Η μεταπήδηση του Κοουτίνιο από τη Λίβερπουλ στη Μπαρτσελόνα ήταν η θεαματικότερη κίνηση στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Περιέργως η Ρεάλ Μαδρίτης δεν απάντησε με κάτι αντίστοιχα ηχηρό αν και έχει ακόμα χρόνο μπροστά της. Απλώς δεν έχει ελπίδες για να πάρει το πρωτάθλημα.

Συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο. Οταν μία μεγάλη ομάδα κάνει σπουδαία μεταγραφή, η πίεση μεταφέρεται στον πρόεδρο του αντιπάλου, ο οποίος ακούει τη μουρμούρα του κόσμου και αποφεύγει να βλέπει πρωτοσέλιδα. Εχω την αίσθηση ότι συμβαίνει πλέον και στην πολιτική.

Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου ξεκίνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίζει τη μετακίνηση της κυρίας Μεγαλοοικονόμου, διατηρώντας ανοιχτό το ενδιαφέρον του για ευκαιρίες στην αγορά των ανεξάρτητων βουλευτών. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη απάντησε με την ένταξη Καρρά και όλα δείχνουν ότι βρίσκεται κοντά στην Κατερίνα Μάρκου. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία, που είναι και πρωταθλήτρια χειμώνα στις δημοσκοπήσεις, δεν έχει κάνει κίνηση. Ομως δεν αποκλείεται, ανά πάσα στιγμή, ο Μητσοτάκης να πάει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και να ανακοινώσει την προσχώρηση του Χάρη Θεοχάρη στη Νέα Δημοκρατία – αυτή θα είναι, πράγματι, μία μεταγραφή αεροδρομίου. (Για τις κυρίες: «μεταγραφή αεροδρομίου» ονομάζουμε την απόκτηση ποδοσφαιριστή που φέρνει τον κόσμο της ομάδας στο αεροδρόμιο για την υποδοχή του.)

Κατά μία εκδοχή, όλοι οι ανεξάρτητοι βουλευτές (αυτή τη στιγμή είναι επτά) θεωρούνται free agent, όπως λένε και στις αλάνες, δηλαδή ελεύθεροι να διαπραγματευτούν τη μεταγραφή τους. Μεταξύ μας, είναι περισσότεροι, αν ευσταθούν οι πληροφορίες για ορισμένους άλλους από την Ενωση Κεντρώων και Το Ποτάμι. Και όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, δεν αποκλείεται να δούμε και βουλευτές ΑΝΕΛ να συζητούν τη μετακίνηση τους προς τη Νέα Δημοκρατία αν και κάποιοι από αυτούς έχουν γεννηθεί για να παίξουν μπάλα στη Χρυσή Αυγή.

Σημεία των καιρών. Παλαιότερα ένας βουλευτής δεν μπορούσε να διανοηθεί τη μετακίνησή του από ένα κόμμα στο άλλο και μάλιστα με τη συμπεριφορά του ποντικού που τρέχει να εγκαταλείψει το πλοίο. Βέβαια στην πραγματική ζωή τα ποντίκια πνίγονται συνήθως και πρώτα. Οχι όμως και στην πολιτική. Στο παρελθόν, όμως, τηρούσαν κάποια προσχήματα. Και συνήθως τα πράγματα ήταν πιο εύκολα αν επρόκειτο για αποκόλληση ομάδας βουλευτών με σκοπό το σχηματισμό άλλου κόμματος. Αν όμως πήγαινες από το ΠΑΣΟΚ στη Νέα Δημοκρατία ή αντίστροφα, τότε έγραφες Ιστορία. Να, θυμηθείτε μερικές ηχηρές μεταγραφές αεροδρομίου: Γιάννης Μπούτος, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, Στέφανος Μάνος, Διονύσης Λιβανός και Ανδρέας Ανδριανόπουλος, μπήκαν για πρώτη φορά στη Βουλή με τη ΝΔ, όμως στη διάρκεια της πολιτικής τους διαδρομής κάθισαν στα έδρανα του ΠΑΣΟΚ. Η Μαρία Δαμανάκη ήταν ΚΚΕ, έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής και η Θεοδώρα Τζάκρη ήταν ΠΑΣΟΚ και έγιναν ΣΥΡΙΖΑ. Περισσότερες είναι οι περιπτώσεις μετακινήσεων από μικρότερα κόμματα προς μεγαλύτερα.

Κάποτε, λοιπόν, οι μετακινήσεις αυτές, αν δεν αποτελούσαν ταμπού, ήταν θέμα συζήτησης σε υψηλούς τόνους, συχνά δε με μομφές περί αποστασίας και αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων. Τώρα όλο αυτό θυμίζει ρουτίνα για μία επαγγελματική κατηγορία που λειτουργεί υπό επισφαλείς συνθήκες. Εσύ θέλεις να είσαι στη Βουλή, αλλά το κόμμα σου δεν θα τα καταφέρει. Τι κάνεις; Ψάχνεις άλλο κόμμα. Στην κοινή γνώμη φαίνεται κυνικό, αλλά οι βουλευτές επιδεικνύουν κατανόηση ο ένας προς τον άλλον. Μία δουλειά είναι και αυτή. Διότι ναι, μπορεί κάποιος να εξελέγη με ένα κόμμα, αλλά ξόδεψε και ένα βαρέλι λεφτά. Κάπως δεν πρέπει να τα πάρει πίσω; Η κυρία Μεγαλοοικονόμου, για παράδειγμα, ήταν βασικός χρηματοδότης της Ενωσης Κεντρώων. Είναι πλέον θεμιτό να έχει δικαίωμα στην απόσβεση της επένδυσης που έκανε.

Βέβαια δεν είναι μόνο η κυνική εποχή που χορηγεί ευχέρεια στις μετακινήσεις. Είναι και η αρχιτεκτονική της Βουλής. Οι μικροί σχηματισμοί συχνά επιτρέπουν την εκλογή ανθρώπων που δεν υπήρχε περίπτωση να ευδοκιμήσουν πολιτικά σε ένα μεγάλο κόμμα παραδοσιακών μηχανισμών. Πολλοί δε από αυτούς είχαν την ενασχόληση τους με την πολιτική, μέσω ενός μικρού κόμματος, ως ευκαιρία για να διευρύνουν τους επαγγελματικούς και οικονομικούς ορίζοντες δια μέσου της πολιτικής. Δείτε τι άνθρωποι έχουν μπει στη Βουλή με μικρά κόμματα τα τελευταία χρόνια και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Ασφαλώς η πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Ομως πρέπει πλέον να συμβιβαστούμε με μία κοινοβουλευτική σύνθεση που αντιμετωπίζει την πολιτική ως μέσο επαγγελματικής εξέλιξης ή επιβίωσης. Και ειδικά στα μεγάλα κόμματα, όπου ο βουλευτής δεν παράγει πολιτική, απλώς την ψηφίζει, σταδιακά ο επαγγελματισμός θα απομακρύνει και τα τελευταία προσχήματα.

Αν ο βουλευτής θέλει να έχει επαγγελματική συνέχεια, τότε η δουλειά του είναι από τις πιο δύσκολες στη χώρα. Τοξική, αγχωτική, συχνά δε και εξευτελιστική, όταν προϋποθέτει πρωινά ξεκατινιάσματα στα τηλεοπτικά πάνελ. Ας τους δείξουμε κατανόηση. Και ας κοιτάξουμε με φθόνο την καλύτερη δουλειά που μπορεί να κάνεις ένας άνθρωπος στην Ευρώπη, εκείνη του ευρωβουλευτή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News