Το 1997, ο αστροναύτης David Wolf ψήφισε για τις τοπικές εκλογές του Τέξας ενώ ήταν στον ρωσικό διαστημικό σταθμό Mir, πάνω από 200 μίλια μακριά από τη Γη. Είχε προηγηθεί πριν από 135 χρόνια το Wisconsin, όταν έγινε η πρώτη αμερικανική πολιτεία που επέτρεψε την ψήφο εξ αποστάσεως σε όσους στρατιώτες πολεμούσαν κατά την διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου.

Πιο κοντά μας, στις τουρκικές εκλογές του Ιουνίου, από ένα σύνολο 3 εκατ. εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους του εξωτερικού, σε 60 χώρες και 123 διπλωματικές Αρχές, ψήφισαν σχεδόν 1,5 εκατ. Τούρκοι.

Στην Ελλάδα το συγκεκριμένο ζήτημα μας καθιστά πάλι πρωτοπόρους. Πρωτοπόρους στην αντιδραστικότητα και την οπισθοδρόμηση. Μαζί με την Ιρλανδία είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία δεν μπορούν να ψηφίσουν οι πολίτες της που μένουν στο εξωτερικό.

Προσοχή! Δεν μπορούν να ψηφίσουν μεν, αλλά θα μπορούσαν. Το Σύνταγμα, στο άρθρο 51, παράγραφο 4, προβλέπει πως η Βουλή, με πλειοψηφία διακοσίων βουλευτών, μπορεί να υιοθετήσει σχετικό εκτελεστικό νόμο ώστε οι Έλληνες που βρίσκονται εκτός επικράτειας να μπορούν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.

Συνεπώς, δεν συζητάμε την θεμελίωση νέου δικαιώματος, αλλά τη διευκόλυνση ενός δικαιώματος που ήδη παρέχεται. Η ανάγκη αυτής της διευκόλυνσης είναι σήμερα τόσο επιτακτική όσο ποτέ. Ας μη ξεχνάμε ότι από το 2008 πάνω από μισό εκατομμύριο Ελληνες έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Η άρνηση να επιτραπεί η ψήφος  στους Ελληνες του εξωτερικού δεν είναι απλώς μια πράξη κυνική. Είναι μια πράξη βαθιά αντιδημοκρατική και με έντονο ταξικό χαρακτήρα.

Γιατί ένας χαμηλού εισοδήματος εργαζόμενος στο εξωτερικό να μην έχει το ίδιο δικαίωμα ψήφου με έναν μηχανικό ή ένα γιατρό που  μετανάστευσε μεν, αλλά μπορεί να πληρώσει με μεγαλύτερη ευκολία τα εισιτήρια για να ψηφίσει; Αλλά και γιατί όλοι οι Έλληνες που, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έφυγαν για να εργαστούν στο εξωτερικό να μην έχουν το δικαίωμα να διαμορφώσουν τα πολιτικά πράγματα στη χώρα τους;

Ας θυμηθούμε εδώ πως από ανάγκη και όχι από χόμπι αφήνει κανείς πίσω σπίτι και οικογένεια. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της KPMG, από το μισό εκατομμύριο Ελληνες που έφυγαν στο εξωτερικό την περίοδο της κρίσης, το 35% έχει πτυχία Οικονομικών, Διοίκησης και Marketing, 19% Μηχανολογίας και 12% Πληροφορικής. Από αυτούς σχεδόν οι μισοί (44%) δηλώνουν πως ο κύριος λόγος της φυγής τους ήταν η έλλειψη αξιοκρατίας και η διαφθορά, ενώ το 36% δήλωσαν ως κύριο λόγο την κακή οικονομική κατάσταση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιμένει να εμποδίζει τη δυνατότητά συμμετοχής στην πολιτική διακυβέρνηση της χώρας, ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες επαναπατρισμού όσων έχουν φύγει και βέβαια τους στερεί την δυνατότητα να συμβάλλουν στην εξάλειψη των λόγων εξόδου τους. Κυριότερα όμως το κωμικό πλέον σχήμα στέρησης του δικαιώματος ψήφου εδραιώνει τον φαύλου κύκλο εσωστρέφειας και ομφαλοσκόπησης της κοινωνίας μας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση από το 2015 έχει καταθέσει 2 φορές πρόταση νόμου για το αυτονόητο αυτό ζήτημα. Για να αποκτήσουν δηλαδή επιτέλους, οι Έλληνες του εξωτερικού τη δυνατότητα να ψηφίζουν στον τόπο κατοικίας τους. Έτσι οι Ελληνες εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους – κάτοικοι εξωτερικού, οι εργαζόμενοι σε ελληνικές Αρχές του εξωτερικού αλλά και οι έλληνες ναυτικοί θα μπορούν πλέον να ψηφίζουν.

Η κυβέρνηση εμμένει φανατικά να αρνείται την ψήφο στους Ελληνες του εξωτερικού. Αντ’ αυτού φέρνει ολόκληρο νομοσχέδιο το οποίο αλλάζει τον εκλογικό νόμο προωθώντας την κατάτμηση μεγάλων εκλογικών περιφερειών και την ουσιαστική αποσταθεροποίηση του θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δηλαδή εμμένουν φανατικά στην αντιδημοκρατική τους στάση φέρνοντας ένα σχέδιο νόμου που πέραν όλων των πελατειακών χαρακτηριστικών του υπενθυμίζει  την απροθυμία της κυβέρνησης να δώσει επιτέλους λύση στο ζήτημα και επιβεβαιώνει πως φανατικός δεν είναι μόνο αυτός που δεν αλλάζει άποψη, αλλά και αυτός που δεν αλλάζει και θέμα.

---

*Η Δόμνα Μιχαηλίδου είναι Σύμβουλος Μεταρρυθμίσεων του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και επισκέπτρια λέκτορας στο Πανεπιστημίο του Κέμπριτζ 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News