Τον θάνατο μπορώ να τον παρηγορήσω, την απουσία όμως… Η απουσία με διαλύει, με σφάζει, με κατατροπώνει, με εξαγριώνει. Δεν αντέχω την άγρια παγωνιά, του να έχω κάποιον σήμερα και να μην τον έχω το επόμενο λεπτό. Να μην έχω τη δυνατότητα να τον αγγίξω, να ακούσω τη φωνή του, να μυρίσω τη μυρουδιά του, να με γλυκαίνει η παρουσία των δικών «του» ειδικών χαρακτηριστικών. Ο τρόπος που περπατάει, που γελάει, που κοιτάζει… Το βλέμμα. Το άτιμο το βλέμμα. Το χαμόγελο. Το άτιμο το χαμόγελο.

Η ράτσα μας έχει την τραγωδία στο DNA της. Ενα σπαρακτικό «τώρα» θρήνου και μετά ο καθένας μόνος του και με αποσιωπημένη την αλήθεια του τεθνεώτος. Κανένα μήνυμα-μάθημα, δεν πιάνει τόπο. Κανένα μήνυμα νεκρού σε ζωντανούς. Η μόνη έγνοια, αυτή της ωραιοποίησης και ηρωοποίησης. Ούτε μετά θάνατον δεν δικαιούται την αλήθεια του ο άνθρωπος! Με γεμίζει σεβασμό, ο τρόπος που επιλέγουν άλλοι λαοί, να αποχαιρετήσουν αγαπημένους τους, νοιώθοντας χρέος να αντιστρέψουν το stop σε βήμα, το σκοτάδι σε γνώση.

Σκεφτόμουν τον θάνατο του τραγουδιστή Παντελίδη. Ανήκω στους ελάχιστους που δεν τον γνώριζαν ως καλλιτέχνη, δεν είχα ακούσει ούτε ένα του τραγούδι κι ίσως γι΄αυτό έμεινα εκατονταπλά έκπληκτη στο γεγονός, του πόσο λαοφιλής, πόσο αγαπητός ήταν, πόσοι άνθρωποι έσπευσαν να συν-θρηνήσουν! Στη συνέχεια παρακολουθούσα τη λυσσαλέα προσπάθεια των γονιών του να αποκρύψουν μια πλευρά του, που θα ήταν ωστόσο, τόσο χρήσιμη γνώση για ένα σωρό ανθρώπους και θα κρατούσαν τον μύθο του, ιερότερο του ιερού. Ολος ο αγώνας τους ήταν να αποδείξουν, ότι δήθεν δεν οδηγούσε ο γιος τους το μοιραίο όχημα. Δεν δικαιώθηκαν δικαστικά.

Για φαντάσου τους όμως να δίνουν διαλέξεις σε σχολεία, ναι διαλέξεις, για το πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση της ξαφνικής βροχής δόξας επάνω σε ένα λαϊκό παλικάρι; Πώς το χρήμα που σε λούζει σε καθοδηγεί και σε κυνήγι ακόμα περισσότερου χρήματος, μέσω ακόμα και του τζόγου; Οι εξαρτήσεις; Το ποτό; Εν προκειμένω. Το βήμα που χάνεται γιατί δεν ξέρει, ποιο είναι πλέον το έδαφός του. Τι αντιστάσεις πρέπει να αναπτύξεις. Ερασιτέχνες άνθρωποι, μωρέ! Ποιος γεννιέται μαθημένος;

Γιατί ν΄αποκρύπτουμε; Σκέψου τους γονείς του νεαρού Βακάκη. Εκείνο το αυτοκίνητο που έσπειρε φρίκη και φωτιά και έσκασε και πήρε κόσμο στο ταξίδι του στον άλλο κόσμο! Καταγράφηκε στα μάτια μας, λες και ήταν το μόνο τραγικό δυστύχημα, σε μια χώρα που κάθε χρόνο κλαίει πληθυσμό ενός χωριού (περίπου 4.000), στους δρόμους της. Για σκέψου μια εκστρατεία για ασφαλή οδήγηση, χρηματοδοτούμενη από την επιχειρηματική οικογένεια! Για σκέψου τη διδαχή, ό,τι όσο καλός οδηγός και να είναι κάποιος, το αυτοκίνητο δεν ελέγχεται μετά από συγκεκριμένη ταχύτητα.

Με λύπησε βαθιά ο θάνατος, του άγνωστού μου, υιού Κόκκαλη. Πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα! Ωστόσο, πρέπει να είσαι μέσα στα κόμπλεξ για να μην κοντοσταθείς στην είδηση του θανάτου, ενός 34χρονου ανθρώπου κι ας είσαι πονηρεμένη στην ελαφρόμυαλη έκφραση «τα είχε όλα!». Μελέτησα, με αυτή την αφορμή, ακόμα μια φορά την ελληνική διαδρομή θρήνου. Τις σπουδές που απλώθηκαν με μιας… Θαρρείς ποτέ δεν πέταξε στους ουρανούς, κακός μαθητής, σε τούτα τα μέρη! Σπουδές, επαγγελματική κατάρτιση, άνοδος, υπάλληλοι που κοινοποιήσανε σπαρακτικά λόγια αποχαιρετισμού.

Ακολούθως από την Αμερική έφτασαν τα νέα, καταγράφοντας λεπτομερώς ποσότητα κοκαΐνης στο χώρο που βρέθηκε νεκρός. Αν είχε συμβεί το κακό στη χώρα μας, ίσως, αυτό το στοιχείο να είχε διακριτικά αποσιωπηθεί.

Κρίμα δεν θα ήταν;

Είναι χρήσιμη η γνώση. Η κοκαΐνη θερίζει! Δεν είναι παιχνιδάκι που όταν το βαρεθείς να το παίζεις, το αφήνεις. Αυτός ο λαμπρός, ο ευγενικός, ο ευαίσθητος όπως τον περιγράφουν νέος, ίσως αφήνει με έναν άγριο τρόπο ένα μήνυμα με τον θάνατό του. Δεν θα το ακούσουμε; Ένα μήνυμα σπόρος, για μια καθαρή, σταράτη κουβέντα.

Σιχαίνομαι τα ελαφρυντικά που σκορπάμε σαχλά «Οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής…»… Αυτή τη σιχαμένη, κεκτημένη αδράνεια περιγράφουν. Μια μόδα θανάτου είναι και η κόκα. Μια χοντρή εξάρτηση. Ξεκινάς high και καταλήγεις ρόμπα ξεκούμπωτη. Η κοκαΐνη σκοτώνει. Αυτό μακάρι να διατυμπανιστεί, με την τραγική ευκαιρία ενός τραγικού θανάτου.

Φαντάσου ένα ηχηρό όνομα του κοινωνικού μας βίου, να ηγηθεί χωρίς περιστροφές και ανούσιες ντροπές μιας τέτοιας ιερής προσπάθειας! Η αλήθεια και το μοίρασμα θα σώσει τον κόσμο. Αυτά ίσως να είναι, τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια. Τι κρίμα!… Τι κρίμα! Ας διασωθεί ο επόμενος. Αυτό μπορεί να ζητάνε και οι ψυχές… Οπου!…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News