Συνέβη πριν από εικοσιπέντε, περίπου, χρόνια σε ξενοδοχείο τουριστικού νησιού. Στην περιοχή είχε σπίτι πολύ γνωστός τραγουδιστής ο γιoς του οποίου (γύρω στα εφτά – οκτώ τότε) έπαιζε εκείνη την ημέρα με τους φίλους του στην πισίνα του ξενοδοχείου. Κάποια στιγμή, το πιτσιρίκι δίψασε και ζήτησε, ευγενέστατα, από τους σερβιτόρους που πηγαινοέρχονταν ένα ποτήρι νερό. Το αγνοούσαν για αρκετή ώρα και, τελικά, κατευθύνθηκε προς το μπαρ.

«Σας παρακαλώ, κύριε, μπορείτε να μου δώσετε ένα ποτήρι νερό;» είπε σε κάποιο γκαρσόν που στεκόταν εκεί. Και πάλι δεν του έδωσαν σημασία οπότε ο μικρός σκαρφάλωσε στο σκαμπό και φώναξε με σταθερή φωνή: «Είμαι ο γιoς του τάδε και θέλω ένα ποτήρι νερό». Το προσωπικό έσπευσε να τον εξυπηρετήσει ενώ οι γύρω μου συζητούσαν πόσο κακομαθημένο παιδί είναι.

Το αγοράκι δεν ήταν κακομαθημένο. Είχα παρακολουθήσει τη σκηνή από την αρχή και ήξερα ότι κατέφυγε στη χρήση του ονόματος του πατέρα του λίγο πριν κορακιάσει από τη δίψα και αφού είχε εξαντλήσει τους άλλους τρόπους. Με το ένστικτο του παιδιού ή από εμπειρία γνώριζε ήδη ότι, στην Ελλάδα, η για οιονδήποτε λόγο και οιουδήποτε μεγέθους, διασημότητα είναι μια πολύ δυνατή εξουσία. Κατά περίσταση, πιο δυνατή από την οικονομική ή την πολιτική. Ανοίγει πόρτες, παραβαίνει κανόνες οδικής κυκλοφορίας, προσπερνά ουρές αναμονής, εξασφαλίζει δωρεάν προσβάσεις, ειδικές μεταχειρίσεις και αναβαθμίσεις θέσεων. Με το άλλοθι μιας χαριτωμενιάς που μοιάζει να είναι στο απυρόβλητο αφού έχει σύμμαχό της το κοινό.

Θυμήθηκα το περιστατικό με αφορμή το επεισόδιο με τον Στέλιο Διονυσίου και τον τροχονόμο. Το δικαστήριο αναβλήθηκε για τις 9 Φεβρουαρίου και, ομολογουμένως, ο Διονυσίου δεν είχε κάνει στο παρελθόν κατάχρηση (τουλάχιστον επικοινωνιακά) της κληρονομικής διασημότητας του. Ωστόσο, κυριαρχεί η περιρρέουσα αντίληψη ότι κάποιος «αναγνωρίσιμος» έχει περισσότερες πιθανότητες απ’ όσες ένας «μη αναγνωρίσιμος» να παραβιάσει, χωρίς κυρώσεις, μία απαγορευτική κορδέλα.

Σε περασμένες δεκαετίες το όνειρο ενός γονιού ήταν να σπουδάσει το παιδί του ώστε να ξεφύγει από μία μίζερη μετριότητα. Σε πρόσφατες εποχές, το αντίστοιχο όνειρο, για τον αντίστοιχο λόγο ήταν να αποκτήσει λεφτά. Τώρα πλέον που αυτή η πιθανότητα γίνεται ολοένα και πιο χλωμή, νομίζω ότι θα ήθελε το παιδί του να γίνει διάσημο. (Το ίδιο δε το παιδί πολύ περισσότερο).

Τα μέσα μεγιστοποιούν τις δυνατότητες και η διασημότητα εξαργυρώνεται γρήγορα και εύκολα. Σε αναβαθμίζει αυτόματα, στο γαλατικό χωριό μας, σε πολίτη μίας ανώτερης κατηγορίας. Που, για παράδειγμα, όπως είχε γίνει με την Ελένη Μενεγάκη, το πλοίο της γραμμής καθυστερεί τον απόπλου του για να σε περιμένει. Διαφορετικά δεν θα αποτελούσε είδηση η φωτογραφία κάποιου σελέμπριτι που περιμένει στην ουρά ή ότι στην Αμερική ακόμη και τα pop idols συλλαμβάνονται όταν οδηγούν σε κατάσταση μέθης.

Τελικά η διασημότητα είναι σαν τη μαρμελάδα. Όσο πιο λίγη, ως εκτόπισμα, έχεις τόσο πιο πολύ την απλώνεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News