Η αδρεναλίνη της εξουσίας, κακά τα ψέματα, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αναστοχασμό. Το κόμμα που καβάλησε το κύμα της οργής και του λαϊκισμού —που σε μεγάλο βαθμό το ίδιο καλλιέργησε— βρίσκεται μπροστά στην αναπόφευκτη διαδικασία της αντίστροφης μέτρησης για την ολοκλήρωση της κυβερνητικής του θητείας. Ζουν ακόμη το «όνειρο» αλλά ξέρουν πια ότι έχει ημερομηνία λήξης.

Το καμπανάκι ότι έχουμε χάσει την εξουσία παρότι καθόμαστε ακόμη στις καρέκλες χτυπάει για κάθε κυβέρνηση όταν διαπιστώνει ότι κάνει ενέργειες, παρεμβαίνει, μιλάει αλλά δεν βρίσκει αυτιά να την ακούσουν. Συνέβη για παράδειγμα με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στο δεύτερο εξάμηνο του 2014, μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Ηταν εμφανές ότι το παιχνίδι δεν γύριζε με τίποτα.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη σημερινή κυβέρνηση. Αφού ξεφούσκωσε το αφήγημα της εξόδου από το Μνημόνιο, που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις δεν πείθει, το Μαξίμου έβγαλε στον… τάκο τη μισή Ελλάδα: από πρώην πρωθυπουργούς μέχρι οποιονδήποτε θεωρούσε ότι θα μπορούσε να προσφέρει λίγους πόντους δημοσκοπικής ανάκαμψης και να ξυπνήσει από το κώμα το ηθικό πλεονέκτημα. Κι όμως, η ψαλίδα αντί να κλείσει άνοιξε.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα το Μαξίμου έχει μπροστά του δύο δρόμους:

Ο πρώτος είναι αυτός που προτείνει —παρά τις διαψεύσεις— ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και ορισμένοι ακόμη μετριοπαθείς στην κυβέρνηση, όπως ο Νίκος Βούτσης, που έχουν το χαρακτηριστικό του (κατά κάποιον τρόπο) αστικού μπαγκράουντ.

Ο δρόμος αυτός —που για κάποιους μοιάζει αυτονόητος— είναι το Μαξίμου να πέσει γρήγορα στα φρένα και να ανακόψει την πορεία προς μία τριτοκοσμικού τύπου προεκλογική περίοδο που θα κάνει ζημιά στην οικονομία και θα ενισχύσει ακραίες δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή. Αυτό σημαίνει ότι ο Πρωθυπουργός θα βάλει πάνω από το συμφέρον του κόμματος το συμφέρον της χώρας. Αυτή είναι η καλή εκδοχή.

Ο άλλος δρόμος προτείνεται από τους λεγόμενους μαχητικούς — ή, συμμετοχικούς, ας το πούμε έτσι— στο παιχνίδι της εξουσίας και στα διάφορα οφέλη που μπορεί να σου προσφέρει σε επίπεδο αδρεναλίνης, αίσθησης δύναμης κλπ. Η πλευρά αυτή, με ένα κάρο ανοιχτά ντιλ, στον τομέα της ενέργειας για παράδειγμα, δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να χάσει τον καθοριστικό της ρόλο στις εξελίξεις και ελπίζει ότι η όξυνση μπορεί να οδηγήσει με κάποιο τρόπο στη διαιώνιση αυτής της ευφορικής κατάστασης.

Για παράδειγμα, την αγωνία ότι το κόμμα έρχεται δεύτερο την καθησυχάζει η σκέψη πως υπάρχει το περιθώριο συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ (σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική) άρα και η δυνατότητα το όνειρο και ο ρόλος μας στα πράγματα να συνεχιστεί.

Αυτή η λογική λέει ότι μπορεί μεν να έβγαλες την «μισή Ελλάδα» στον τάκο χωρίς στοιχεία και να μην είδες προκοπή στις δημοσκοπήσεις αλλά το πρόβλημα δεν είναι η συνταγή (η μέθοδος) αλλά η δοσολογία.

Αρα, πρέπει να αυξήσεις τη δόση, να βγάλεις στον τάκο και τους υπόλοιπους, για να δεις αποτέλεσμα. Αυτός ο δρόμος είναι η λεγόμενη «τριτοκοσμοποίηση» την οποία φοβούνται πολλοί εντός και εκτός Ελλάδος για τους επόμενους μήνες.

Σε κάθε περίπτωση, τις τελικές αποφάσεις θα τις λάβει ο Αλέξης Τσίπρας. Σύντομα θα καταλάβουμε ποιο δρόμο θα έχει διαλέξει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News