Η κυβέρνηση δείχνει αυτές τις μέρες να παίζει τα ρέστα της ποντάροντας σε δικαστικές διώξεις και περιφρονώντας μέσω των συστημάτων που τη στηρίζουν το τεκμήριο της αθωότητας το οποίο σε μια δημοκρατική πολιτεία ισχύει για τον κάθε ένα από εμάς, πλούσιο ή φτωχό, συμπαθή ή αντιπαθή (σε μερίδα της κοινής γνώμης), ισχυρό ή κοινωνικά αδύναμο.

Γιατί άραγε; Ας κάνουμε μερικές υποθέσεις.

Καταρχάς το αφήγημα της εξόδου από το Μνημόνιο πνέει τα λοίσθια πριν καν φτάσουμε στο καλοκαίρι και τη συμβολική ημερομηνία της 20ης Αυγούστου που ολοκληρώνεται το τρίτο πρόγραμμα.

Οπως πληροφορείται το Protagon, ο ελεγκτικός κολοσσός της PricewaterhouseCoopers (PWC) έχει αναλάβει επισήμως να καταγράψει τα σημεία του Μνημονίου τα οποία θα έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί ωστόσο «λησμονήθηκαν στην πορεία». Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης την τελευταία στιγμή οι Θεσμοί μπορεί να ζητήσουν να διευθετηθούν «λεπτομέρειες» (π.χ. εμπόδια στην επιχειρηματικότητα) που θα αναδυθούν στην επιφάνεια από τη δουλειά που κάνει η PWC.

Και επειδή στις λεπτομέρειες συχνά κρύβεται ο διάβολος δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για την ηγετική ομάδα του Μαξίμου από τα αναγκαστεί να στενοχωρήσει μέσα στο καλοκαίρι μικρά ή μεγαλύτερα οργανωμένα συμφέροντα που είχαν επωφεληθεί διατηρώντας κάποια προνόμια (εις βάρος των υπολοίπων) από την ατελή εφαρμογή του μνημονίου, ή επειδή «τους φρόντισε» κάποιος υπουργός.

«Mνημόνιο» made in Greece

Επιπλέον, παρότι αποφεύγεται προσώρας η πολιτικώς επιζήμια (αλλά, σύμφωνα με πολλούς, οικονομικά αναγκαία) προληπτική γραμμή —επειδή οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να εγκρίνουν άλλα λεφτά— στην κυβέρνηση έχουν κατανοήσει βαθιά είναι ότι το άτυπο μνημόνιο (λέγε με «ολιστικό αναπτυξιακό πλάνο») που θα αναγκαστεί να γράψει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για να το παρουσιάσει στο Eurogroup τη Σοφίας στις 27 Απριλίου —και να ενισχυθεί στη συνέχεια με πρόσθετες προϋποθέσεις- πολιτικά μπορεί να είναι «τα ίδια και χειρότερα» με το σενάριο της προληπτικής γραμμής.

Ακόμη κι αν τυπικά δεν θα λέγεται μνημόνιο…

Γιατί άραγε; Πρώτον, διότι θα περιέχει όπως απαιτεί το Βερολίνο τη ρήτρα «μη αντιστρεψιμότητας» των μεταρρυθμίσεων των προηγούμενων μνημονίων: μισθοί, συντάξεις, αριθμός υπαλλήλων στο Δημόσιο, φόροι, εργασιακά, κατώτατος μισθός και πάει λέγοντας. Όλα τα βασικά.

Ουσιαστικά ο κ. Τσακαλώτος θα παρουσιάσει στη Βουλγαρία το καλούπι μέσα στο οποίο θα πέσει το τσιμέντο που θα μονιμοποιεί τα μέτρα των τριών μνημονίων από το 2010. Το λεγόμενο «μνημόνιο made in Greece» θα περιέχει ως βασική γλυκαντική ουσία μια περιορισμένη ελάφρυνση χρέους σε δόσεις (χωρίς κούρεμα). Θα προβλέπει όμως συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις (conditionality) όπως και τα προηγούμενα ενώ αντί για δόσεις στην Ελλάδα θα δίνεται ελάφρυνση χρέους σε δόσεις.

Πιο απλά τι Γιάννης τι Γιαννάκης, τι Τρόικα τι Θεσμοί, που λένε και στην Πρέβεζα: πάει το αφήγημα του Ευκλείδη και του Αλέξη. Στο Μαξίμου έχουν καταλάβει ότι το πλαίσιο αυτό δεν θα είναι κατάλληλο για το προεκλογικό μπαλκόνι καθώς παρά το χρέος δεν περιέχει μεταξύ άλλων την πολυπόθητη χαλάρωση της λιτότητας. Το αντίθετο: προβλέπει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% ως το 2022 και 2% ως το 2060.

Κάπως έτσι, παρότι δεν έχουμε φτάσει στο πλήρες άδειασμα των Θεσμών προς την ελληνική κυβέρνηση, όπως συνέβη το φθινόπωρο του 2014 με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, τα μηνύματα αυστηρότητας από τη Γερμανία (και μερικά ακόμη μέλη του Eurogroup) φαίνεται ότι στρέφουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό μέτωπο ενόψει των εκλογών που μοιραία κάποια στιγμή θα έρθουν.

Το ερώτημα που θα απαντηθεί μέσα στο καλοκαίρι είναι αν η λατινοαμερικανικού τύπου όξυνση που χτίζεται μέρα με τη μέρα θα οδηγήσει πάλι στο πιο άδικο και απευκταίο αποτέλεσμα για τον μέσο Ελληνα: στο να πάνε ξανά χαμένες οι θυσίες στο βωμό της πολιτικής ιδιοτέλειας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News