Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου πήραν 3,69%, δηλαδή 200.423 ψήφους και 10 έδρες, προτελευταίο κόμμα στην ελληνική βουλή. Μετά συνεχίστηκε ο αταίριαστος (;) γάμος με τον ΣΥΡΙΖΑ που αν και πέρασε δια πυρός και σιδήρου άντεξε μέχρι σήμερα.

Ούτε η εύθραυστη πλειοψηφία αποτέλεσε εμπόδιο, ούτε οι λεγόμενες «ιδεολογικές διαφορές», ούτε το ενίοτε διαφορετικό φραστικό στυλ των δύο κομμάτων.

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στις κρίσιμες στιγμές ομονοούσαν. Κι αν δεν ομονοούσαν κάπου τα έβρισκαν και ψήφιζαν ακόμη και τα πιο σκληρά μέτρα. Η εξουσία τους ένωνε και τους ενώνει ακόμη. Οι λεκτικές διαφοροποιήσεις ήταν το εφέ, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε πως τάχα είμαστε διαφορετικοί, πως έχουμε άλλες απόψεις και αξίες. Ή πως έχουμε αξίες. Τελεία. Πέρα από λαχτάρα για εξουσία. Γρήγορα όλοι κατάλαβαν πως όλα αυτά δεν είχαν κανένα πρακτικό πολιτικό αντίκρισμα. Στο τέλος όλα καλά.

Τώρα όμως που ζυγώνουν οι εκλογές προέκυψε το Σκοπιανό. Και κυρίως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις που έχουν φτάσει σε πολύ επικίνδυνο σημείο. Οι περισσότεροι πολίτες (αλλά και πολιτικοί, ευτυχώς) της χώρας σκέπτονται πως οι στιγμές απαιτούν χειρισμούς κατάλληλους και ψύχραιμους, χαμηλούς τόνους, διπλωματική ευελιξία, σοβαρότητα, ενότητα. Και όλα αυτά να μην επηρεάζονται από τη σκέψη πως είναι μία χρυσή ευκαιρία για δημαγωγία, για να μαζέψουμε ψήφους ενόψει εκλογών.

Ο κ. Καμμένος βλέπει τον κίνδυνο να μην μπει στην επόμενη Βουλή- έτσι ερμηνεύονται κάποιες τελευταίες δημοσκοπήσεις- και δίνει την εντύπωση ότι ξιφουλκεί για να δώσει ξανά νόημα στον εθνικολαϊκισμό του κόμματός του.  Απευθύνεται σε όσους ακόμη γοητεύονται από παλικαρισμούς σαν να μην είδαμε που οδηγούν όλα αυτά, από την εποχή των αγανακτισμένων και μετά.

Για τους περισσότερους Έλληνες,  η φράση «θα σας τσακίσουμε» προς την Τουρκία κάθε άλλο παρά δίνει την αίσθηση της υπευθυνότητας, ούτε βέβαια εμπνέει ασφάλεια. Για τους Τούρκους το θέμα δείχνει, όπως δηλώνουν, κωμικό. Βέβαια δείχνει και ότι κάπου το πάει αυτός που εκστομίζει τέτοια πράγματα. Μοιάζει σαν να κινείται ανεξέλεγκτα ή -ας το πούμε πιο ήπια- ανεξάρτητα, ως Ανεξάρτητος Έλληνας (ΑΝΕΛ), και να μπορεί να τον σταματήσει ούτε ο Πρωθυπουργός.

Όλα αυτά θα ήταν ασφαλώς μια ευχάριστη πολιτική συζήτηση γύρω από το πασχαλινό τραπέζι αν ο κ. Καμμένος δεν ήταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, θέση από την οποία κανείς δεν μπορεί -και δεν θέλει- να τον κουνήσει. Διότι οι συριζαίοι γνωρίζουν πως αν κουνήσουν τον Καμμένο από την καρέκλα του θα πρέπει να κουνηθούν και οι ίδιοι από τις δικές τους. Και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουν να τους συμβεί όπως έχουν καταλάβει πλέον και οι πέτρες.

Κάπως έτσι ο κ. Καμμένος, για κρίσιμα θέματα, αποφασίζει μόνος του τί θα πει και τί θα κάνει! Σαν να μην είναι ένα μικρό κόμμα που συμπληρώνει την κυβερνητική πλειοψηφία. Κυριαρχεί. Είναι ο πρωταγωνιστής των πολιτικών εξελίξεων. Αναρωτιέται κανείς μέχρι πού μπορεί να το φτάσει. Γιατί είναι αυτονόητο ότι από τη θέση που βρίσκεται, χάρη στον Αλέξη Τσίπρα, όσα λέει και όσα κάνει δεν αφορούν μόνο το 3,69% που τον ψήφισε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News