Η Βίκυ Χαντζή την ώρα που μετέδιδε πλάνα από το Μάτι έβαλε τα κλάματα. Ηταν μια ανθρώπινη αντίδραση. Δεδομένου ότι συγκινήθηκε ενώ βρισκόταν στο στούντιο, σκεφτόμουν πόσο πιο φορτισμένοι συναισθηματικά θα είναι οι συνάδελφοι που βρέθηκαν στον τόπο της φωτιάς. Τότε διάβασα την ανάρτηση της Τίνας Μιχαηλίδου – Μαυρομιχάλη: «Ηταν ίσως η δυσκολότερη μέρα στη δουλειά μου! Η πρώτη φορά που η πραγματικότητα ξεπερνούσε κάθε δημοσιογραφική περιγραφή… Αυτό που είδαν τα μάτια μου… δεν έβγαινε από τα χείλη μου. Εικόνες απερίγραπτες…». Είδα και πλάνα με τον Νίκο Υποφάντη να μεταδίδει από τους φλεγόμενους δρόμους προσπαθώντας να αναπνεύσει. Με τον Κώστα Σαρικά και τον κάμεραμάν του να παγώνουν αντικρίζοντας ένα απανθρακωμένο πτώμα. Με τον Αλέξη Κουβέλη να διηγείται: «Περπάτησα ανάμεσα σε νεκρούς, προσπάθησα να μην τους πατήσω. Σας λέω ειλικρινά. Ήταν μια γειτονιά που είχε περισσότερους νεκρούς παρά ζωντανούς».

Διάβασα και σχόλια ειρωνικά, επικριτικά, ακόμα και υβριστικά για τον ρόλο των καναλιών και για τη δουλειά των συναδέλφων, παλιών αλλά και νέων. Οσο και αν δεν συμφωνώ με τη χρήση αγοραίων εκφράσεων και με την κινδυνολογία (με τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που στοχοποίησαν ακόμα και κανάλια ως υπεύθυνα για το κακό) θεωρώ πως καθένας είναι ελεύθερος να διαμορφώσει τη δική του άποψη. Και να διαφωνήσει με τη δημοσιογραφική διαχείριση της κρίσης. Ομως υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να παραβλέψει: Πως ένας δημοσιογράφος που μεταδίδει μέσα από τις φωτιές κάνει κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Κάνει υπέρβαση. Γιατί καλείται να ξεπεράσει τους φόβους που έχει καθένας μας μπροστά π.χ. σε μια φωτιά και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δουλειάς του. Γι’ αυτό αξίζει έστω την κατανόησή μας.

Η ελληνική τηλεόραση έχει την τάση να γίνεται μελό. Γιατί και ως λαός έχουμε την τάση να γινόμαστε μελό. Ετσι, συχνά, τα live ρεπορτάζ σερβίρονται επενδυμένα με υπερβολή, στερούνται της ψυχραιμίας που θα τα έκανε να φαίνονται πιο έγκυρα και πιο σοβαρά. Εύκολα τα κανάλια μετατρέπουν το δράμα σε σόου. Αλλά και εμείς οι τηλεθεατές την ώρα που παρακολουθούμε το σόου (υπάρχει πάντα η επιλογή να αλλάξουμε κανάλι), αρεσκόμαστε, με αυτή τη… γονιδιακή τολμώ να πω επικριτικότητα που μας χαρακτηρίζει και με την τάση μας να αμφισβητούμε τα πάντα, να τα κατακρίνουμε.

Ισως, αν βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση των ρεπόρτερ που και τώρα αλύπητα κριτικάραμε, να καταλαβαίναμε πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνουν. Γιατί μπαίνουν σε καταστάσεις που οι περισσότεροι θα αποφεύγαμε, διακινδυνεύοντας τη σωματική τους ακεραιότητα. Εκτίθενται με τον σχεδόν απάνθρωπο τρόπο που σε εκθέτουν οι live μεταδόσεις: Oταν το λεκτικό ή γραμματικό λάθος δεν διορθώνεται και μπορεί να σε κάνει… ανέκδοτο. Οταν κάτι τυχαίο, που θα συμβεί την ώρα που «βρίσκεσαι στον αέρα» θα σε ρεζιλέψει. Κυρίως (αυτό είναι το πιο σκληρό) όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις τον ανθρώπινο πόνο και τον θάνατο. Να τους ζεις για ώρες ή και για μέρες, και να μην μπορείς να φύγεις μακριά, πετώντας το μικρόφωνό σου.

Μέλη αυτού του κλάδου που τόσο εύκολα καθυβρίζεται, δημοσιογράφοι με εμπειρία αλλά και καινούριοι συνάδελφοι, μπήκαν προ μηνών μέσα στα πλημμυρισμένα ρέματα της Μάνδρας και τώρα μέσα στα φλεγόμενα οικόπεδα στο Μάτι

Υπάρχει κάτι ακόμα που πολλοί δεν γνωρίζουν: Ολοι αυτοί οι «μάχιμοι» δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους όχι μόνο όπως πιστεύουν πως πρέπει να γίνει, αλλά και όπως τους ζητάνε οι ανώτεροί τους, ακόμα και αν δεν συμφωνούν μαζί τους. Ακουσα σχόλια για την πολυλογία και τις υπερβολές κάποιων συναδέλφων. Αν ήσασταν εσείς ο δημοσιογράφος και ο αρχισυντάκτης σας σάς ζητούσε να στέκεστε επί ώρες μπροστά σε ένα σπίτι που καίγεται, και να αυτοσχεδιάζετε για να γεμίζετε τον τηλεοπτικό χρόνο θα ήσασταν πολύ καλύτεροι; Αν ζητούσε να τρέξετε πίσω από τη γιαγιά που έπαθε εγκαύματα και να τη ρωτήσετε «πώς νιώθετε;» θα αρνούσασταν; Αν ζητούσε να προσθέσετε στα λόγια σας επιπλέον συναίσθημα και συγκίνηση, θα τον βάζατε στη θέση του; Διακινδυνεύοντας την (κακοπληρωμένη, συχνά, για να το πούμε και αυτό) δουλειά σας;

Μπορώ κι εγώ, μιλώντας θεωρητικά, να παραθέσω αρκετές ενστάσεις για τα ρεπορτάζ που είδα. Διαφωνώ (εδώ και χρόνια) με τον τρόπο που μεταδίδει η ελληνική τηλεόραση την επικαιρότητα. Θεωρώ πως δεν εκπαιδεύονται πλέον οι δημοσιογράφοι όπως παλιά και πως συχνά βγαίνουν μπροστά χωρίς να έχουν ούτε τις γνώσεις, ούτε τον τρόπο, ούτε τη μέθοδο. Μόνο τη φιλοδοξία. Αυτά ανήκουν στα προβλήματα του κλάδου. Την ίδια στιγμή, μέλη αυτού του κλάδου που τόσο εύκολα καθυβρίζεται, δημοσιογράφοι με εμπειρία αλλά και καινούριοι συνάδελφοι, μπήκαν προ μηνών μέσα στα πλημμυρισμένα ρέματα της Μάνδρας και τώρα μέσα στα φλεγόμενα οικόπεδα στο Μάτι, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, για να μας μεταφέρουν τη φωνή των δοκιμαζόμενων συνανθρώπων μας. Χάρη σε αυτούς τους γενναίους συναδέλφους την ακούσαμε αυτή τη φωνή. Ακόμα και αν θεωρούμε πως η δουλειά τους απέχει από την τελειότητα που έχουμε στο μυαλό μας, ας μην απαξιώνουμε και μηδενίζουμε την προσπάθειά τους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News