Είναι ενδεικτικό της παραφροσύνης και της βαθιάς αντίφασης της οποία ζει -ενδεχομένως χωρίς να την αντιλαμβάνεται- η σύγχρονη Ελλάδα: η δραματοποίηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων και η αναγωγή τους σε μείζον πολιτικό ζήτημα.

Κάθε χρονιά, η πρώτη ημέρα των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι ένα κυρίαρχο θέμα στην ειδησεογραφία. Οπως είναι και η ανακοίνωση των βάσεων και, φυσικά, τα τελικά αποτελέσματα με τα ονόματα των εισακτέων. Πουθενά αλλού, σε καμία άλλη χώρα δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο.

Το πλέον απογοητευτικό είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η διαδικασία. Ως μία «δοκιμασία», ένα βασανιστήριο, κάτι σκληρό και απάνθρωπο, που πρέπει να υποστεί ο καθένας και η καθεμιά, έχοντας τη συμπαράσταση της οικογένειας και της… πολιτικής ηγεσίας της χώρας.

Χαρακτηριστικές και οι εφετινές δηλώσεις πολιτικών:

Ενδεικτικά, π.χ., η ανάρτηση του Πρωθυπουργού στο Τwitter:

«Καλή επιτυχία σε μαθητές και μαθήτριες που από σήμερα μπήκαν στη διαδικασία των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Με τη συμπαράσταση γονιών και καθηγητών εύχομαι να αντιμετωπίσετε τη δοκιμασία αυτή με ψυχραιμία και την πεποίθηση ότι ο αγώνας για γνώση δεν σταματάει ποτέ».

Χωρίς περαιτέρω σχόλια για τις ακαδημαϊκές εμπειρίες και περγαμηνές του κ. Τσίπρα, στέκεται κανείς σε λέξεις βαριές, συμπόνιας και κατανόησης: «δοκιμασία», «συμπαράσταση», «ψυχραιμία»…

Ή η ανάρτηση της Φώφης Γεννηματά: «Η σκέψη μου σήμερα είναι σε όλα τα παιδιά που δίνουν τη μάχη των πανελλαδικών εξετάσεων γεμάτα άγχος αλλά και πραγματική ελπίδα. Εύχομαι καλή επιτυχία και δύναμη. Οι προσπάθειες να πιάσουν τόπο. Οι σπουδές σήμερα είναι σημαντικές για τα νέα παιδιά κι ένα ουσιαστικό εφόδιο στη ζωή τους».

«Μάχη», «άγχος»…

Πιο λακωνική και μετρημένη η αρμόδια τομεάρχης της ΝΔ, Νίκη Κεραμέως, η οποία ευχήθηκε «Καλή επιτυχία σε όλες και όλους». Ευπρόσδεκτες ευχές, αλλά δεν γίνεται να πετύχουν όλες και όλοι…

Φυσικά και υπάρχουν όλα αυτά. Και η προσπάθεια, και η μάχη και το άγχος και η ανάγκη ψυχραιμίας. Αλλά αν δεν υπήρχαν, δεν θα είχε νόημα τίποτε.

Ζούμε σε ένα κράτος που έχει αναγάγει τη διαδικασία εισαγωγής στα πανεπιστήμια σε μείζον θέμα εδώ και δεκαετίες. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται: πολιτική εκμετάλλευση, παιχνίδια με τους αριθμούς των εισακτέων, παιχνίδια με τα θέματα των εξετάσεων, παιχνίδια με το σύστημα της εισαγωγής, το οποίο αποφασίζεται από το υπουργείο Παιδείας και όχι από τα ίδια τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Σε αυτό το πλαίσιο, ζούμε σήμερα στην εποχή όπου το βασικό θέμα της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας είναι ο περιορισμός του άγχους των «παιδιών».

Εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στο κατώφλι της ενηλικίωσης, πλέον έχουν δικαίωμα ψήφου και, παρά ταύτα, κατά την κυρίαρχη αντίληψη πρέπει να περνούν δοκιμασίες χωρίς να δοκιμάζονται, να δίνουν εξετάσεις ει δυνατόν χωρίς να βαθμολογούνται και να πετυχαίνουν χωρίς να προσπαθούν, γιατί στο κάτω κάτω, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι…

Ετσι, το κουλουβάχατο της νεοελληνικής κατάντιας διαιωνίζεται. Η επιτυχία της εισαγωγής στα πανεπιστήμια είναι ένας προσωπικός θρίαμβος του καθενός. Η ενδεχόμενη αποτυχία αποδίδεται σε ευθύνες άλλων. Στο άδικο, το άτιμο το σύστημα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News