H Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου έγινε για πρώτη φορά στη ζωή της πρωτοσέλιδο. Η φιλοκυβερνητική «Εφημερίδα των Συντακτών» χαιρετίζει με εξάστηλο τίτλο την προσχώρησή της στον ΣΥΡΙΖΑ και η κυρία Μεγαλοοικονόμου πρέπει να κάνει χώρο στον τοίχο, δίπλα στο σκρίνιο στο σαλόνι.

Δυστυχώς, για την κυρία Μεγαλοοικονόμου, πρέπει να μοιραστεί το πρωτοσέλιδο της καλής εφημερίδας με του κυρίους Δανέλη (Το Ποτάμι) και Μεγαλομύστακα (Ενωση Κεντρώων), οι οποίοι φέρονται κοντά στην κυβερνητική πλειοψηφία. Σε άλλους καιρούς αυτά θα τα έλεγαν «αποστασία» ή θα χρησιμοποιούσαν λέξεις που μόνο λέγονται, δεν τυπώνονται. Τώρα όμως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οι άνθρωποι είδαν φως, το αληθινό φως, χτύπησαν, τους άνοιξε ο Τσίπρας και είπαν να κάτσουν.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που καθυστερεί ο ανασχηματισμός. Οχι πώς υπάρχει περίπτωση να δώσουν στον Δανέλη τη θέση του υφυπουργού Παιδείας, αν και μια χαρά θα του έπεφτε. Απλώς αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας μαζεύει την τράπουλα και ετοιμάζεται να μοιράσει χαρτί, εννοείται μαζί με τον Πάνο τον Καμμένο, τον άνθρωπο που από ταπεινός υφυπουργός, βρέθηκε κυβερνητικός εταίρος και πανίσχυρος υπουργός Αμυνας -η ζωή είναι μεγάλη και γεμάτη εκπλήξεις. Θυμίζω ότι μέχρι ο Τσίπρας να ανακατέψει ξανά την τράπουλα, η χώρα βρίσκεται χωρίς υφυπουργό Παιδείας, ωστόσο στέκεται ακόμα όρθια.

Εντάξει, φτάνει η πλάκα. Η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση Ζουράρι μας έδωσε την ευκαιρία να εξετάσουμε το έργο και τις αρμοδιότητες του ανδρός όταν είχε το χαρτοφυλάκιο στο χέρι, στον κρίσιμο τομέα της Παιδείας. Ούτε είκοσι αποφάσεις δεν υπέγραψε μέσα σε 14 μήνες. Και αυτές που προώθησε, είχαν να κάνουν με σχολικές γιορτές στο εξωτερικό, αποσπάσεις εκπαιδευτικών και τη σύσταση μίας επιτροπής για μαθητικό διαγωνισμό. Δεν θέλω να φανώ υπερφίαλος, αλλά αυτό το κυβερνητικό έργο το έφερνα και εγώ εις πέρας και μάλιστα αμισθί, με παράλληλη απασχόληση. Ο Ζουράρις εισέπραττε υπουργικό επίδομα, είχε υπηρεσιακό όχημα, οδηγό, γραμματείς, κλητήρες και πάει λέγοντας. Και το ερώτημα, που θα μπορούσε να τεθεί και στις Πανελλήνιες, είναι το εξής: χρειάζεται στα αλήθεια η χώρα υφυπουργό Παιδείας;

Ο ανασχηματισμός που έρχεται θα μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ο Πρωθυπουργός θεωρεί πως έχει και καλύτερους στον πάγκο. Δεύτερον, θα δούμε για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά κάποια απίθανα ονόματα που καταλαμβάνουν εξίσου απίθανες θέσεις υφυπουργών. Είναι το σημείο που αντιλαμβανόμαστε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν σχηματίζονται μόνο για να υπηρετούν το κράτος, αλλά και για να εξυπηρετούν ρουσφέτια πολυτελείας.

Το πρόβλημα ξεκινάει από την αδυναμία παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου. Για να έχεις πλήρη εικόνα του έργου που επιτελεί ένας υφυπουργός πρέπει να έχεις το ένα μάτι στη «Διαύγεια» και το άλλο στην ιστοσελίδα του υπουργείου. Αλλά ακόμα και τότε, σε πολλές αποφάσεις η μοναδική συνεισφορά του υπουργού και του υφυπουργού βρίσκεται στην υπογραφή. Ολα τα υπόλοιπα έγιναν από υπηρεσιακούς παράγοντες.

Ο επικείμενος ανασχηματισμός θα βγάλει καμιά τριανταριά καρέκλες προς διανομή. Πενήντα είναι όλες, αλλά ας θεωρήσουμε ότι οι είκοσι είναι βιδωμένες. Αν ο Πρωθυπουργός κάνει άλλον έναν ανασχηματισμό μέχρι το τέλος της θητείας του, τότε σχεδόν όλοι οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας θα έχουν πάρει και κάτι. Εν τέλει όλοι ασχολούνται με τα πρόσωπα και όχι με αυτό που παράγουν.

Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο υπουργικό συμβούλιο, από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι για τόσο μικρό κράτος και τόσο περιορισμένο έργο. Αν ο Πρωθυπουργός θέλει να αλλάξει κάτι, ας τολμήσει να φτιάξει ένα μικρό σχήμα, σεβόμενος τις πραγματικές ανάγκες διακυβέρνησης και τα χρήματα των φορολογουμένων. Δεν θα το κάνει, φυσικά, αφού το ζητούμενο δεν είναι τίποτα άλλο από το βόλεμα και το χαμόγελο ανθρώπων που, αν και αριστεροί, μέσα τους θα ευχαριστούν τον Υψιστο για το λαχείο που κέρδισαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News