Σε μια δύσκολη εβδομάδα για τις αγορές μετά τα γεγονότα στη Γουόλ Στριτ και εν μέσω πολιτικού κλίματος που παραπέμπει σε «μπανανία» ελέω Novartis η χώρα δανείστηκε από τις αγορές. Σημαίνει αυτό ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της μετά τον Αύγουστο του 2018;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Η προσφατη έκδοση του επατετούς εξυπηρετούσε πολλούς στόχους που επιτεύχθηκαν σε σημαντικό βαθμό:

α) Ηταν η έμπρακτη επιβεβαίωση της πτώσης των επιτοκίων που ακολούθησε την ανταλλαγή των ομολόγων, το περίφημο swap του Δεκεμβρίου 2017, εμπνεύσεως Στέλιου Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε την εμπειρία να αντιληφθεί την επίπτωση αυτής της συναλλαγής στην καμπύλη των ελληνικών επιτοκίων. Ο πρώην πλέον πρόεδρος του ΟΔΔΗΧ αποχώρησε από τη θέση του τον Ιανουάριο για την JP Morgan, αλλά η διαρθρωτική κίνηση που έκανε πριν φύγει έπιασε τόπο. Τον Νοέμβριο η τεκμαιρόμενη απόδοση της επταετίας ήταν στο 5,25%, ενώ στη νέα έκδοση ήταν στο 3,5%. Γιατί βέβαια, άλλο η «τεχνική» απόδοση που τεκμαίρεται από την δευτερογενή αγορά και άλλο η άντληση πραγματικών κεφαλαίων σε αυτά τα επίπεδα.

β) Η επιτυχία της έκδοσης ήταν η επιβράβευση της χώρας για την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης και την προοπτική της ομαλής ολοκλήρωσης του τρίτου Μνημονίου. Η θετική αυτή εξέλιξη γεννά μοιραία μεγαγχολικές σκέψεις για το πού θα μπορούσε να βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέμενε σε εκλογές με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας το 2014 και το δεύτερο Μνημόνιο ολοκληρωνόταν μέσα σε κλίμα ομαλότητας αντί για την έξαρση του πολιτικού καιροσκοπισμού.

γ) Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, με τις αγορές σε κατάσταση πανικού, με τον δείκτη VIX —λαϊκά τον «δείκτη φόβου»—, που αποτυπώνει τον κινδύνο-volatility στις αγορές να έχει ανέβει στο 35 (επίπεδο ιδιαίτερα υψηλό) η επιτυχία της έκδοσης ήταν η απόδειξη οτι η χώρα μπορεί τελικά να βγει στις αγορές και υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες (πολλοί ισχυρότεροι εκδότες από εμάς ανέστειλαν για αργότερα τις προγραμματισμένες συναλλαγές τους), δείγμα ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις επιστροφής στον δρόμο της κανονικότητας. Αν βέβαια η κυβέρνηση δεν τα τινάξει όλα στον αέρα μετατρέποντας χωρίς στοιχεία την υπόθεση Novartis σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμων τύπου Λατινικής Αμερικής ή Αφρικής που θα τρομοκρατήσει τους επενδυτές.

δ) Η έκδοση ήταν δείγμα επαγγελματικού χειρισμού από τους εμπλεκόμενους ΟΔΔΗΧ και τους αναδόχους: Μια πρόωρη έκδοση θα αποτύγχανε, μια μεγάλη αναβολή θα εσπερνε την αμφιβολία, θα διακινδύνευε την τεράστιας στρατηγικής σημασίας επικείμενη αναβάθμιση από την Fitch, θα έπεφτε κοντά στην αβεβαιότητα των ιταλικών εκλογών και θα διατάρασσε αποφασιστικά τον προγραμματσιμό για την σύσταση του λογαριασμού ρευστού ασφαλείας (cash buffer), ο οποίος μετά την έκδοση έχει ήδη 4,5 δισ. ευρώ και στα οποία θα προστεθούν 9 ως 10 δισ. ευρώ από τον ESM.

Και το επιτόκιο; Ηταν τελικά φτηνό ή ακριβό; Σύμφωνα με ξένους ειδικούς, το 3,50% ήταν 15 μονάδες βάσης ακριβότερο από το fair value (3,35%) που τεκμαίρετο από την καμπύλη των ελληνικών επιτοκίων, κάτι που θεωρείται απολύτως αποδεκτό ως premium έκδοσης.

«Πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις θεωρίες για ακριβό δανεισμό σε σχέση με το ESM. Με αυτή τη λογική δεν πρέπει ποτέ να εκδόσουμε στα επόμενα 50 χρόνια γιατι ποτε δε θα αποκτήσουμε την πιστοληπτική ικανότητα ΑΑΑ του ESM» τονίζει κορυφαίος τραπεζίτης στο Protagon. «Σίγουρα πάντως στα 3,5% είμαστε φτηνότερα από το δανεισμό του ΔΝΤ και με 310 πόντους spread σε σχέση με την Γερμανία είμαστε πολύ χαμηλότερα από εκεί που δανειζόταν η Πορτογαλία και η Κύπρος σε αντίστοιχες χρονικές περιόδους πριν τη λήξη των προγραμμάτων τους».

Φτάνουν όμως όλα αυτά για να πιστοποιήσουν την απρόσκοπτη έξοδο στις αγορές από εδώ και πέρα και την κανονικότητα; Ασφαλώς όχι.

Η επιτυχής έκδοση αποτελεί απλά ένα τεχνικό βήμα και τίποτε παραπάνω. Τα μεγάλα θέματα που θα αποδείξουν στούς επενδυτές και στους δανειστές αν αυτή η έκδοση θα έχει συνέχεια είναι η αποφυγή της πολιτικής αστάθειας από ανόητες διχαστικές λογικές και εκλογικές ασκήσεις κυριαρχίας, ο ταχύτατος εκμοντερνισμός της οικονομίας, ένα στιβαρό πρόγραμμα ανάπτυξης και η πειστική ανασύσταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Χωρίς αυτά, η εκδοτική προσπάθεια και το αγαπημένο «μαξιλάρι ασφαλείας» του Ευκλείδη Τσακαλωτου, θα μείνουν ένα ακόμη αδειανό πουκάμισο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News