις ανισότητες, τις διαιρέσεις και τους αποκλεισμούς της. Όλα τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News