Μία μέρα πριν από την πρώτη Κυριακή των εκλογών για τον επικεφαλής του νέου φορέα του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου και της Νέας Σοσιαλδημοκρατίας δημοσίευσα τις θέσεις μου με άρθρο υπό τον τίτλο «Η σύντηξη του κέντρου».

Σήμερα, μία μέρα πριν από τη δεύτερη Κυριακή, καταθέτω την πρότασή μου για την επόμενη μέρα.
Η σημαντική συμμετοχή της πρώτης Κυριακής ήταν αποτέλεσμα δύο παραγόντων: πρώτον, του συναισθηματικού σκιρτήματος της εναπομείνασας εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και αρκετών πολιτών που, μετά την απόλυτη διάψευση από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένιωσαν την ανάγκη να δηλώσουν ότι δεν θα δεχθούν στο μέλλον το ΠΑΣΟΚ να είναι ο βολικός βάρβαρος όλων. Δεύτερον, της συμμετοχής σημαντικού αριθμού πολιτών που κινητοποιήθηκαν από τους εκτός του ΠΑΣΟΚ υποψηφίους, και κυρίως από τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα

Από τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής καταδεικνύεται ότι η πρώτη ομάδα ήταν η μεγαλύτερη. Πρέπει όμως να γίνει απολύτως κατανοητό από τους δύο υποψηφίους του δεύτερου γύρου ότι η πρώτη ομάδα είναι η αναγκαία συνθήκη για τη δυναμική ανασύνταξη του πολιτικού χώρου μας∙ η δεύτερη όμως είναι η ικανή να ανοίξει την επικοινωνία του νέου φορέα με ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας και κυρίως με τα πιο δυναμικά της, τους νέους, τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα και τους επαγγελματίες.
Συνεπώς, η «μάχη» του δεύτερου γύρου πρέπει να ικανοποιεί και τις δύο προϋποθέσεις και σε καμία περίπτωση δεν ισχύει το αμερικανικό δόγμα «Ο πρώτος τα παίρνει όλα και ο δεύτερος δεν υπάρχει».

Ο οδικός χάρτης και οργανωτική συγκρότηση

Για να υπάρξει προοπτική στο εγχείρημα θα πρέπει να υπάρξει σαφής οδικός χάρτης με θεσμικές και πολιτικές δεσμεύσεις, που θα οδηγήσει στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος. Οι θεσμικές εγγυήσεις πρέπει να είναι ανάλογες της αντίληψης, της συγκρότησης και της λειτουργίας της Ανεξάρτητης Επιτροπής Αλιβιζάτου. Τις διαδικασίες για την προγραμματική και οργανωτική συγκρότηση του νέου φορέα πρέπει να τις σχεδιάσει και να τις υλοποιήσει ένα συλλογικό αντιπροσωπευτικό επιτελικό όργανο απαρτιζόμενο από:

– Εκπροσώπους των εννέα υποψηφίων του πρώτου γύρου, ανάλογα με τα ποσοστά που συγκέντρωσαν.
– Εκπροσώπους κομμάτων και κινήσεων που δεν είχαν υποψήφιο στον πρώτο γύρο.
–  Εναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων κοινής αποδοχής κομμάτων και υποψηφίων από τον πολιτικό αλλά και τον ευρύτερο κοινωνικό προοδευτικό χώρο.

Το άθροισμα των δύο πρώτων κατηγοριών δεν πρέπει να ξεπερνά το 60%, εάν θέλουμε να έχει αξιοπιστία και αποδοχή από την κοινωνία και να εγγυηθεί τον ουσιαστικό πολιτικό διάλογο και τις ανοικτές διαδικασίες συγκρότησης του νέου φορέα, πέρα από την πίεση και το «καπέλωμα» από τους όποιους μηχανισμούς υπήρχαν και ανασυγκροτήθηκαν με τις εκλογές του επικεφαλής. Ανάλογα συλλογικά και αντιπροσωπευτικά όργανα πρέπει να συγκροτηθούν και σε κάθε περιφέρεια. Αναγκαία επίσης είναι η σύσταση μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, η οποία σε σύντομο χρόνο θα διαμορφώσει ένα συνεκτικό κείμενο με τις βασικές κατευθύνσεις της νέας μεταρρυθμιστικής πρότασης. Το κείμενο αυτό θα είναι η βάση του διαλόγου στο εσωτερικό των μελών του νέου φορέα, κυρίως όμως η βάση του διαλόγου με την κοινωνία και τις θεσμικές εκπροσωπήσεις της. Στην επιτροπή αυτήν επικεφαλής μπορεί να είναι ο κ. Αλιβιζάτος, η κατάρτιση και η καταλυτική λειτουργία του οποίου στην εκλογική διαδικασία αποτέλεσε βασικό παράγοντα της επιτυχίας του πολύ δύσκολου εγχειρήματος μέχρι τώρα.

Με ανάλογο πνεύμα μπορεί να δημιουργηθεί και μια επιτροπή για τη νέα οργανωτική φιλοσοφία, τη θεσμική συγκρότηση και λειτουργία του νέου φορέα, μακριά από τα παρωχημένα κομματικά μοντέλα της μεταπολίτευσης.

Τότε [2015] και σήμερα

Τις προτάσεις αυτές τις είχαμε διατυπώσει ως Κίνηση για τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία, με ορισμένες διαφοροποιήσεις, λόγω πίεσης χρόνου και βίαιων πολιτικών εξελίξεων που υπήρχαν‒ και την άνοιξη του 2015, μετά τα τραγικά αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιανουαρίου και εκτιμώντας ότι το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς η χώρα θα βρεθεί σε απόλυτο αδιέξοδο και θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές.

Τότε δεν έγιναν αποδεκτές και το τι ακλούθησε τόσο για τα κόμματα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου όσο και για τη χώρα είναι γνωστά. Εάν το εγχείρημα γινόταν τότε δεκτό, όλα σήμερα θα ήταν διαφορετικά και πολύ καλύτερα. Τώρα, κάτω από πιο δύσκολους όρους για τη χώρα και τον πολιτικό χώρο μας, κάναμε το πρώτο βήμα και ήταν ουσιαστικό∙ να μην το ακυρώσουμε.

---

* Ο Γιάννης Μαγκριώτης διετέλεσε υπουργός στις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News