Βλέποντας την Κέιτ Χάντσον να ποζάρει στο κόκκινο χαλί τής φετινής απονομής των Χρυσών Σφαιρών μαυροντυμένη αλλά και ημίγυμνη, με μια μαύρη δαντέλα να καλύπτει υποτυπωδώς το στήθος της, θυμήθηκα τη χήρα Ρένα Βλαχοπούλου στην «Παριζιάνα». Συγκεκριμένα τη σκηνή όπου έκλαιγε τον μακαρίτη φορώντας ένα κατάμαυρο εξώπλατο. Μόνο που η Βλαχοπούλου έπαιζε σε κωμωδία, ενώ η Χάντσον (και οι άλλες Χάντσον που πόζαραν με τη σειρά τους φορώντας… πειραγμένα πένθιμα ρούχα) έπαιρνε μέρος σε δράση για την καταγγελία της σεξουαλικής παρενόχλησης.

Το Χόλιγουντ δεν θέλησε (ή δεν μπόρεσε) να αποβάλει ούτε για λίγα λεπτά τη ματαιοδοξία και τον ναρκισσισμό του. Δεδομένου ότι η εμφάνιση, τα ρούχα που φοράμε, η εικόνα που περιφέρουμε, έχουν τη σημειολογία τους, οι τουαλέτες με τα αβυσσαλέα ντεκολτέ και τα σκισίματα που επέλεξαν και αυτή τη φορά πολλές από τις βασίλισσες του αμερικανικού κινηματογράφου για να ποζάρουν στους φωτογράφους, περισσότερο τόνισαν την αθεράπευτη ανάγκη τους να ξεχωρίζουν προτάσσοντας το σεξαπίλ τους, πουλώντας πιο ακριβά από το όποιο ταλέντο τους την εικόνα του ποθητού θηλυκού, παρά να μιλήσουν για λίγα λεπτά σοβαρά, ειλικρινά, ξεκάθαρα για μια «συνήθεια» δεκαετιών (για να κάνεις καριέρα θα μου κάτσεις) που καθόλου δεν τιμάει τον κόσμο τους. Αλλα ξεκίνησαν να μας πουν, άλλα είπαν.

Εκείνο που κυρίως είπαν (δηλαδή, εν αγνοία τους αποκάλυψαν) είναι πως η θλίψη, το πένθος, ο πόνος, η οργή για την αδικία δεν είναι ρούχο (μαύρη τουαλέτα) προσεκτικά επιλεγμένο από τους στιλίστες σου που το φοράς όποτε σε βολεύει για να κάνεις την πασαρέλα σου, ή για να προβάλεις την ακτιβιστική πλευρά του χαρακτήρα σου. Είναι βαθιά συναισθήματα που για να τα αισθανθείς, για να τα καταλάβεις πρέπει να υποτάξεις τον εγωκεντρισμό και τις φιλοδοξίες σου και να κοιτάξεις με ειλικρίνεια μέσα σου και με ευσπλαχνία και γενναιοδωρία γύρω σου. Ολα τα άλλα, ακόμα και αν οι προθέσεις σου είναι καλές, μοιάζουν σόου για τα μάτια του κόσμου. Είναι σόου!

Εφέτος σόου και ακτιβισμός έγιναν, για τις ανάγκες των Χρυσών Σφαιρών που έπρεπε να είναι εκτός από γκλαμουράτες και καταγγελτικές, μια κακοφτιαγμένη σούπα. Με κύρια συστατικά την αμνησία και την υποκρισία. Μια σούπα εντυπωσιακά σερβιρισμένη αλλά με γεύση από άνοστη ως δυσάρεστη. Πιστεύει κανένας πως όλες αυτές οι κυρίες που ξαφνικά διεκδικούν ένα καλύτερο Χόλιγουντ δεν γνώριζαν τίποτα για το διεφθαρμένο Χόλιγουντ που τις ανέδειξε;

Και γνώριζαν και δεν μίλησαν. Ανθρωποι είναι, με αδυναμίες, με φόβους, με καριέρες που για να αντέξουν, εκτός από ταλέντο προϋποθέτουν και υποταγή στους όρους του συστήματος. Μπορώ να καταλάβω τον φόβο και την απροθυμία τους (ακόμα και αν το όνομα τους είναι Μέριλ Στριπ, Μπάρμπαρα Στρέιζαντ ή Οπρα Γουίνφρεϊ) να εκτεθούν και να εκθέσουν τους μέντορές τους, τους επί σειρά ετών ομοτράπεζούς τους, τους κολλητούς τους, αν και κάποιες αντιδρώντας νωρίτερα και όχι τώρα που το καταγγέλλειν έγινε μόδα, μπορεί να είχαν γλιτώσει πολλές άλλες γυναίκες από δυσάρεστες καταστάσεις.

Μπορώ να καταλάβω και τις τύψεις που πιθανώς να έχουν σήμερα. Αναρωτιέμαι όμως, αν πράγματι πιστεύουν πως μπορούν οι τύψεις αυτές να κρυφτούν κάτω από μερικά μέτρα (ή εκατοστά, για τις πιο νέες) μαύρης διάφανης δαντέλας. Πως αν το ντεκολτέ τους είναι σκουρόχρωμο και όχι τιρκουάζ ή κατακόκκινο θα μας πείσουν πιο εύκολα και για την ειλικρίνεια, για τον θυμό και για τη συντριβή τους! Τόσο αφελείς; Ή τόσο συστημικές;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News