Το facebook είναι σπαρμένο με ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν τον καρκίνο. Με αφηγήσεις ανθρώπων σπουδαίων, πραγματικά γενναίων. Με τον αγώνα μικρών Χριστών που κουβαλούν τις αμαρτίες μας.

Ενας από αυτούς είναι ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης. Να τι έγραψε.

«Στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ στου Γκύζη ερχόμαστε όλοι οι καρκινοπαθείς για να πάρουμε ενέσεις για να αυξηθούν τα λευκά αιμοσφαίρια που μας τα ρίχνει η χημειοθεραπεία. Αφήνω στην άκρη την ηλιθιότητα ότι πρέπει να διανέμονται έτσι και δεν μπορούμε να τα παίρνουμε στα κοινά φαρμακεία – κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί. Αφήνω τις ώρες της ταλαιπωρίας – έρχεσαι, παίρνεις το νούμερο 98 και εξυπηρετεί το 12. Αφήνω τις διάνοιες τις υπαλλήλους (“Νίκη το πριντ πατάω για εκτύπωση;;;”) που μας φέρονται με αυτόν τον υπέροχο τρόπο (“δεν έχω σήμερα φάρμακο, έλα αύριο, τι θες να σου κάνω εγώ;”). Θα έπρεπε όμως να ακούσετε τι συζητάνε εδώ οι άνθρωποι όσο περιμένουμε. Ο ένας με 12.500 ένσημα πήρε σύνταξη 500 ευρώ. Η άλλη χρειάζεται έναν ειδικό καθετήρα που μπαίνει στην κοιλιά γιατί οι χημειοθεραπείες τις έχουν διαλύσει τις φλέβες και της είπαν ότι για να τον πάρει πρέπει να περάσει από επιτροπή – περιμένει μήνες. Ο άλλος περιμένει να κάνει σχήμα αλλά έχει έλλειψη το φάρμακο. Ταλαιπωρημένοι, τσακισμένοι άνθρωποι με μια πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται γι αυτούς. Αν το να παίρνεις τέτοιες ατομικές ιστορίες και να κάνεις αναγωγές και γενικεύσεις είναι λαϊκισμός (που είναι), το να πολιτεύεσαι λες και οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν ή είναι “αναπόφευκτες απώλειες” είναι κατάντια. Οι υπουργοί ας κάνουν τα σόου τους. Εμείς έχουμε σοβαρότερα προβλήματα.»

Θέλεις μετά από αυτό να πας και να πιάσεις τους Πολάκηδες από τον λαιμό. Και αν σου ζητήσουν να κοιτάξεις πίσω, για να δεις τις ευθύνες των προηγούμενων, να τους απαντήσεις με μία δυνατή κουτουλιά. Ω, ναι. Με ένα δυνατό χτύπημα στο κέντρο της κεφαλής. Σκέφτομαι και άλλα, πολύ πιο ταπεινά. Ενα δάγκωμα στην καρωτίδα, ένα φτύσιμο με πολλά φλέματα στο αριστερό μάτι, σε αυτό που συνήθως κλείνουν προς τους ψηφοφόρους τους.

Εδώ και μερικές μέρες συζητάμε για την πολιτική φαρμάκου, για πακέτα, μίζες, συνταγογραφήσεις, δώρα, ασφαλιστικά Ταμεία. Και δεν έχει ακουστεί ούτε λέξη για τους καρκινοπαθείς και τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Όχι μόνο αυτοί, σχεδόν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους με χρόνια νοσήματα. Θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα που το συζητάς. Είναι ένα πρόβλημα που το αντιμετωπίζεις. Αξίζει τον κόπο, λοιπόν, να καθηλώσεις τους Πολάκηδες σε μία καρέκλα και να τους ζητήσεις μία έκθεση επιδόσεων. Πόσο βελτιώθηκε, επί των ημερών τους, ο χρόνος που χρειάζεται ένας καρκινοπαθής για να αποκτήσει πρόσβαση σε φάρμακα και θεραπεία; Κατά πόσο μειώθηκε ο χρόνος αναμονής για ακτινοθεραπεία; Και πόσο εύκολο είναι για έναν οροθετικό να προμηθεύεται στο σωστό χρόνο τα φάρμακά του;

Δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι χιλιάδες άλλοι που πάσχουν από χρόνια νοσήματα και αντιμετωπίζουν την τριτοκοσμική υστέρηση της δημόσιας περίθαλψης.

Και μέχρι να σου δώσουν λογαριασμό οι Πολάκηδες για το έργο που, υποτίθεται, κάνουν τα καθαρά τους χέρια, έχεις, πράγματι, μία ευκαιρία να αποτιμήσεις και το έργο αυτών που προηγήθηκαν. Και έτσι και πιάσεις κανέναν με χέρια που κολλάνε από το μέλι, του τα κόβεις με συνοπτικές διαδικασίες και τον αφήνεις να περιμένει στην ουρά για γιατρό και φάρμακο.

* Διαβάστε μία συνέντευξη του Χρήστου Γραμματίδη για τη ζωή του με τον καρκίνο. Η ραδιοφωνική εκπομπή του «Αυτά ζούμε» μεταδίδεται κάθε Πέμπτη, 8-10 το βράδυ, στον Αμάγκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News