Διάβασα την απολογία του κωμικού Λούις Σι Κέι, ο οποίος εσχάτως προστέθηκε στη λίστα με τους άνδρες που κατηγορήθηκαν για σεξουαλική παρενόχληση. Η απολογία ξεκινάει με την παραδοχή ότι «αυτές οι ιστορίες είναι αληθινές» και μετά ακολουθεί ένα κείμενο μεταμέλειας: «έχω μετανιώσει για τις πράξεις μου. Και προσπάθησα να μάθω από αυτές», «τώρα αντιλαμβάνομαι την έκταση των συνεπειών των πράξεών μου» και «έμαθα πόσο άσχημα αισθάνθηκαν με τον εαυτό τους αυτές οι γυναίκες που με θαύμαζαν», μερικές από τις φράσεις της απολογίας του, που σε προδιαθέτει να τον δεις πιο συμπαθητικά και ίσως, να τον συγχωρέσεις.

Ο Λούις Σι Κέι δεν είναι βέβαια ο μόνος που ζητάει συγγνώμη. Πάρα πολλοί διάσημοι ξένοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί και άλλοι, έχουν κατά καιρούς παραδεχτεί λάθη τους κι έχουν απολογηθεί γι’ αυτά. Ο Μπιλ Κλίντον απολογήθηκε για την απιστία του με τη Λεβίνσκι, ο Μελ Γκίμπσον για τα βιτριολικά του λόγια προς του Εβραίους ένα βράδυ που τον είχαν συλλάβει, η Κρίστεν Στιούαρτ επειδή δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες στις οποίες φιλούσε έναν παντρεμένο σκηνοθέτη, ο Κρις Μπράουν επειδή ξυλοκόπησε τη Ριάνα, ο Αλεκ Μπάλντουιν επειδή δημοσιεύτηκε ένα μήνυμα σε τηλεφωνητή στο οποίο έβριζε την 11χρονη κόρη του, και πάει λέγοντας. Αντε και καλά, πες ότι στις παραπάνω περιπτώσεις υπήρξαν και αποδείξεις και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Όμως μέχρι και το απόλυτο γουρούνι, ο Χάρβει Γουάνσταϊν, παραδέχτηκε ότι έχει πρόβλημα, μετά από καταγγελίες και όχι αποδείξεις. Και πριν τον Λούις Σι Κέι, ο οποίο επίσης απολογήθηκε για καταγγελίες, ο Κέβιν Σπέισι αποδέχτηκε την ευθύνη του για καταγγελία για έναν πιτσιρικά που κάποτε θώπευσε.

Θέλω να πω, βλέπεις -και το βλέπεις κυρίως απ’ τους διάσημους γιατί οι απολογίες τους δημοσιοποιούνται- ότι έξω υπάρχει μια φιλοσοφία του στυλ: έκανα λάθος, το παραδέχομαι, σας λέω συγγνώμη και πάμε παρακάτω να δούμε πώς το διορθώνουμε. Κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι και το νορμάλ, γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Ολοι μας. Και φριχτά λάθη ενίοτε.

Κι έλα πες μου τώρα εσύ, αν βρεις άνθρωπο στην Ελλάδα να έχει παραδεχτεί δημοσίως κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε και να έχει απολογηθεί γι’ αυτό. Είναι φοβερό, το πόσο έχουμε δαιμονοποιήσει το λάθος και αρνούμαστε να το δούμε σαν ένα κομμάτι της ζωής, με το οποίο κάποιες φορές πρέπει να αντιπαρατεθούμε ενώπιον του εαυτού μας και των άλλων. Όπως το κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Σ’ αυτή τη χώρα της ατιμωρησίας, κανείς ποτέ δεν λέει «έσφαλα».

Την άρνησή μας να παραδεχτούμε τα λάθη μας τη βλέπεις κατά κόρον γύρω μας, και βέβαια τη βλέπεις πολύ συχνά στην πολιτική. Ο Καμμένος καταδικάστηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη για τη συκοφαντική δυσφήμηση του Αντρίκου Παπανδρέου, για την υπόθεση των CDS, και στο debate του 2015 των αρχηγών, φώναζε στον Μεϊμαράκη «καμία καταδικαστική απόφαση δεν είχα, αθωώθηκα».

Μέχρι και ο Τσοχατζόπουλος, που θεωρείται με τη βούλα ένοχος για ένα απ’ τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα της σύγχρονης Ελλάδας, μέχρι και αυτός δεν παραδέχεται ότι έσφαλε και δεν καταδέχεται να ζητήσει μια ταπεινή και ειλικρινή συγγνώμη. Μέχρι τώρα μιλάει για συνωμοσίες.

Οχι απλώς ο Ελληνας δεν παραδέχεται, αλλά σε κοροϊδεύει μπροστά στη μούρη σου. Και καλά κάνει βέβαια. Ζούμε στη χώρα της ατιμωρησίας και όχι απλώς δεν καταδικάζουμε, αλλά επιβραβεύουμε το θράσος. Οι καριέρες αυτών που σε άλλες χώρες θα ήταν αποσυνάγωγοι, το αποδεικνύουν. Και η κοινωνία έχει φυσικά τις ευθύνες γι’ αυτό το «αλάνθαστο» παράλογο μέσα στο οποίο ζούμε.

ΥΓ. Οποιος σκεφτεί περίπτωση Έλληνα που απολογήθηκε και ζήτησε συγγνώμη για κάτι, παρακαλώ να τη γράψει στα σχόλια, κάτω. Είναι case study.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News