Η μονοτονία είναι η μεγαλύτερη «αρετή» της ηλιθιότητας. Η διαχρονική επανάληψη στο ίδιο αδιάφορο τέμπο αποδεικνύει ότι η κοινωνία δεν διαθέτει τα αντανακλαστικά να σταματήσει κάτι που συμβαίνει συνεχώς αλλά δεν της προσφέρει απολύτως τίποτα.

Το άλλο είναι η συλλογική διάθεση που έχει μια ομάδα ανθρώπων απέναντι σε σύμβολα. Δεν έχει σημασία αν γιορτάζουμε ένα γεγονός, μια ιδέα, έναν μύθο ή μια ανοησία. Φτάνει, όμως, να τη γιορτάζουμε όλοι μαζί ή, τουλάχιστον, η θετική ανάκληση της μνήμης να αφορά τους περισσότερους. Διαφορετικά, είναι ολοφάνερη η καπηλεία από αυταρχικές εξουσίες που χρησιμοθηρικά θέλουν να επιβάλουν στους άλλους τον «επικερδή» αυτισμό τους.

Στην Ελλάδα, είναι πλέον σαφές ότι έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τη διαχείριση της μνήμης. Παρ’ όλα αυτά, επιμένουμε να την αναγάγουμε σε προνομιακό στοιχείο της δημόσιας επικοινωνίας σε όλες μας τις διεκδικήσεις. Την «πειράζουμε» λίγο για να κάνουμε πολιτική και κατασκευάζουμε θεούς και δαίμονες για χάρη της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αρκεί η δική μας μειοψηφική «τελετουργία» να κάνει περισσότερο θόρυβο από τις άλλες.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσο θα αντέξουμε ακόμα τη αρρώστια της επετείου για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Πόση υποκρισία μπορούμε ακόμα να καταναλώσουμε, κάθε φορά που φτάνει η 17 Νοεμβρίου και ξεκινάει το πάρτι των καταλήψεων;

Από προχθές, αντιεξουσιαστές είχαν καταλάβει το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων. Και όπως πάντα, πολιτική ηγεσία και Πρυτανεία περίμεναν να αποχωρήσουν μετά τον αυριανό εορτασμό. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω αν είχαν καν αντίληψη πότε θα μπορούσαν τα συγκεκριμένα άτομα να φύγουν. Απλώς ως αρμόδιοι ήλπιζαν, εύχονταν και ίσως οι πιο «ευσυνείδητοι» να προσεύχονταν…

Αν όμως η κατάσταση είχε ξεφύγει; Αν οι «επαναστάτες» δεν έφευγαν και ήθελαν να ξεχειμωνιάσουν στο Πολυτεχνείο; Αν επανέλθουν, μολονότι για λίγο αποχώρησαν; Η κοινή γνώμη θα αντιδράσει και τότε, αναγκαστικά θα επέμβει η Αστυνομία που είναι φυσικό, να συναντήσει πολεμοχαρή διάθεση από τους καταληψίες. Θα μπορέσει να τους πείσει για ειρηνικές διαπραγματεύσεις ή θα ξεκινήσουν συγκρούσεις κατά τις οποίες το ιστορικό κτίριο θα καεί όπως τη δεκαετία του ’90; Kι αν καεί ποιος θα ξεπλύνει την ντροπή και το αίσχος της αδιαφορίας του κράτους να προστατεύσει τα συμφέροντα των πολιτών του;

To ότι όλα αυτά δεν απασχολούν το υπουργείο και την Πρυτανεία δείχνει ότι ακόμα βιώνουμε, ως χώρα, έναν ιδιότυπο πρωτογονισμό που βολεύει τους δειλούς, τους ανίκανους και τους τυχοδιώκτες.

Η επέτειος της εξέγερσης του ’73 δεν έχει πια κανένα νόημα να γιορτάζεται από κανέναν. Γιατί δεν αποτελεί πλέον, μέρος της συλλογικής μνήμης των Ελλήνων. Θα μπορούσε αλλά δεν αποτελεί. Οι περισσότεροι αδιαφορούν και οι λιγότεροι υποδύονται ρόλους, προκαλώντας τραγελαφικά συναισθήματα.

Αν καεί το Πολυτεχνείο, μια άλλη επέτειος θα ορισθεί. Η επέτειος μιας κοινωνίας υποκριτών που δεν έχει καμία αίσθηση του μέτρου και της ανοησίας που εκτρέφει ως αξιακά πρότυπα στις νέες γενιές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News