Το χασμουρητό μου μπορούσε να χωρέσει τον κόσμο όλο και σίγουρα την τηλεόραση. Θα την κατάπινα και θα έπαιρνα μαζί μου στο κρεβάτι τον Γιώργο Λιάγκα που πάσχιζε να πείσει ότι μπορεί να παρουσιάσει late night show. Ωσπου εμφανίστηκε στην οθόνη ο Λάκης ο Λαζόπουλος.

Γκριζαρισμένος. Του συνέβη απότομα ή, απλώς, βαφόταν καλά; Δεν έχει σημασία, σε όλους κάποτε συμβαίνει. Εδειχνε και κουρασμένος. Φτιαγμένος λες για να ταιριάζει με τα μάτια των νυσταγμένων τηλεθεατών. Ενας κουρασμένος, ελαφρώς υποτονικός, γκριζαρισμένος μεσήλικας.

Κοίταξε τον Λιάγκα. Κοίταξε και εμάς και άρχισε να απολογείται. Εδωσε εκείνος ποτέ γραμμή υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Προς Θεού, όχι! Ποιος είναι αυτός, αναρωτήθηκε, που θα κάνει υποδείξεις στον κόσμο; Σάτιρα έκανε, λέει, με το θάρρος της γνώμης του. Υποδείκνυε στον λαό εσωτερικούς και εξωτερικούς «εχθρούς», αλλά τελικά αυτό ήταν χιούμορ που μάλλον παρεξηγήσαμε. Εβρισκε «προδότες» που δουλεύουν «για τον ανάπηρο», αλλά ήταν στα πλαίσια της σάτιρας, όχι των προγραφών.

Φιλοξένησε τον Τσίπρα στο σπίτι του; Είναι φίλοι; Ε, όχι, δεν θα απαντήσει και σε αυτά. «Αν απαντήσω μπαίνω σε μία διαδικασία να απαντήσω σε πράγματα που δεν θέλω»…

Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί και να μη ψήφισε. Ο ίδιος λέει ότι ως πολίτης έχει διαφορές με τον σατιρικό καλλιτέχνη που βγάζει στη σκηνή. Σαν να παραδέχεται ότι, ενδεχομένως, κοροϊδεύει το ακροατήριό του: «Εγώ μπορεί να ψηφίζω τελείως άλλα πράγματα από αυτά που λέω. Δεν έχει καμία σχέση αυτό που πιστεύω σαν δημιουργός με αυτό που θα κάνω στην κάλπη σαν πολίτης. Είναι το ίδιο πρόσωπο, αλλά η πολιτική μου εκτίμηση αφορά μόνο εμένα».

Ωστόσο δεν μπορεί να αγνοήσει και αυτό που θέλει ο κόσμος. Να, στήριξε τον Καραμανλή επειδή τον αγαπούσε ο κόσμος. Και ο κόσμος, λέει, είναι σήμερα απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέσα στο ίδιο το κόμμα. Δεν αναρωτήθηκε, όμως, τι πιστεύει πια ο κόσμος για τον ίδιο τον Λάκη…

Αν ο Λάκης Λαζόπουλος οφείλει να αισθάνεται ευγνώμων για ένα πράγμα, δεν είναι ούτε το ταλέντο, ούτε τα χρήματα του -αυτά που διατηρεί στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ ή στη Γαλλία του νεοφιλελέ Μακρόν. Είναι η προσαρμοστικότητα που έχει το δέρμα και η σπονδυλική του στήλη. Από την αυλή της Δήμητρας στην υποστήριξη του Καραμανλή και μετά στον Τσίπρα. Ομως ίσως τον αδικώ. Η Δήμητρα, ο Καραμανλής και ο Τσίπρας είναι ο ίδιος προορισμός με διαφορετικό σκηνικό. Πάντα επέλεγε το λαϊκίστικο, αυτό που συνάδει με το θυμικό του κόσμου που κόβει εισιτήρια και ανεβάζει την τηλεθέαση. Αύριο θα υπάρξει κάτι άλλο.

Το θέμα είναι αν μπορεί, πράγματι, να υπάρξει κάτι άλλο για τον Λαζόπουλο. Δύναται βέβαια να κάνει θεατρικό σουξέ, όμως, αλήθεια, ποιος μπορεί να τον πάρει πια στα σοβαρά; Ο ίδιος δεν το παραδέχεται ακόμα, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι το μεγαλύτερο θύμα της πολιτικής απάτης που υπηρέτησε. Τι είναι τώρα ο Λαζόπουλος; Μία ανοιγμένη Coca Cola, ξεχασμένη στο ψυγείο. Για την ακρίβεια, το κουτάκι της…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News