Πάλι τραυματισμένα και νεκρά παιδιά στη Γάζα, πάλι παγκόσμιος αποτροπιασμός, πάλι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση από Βερολίνο και Βρυξέλλες. (Αυτοσυγκράτηση στον πόλεμο; Αλλο κι αυτό!). Φταίνε οι Ισραηλινοί που χτυπάνε σε περιοχές που ξέρουν πως υπάρχουν ανήλικοι και βρέφη; Φταίνε οι Παλαιστίνιοι που βάζουν τα παιδιά μπροστά, τα σπρώχνουν στην πρώτη γραμμή, αντί να τα κρύψουν σε μέρη ασφαλή; Είδα ανθρώπους να εκφράζουν διαφορετικές απόψεις και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χρειάζεται αλήθεια να πάρουμε το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς; Νομίζω πως εδώ συμφωνούμε όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής θέσεως: τα παιδιά δεν είναι ασπίδες, ούτε μπορούν να χρησιμοποιούνται ως ασπίδες.

Τώρα η πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Νίκι Χέιλι κατηγορεί την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς, που ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας, πως χρησιμοποιεί παιδιά ως «τροφή για τα κανόνια». Προ μηνών το Unicef Children’s Fund, που εξετάζει τις συνθήκες διαβίωσης των ανηλίκων σε περιοχές όπου υπάρχει κρίση έθιξε εκ νέου το θέμα καταγγέλλοντας πως δεν φτάνουν ο υποσιτισμός, ο αναλφαβητισμός, τα ψυχικά τραύματα που τους δημιουργούνται, αλλά συχνά οι ανήλικοι εμπλέκονται σε πολεμικές συρράξεις, εκπαιδεύονται για να σκοτώνουν, ακρωτηριάζονται και σκοτώνονται.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, μόνο στο Αφγανιστάν, κατά τους πρώτους εννέα μήνες του 2017, είχαν σκοτωθεί περισσότερα από 700 παιδιά, στη Νιγηρία και στο Καμερούν η Μπόκο Χάραμ είχε αναγκάσει τουλάχιστον 135 παιδιά να λειτουργήσουν ως βομβιστές αυτοκτονίας, ενώ στη Συρία και στο Ιράκ ακόμα και βρέφη μπαίνουν μπροστά σε διαδηλώσεις, συρράξεις κλπ. και χρησιμοποιούνται με τρόπο απεχθή.

Εδώ, όμως, βάζουμε τα παιδιά ως ασπίδες στους δικούς μας, τους προσωπικούς, τους ενδοοικογενειακούς πολέμους, δεν θα τα βάλουν στους αληθινούς πολέμους γονείς που και οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που φανατίζουν και που προβάλλουν τη δια του θανάτου θυσία ως πράξη ιερότητας; Παρατηρώ γύρω μου, στο δικό μας ασφαλές περιβάλλον, αγόρια και κορίτσια που χρησιμοποιούνται ως κυματοθραύστες σε αποτυχημένους γάμους, σε σχέσεις που φαλίρισαν, σε οικιακές διενέξεις για οικονομικά συμφέροντα, στα θλιβερά (και θηριώδη) παιχνίδια επικράτησης και εξουσίας που παίζουν μεταξύ τους οι ενήλικες.

Στον ειρηνικό κόσμο μας ψυχολόγοι και άλλοι ειδικοί καυτηριάζουν έντονα τέτοιες συμπεριφορές. Στις εμπόλεμες ζώνες οι ανθρωπιστικοί οργανισμοί καταγγέλλουν τη χρήση χιλιάδων παιδιών ως βομβιστές αυτοκτονίας και ως στρατιώτες. Ο συντονιστής του ΟΗΕ για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή Νικολάι Μλαντένοφ καλεί το Ισραήλ να «αποφεύγει τη χρήση αληθινών σφαιρών». Με αληθινές ή ψεύτικες σφαίρες, τα παιδιά εξακολουθούν να είναι τα τραγικά θύματα των πολέμων, μικρών ή μεγάλων, ενδοοικογενειακών ή εθνικών, που γίνονται για το δικό τους καλό, για τη δική τους ασφάλεια και ευζωία, για το δικό τους μέλλον. Πόσο φτηνή δικαιολογία! Και πόσο φοβερό ακούγεται ξαφνικά το να είσαι παιδί και να πρέπει να επιζήσεις στον κόσμο των μεγάλων!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News