Είναι ελαφριά, πανάλαφρη, ζυγίζει μερικά γραμμάρια. Αυτό το τίποτα καθορίζει τη ζωή μας. Συμπεριφερόμαστε, όμως, σαν να μην το καταλαβαίνουμε. Μας ξεγελάει, φαίνεται, το ελάχιστο βάρος. Η ευτελής αίσθηση του φτηνού χαρτιού στο χέρι μας. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι (όχι μόνο στην Ελλάδα) ούτε που την καταδεχόμαστε. Απέχουμε από τη διαδικασία της ψηφοφορίας, γιατί αυτό είναι το πανάλαφρο τίποτα: η ψήφος, το ψηφοδέλτιο.

Θα είμαι ειλικρινής. Απογοητευμένος από την πολιτική κατάσταση έχω και εγώ μπει στον πειρασμό να απέχω από τη διαδικασία. Πριν από λίγες ώρες, ακούγοντας τον Βασίλη Λεβέντη να αναφέρεται εν εξάλλω από το βήμα της Βουλής στον νόμο για τον προσδιορισμό φύλου κάνοντας λόγο για «ψυχασθένεια» και λέγοντας πως αφορά μια «ασήμαντη ομάδα» ντράπηκα για τις φορές που έχω σκεφτεί την αποχή ως διαμαρτυρία. Αν όλοι ψηφίζαμε με τη σοβαρότητα που αρμόζει σε αυτή τη διαδικασία, ίσως να μην υπήρχαν τώρα μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τέτοιοι πολιτικοί. Ανθρωποι που πυροβολούν τους συνανθρώπους τους (ακόμα και τις μικρές ομάδες) με όπλο την άγνοιά τους.

Εννοείται πως δεν περίμενα το εν λόγω νομοσχέδιο για να φρίξω για τους λογής-λογής λεβέντες που έχουμε στείλει στη Βουλή. Τα ονόματα είναι πολλά, όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι δεν χρειάζεται να αρχίσω να αναφέρομαι στον καθένα ξεχωριστά. Το θέμα μου δεν είναι ποιους βάλαμε, αλλά γιατί τους βάλαμε: Επειδή τους είχαμε θαυμάσει μέσα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις τους; Ψηφίσαμε όμως και εκείνους (ο Λεβέντης είναι ένας ανάμεσά τους) που τους λοιδορούσαμε, που τους αναδείξαμε σε τηλεοπτικά «είδωλα» επειδή μας διασκέδαζαν με την αφασία τους, με τις υπερβολές τους. Δώσαμε δημόσιο λόγο και δικαίωμα παρέμβασης στις ζωές μας στους «παλιάτσους» που σατιρίζαμε, που κοροϊδεύαμε, και που αν μας έλεγε κάποιος εκείνα τα χρόνια πως θα γίνονταν αρχηγοί κοινοβουλευτικών κομμάτων, βουλευτές, ακόμα και υπουργοί (γιατί έγιναν και υπουργοί!) θα ισχυριζόμασταν πως δεν είναι στα λογικά του.

Ποιος φταίει για αυτό αν όχι εμείς που μην ψηφίζοντας ή ψηφίζοντας με επιπολαιότητα έχουμε επιτρέψει στη Βουλή να γίνει «Παρατράγουδα», «Ερωτοδικείο» και «Πόλη των παραισθήσεων»;

«Η ψήφος μοιάζει με ένα τουφέκι» είχε πει ο Θεόδωρος Ρούζβελτ, «το πόσο χρήσιμο θα είναι εξαρτάται από τον χαρακτήρα εκείνου που το χρησιμοποιεί». Το εκλογικό σώμα που βάζει στη Βουλή τους πιο ακατάλληλους ανθρώπους, είτε από αντίδραση, είτε από άγνοια, είτε από βλακεία, αυτοπυροβολείται. Το ίδιο και το εκλογικό σώμα που αδιαφορεί.

Στις εκλογές που έγιναν τον Σεπτέμβριο του 2015 είχε καταγραφεί η μεγαλύτερη αποχή της μεταπολίτευσης, με το ποσοστό να φτάνει το 44,1%. Σχεδόν ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει. Τα αποτελέσματα τα ζούμε σήμερα κάθε φορά που παρακολουθούμε συζητήσεις στη Βουλή. Τα επιβεβαιώνουμε δε με τον πιο δραματικό τρόπο όποτε γίνεται προσπάθεια αυτή η κοινωνία να εξελιχθεί, να προχωρήσει λίγο πιο μπροστά, να δοκιμάσει τη Δημοκρατία στα νέα της, όλο και πιο διευρυμένα (με τη συνεισφορά και της επιστήμης) όρια. Τότε βγαίνουν οι διάφοροι λεβέντηδες όχι μόνο για να εξυπηρετήσουν μικροσυμφέροντα και συντεχνίες (αυτό το κάνουν δυστυχώς και πολιτικοί από τους οποίους περιμένεις να δείξουν μια άλλη στάση) αλλά και για να επιβάλλουν τις θεωρίες που διέπουν τον δικό τους διαταραγμένο κόσμο. Παρασύροντας, με τον τρόπο που επηρεάζουν τα πράγματα, και τον δικό μας κόσμο σε ένα διαρκή μεσαίωνα.

Ποιος φταίει για αυτό αν όχι εμείς που μην ψηφίζοντας ή ψηφίζοντας με επιπολαιότητα έχουμε επιτρέψει στη Βουλή να γίνει «Παρατράγουδα», «Ερωτοδικείο» και «Πόλη των παραισθήσεων»; Εχουμε ανοίξει διάπλατα την πόρτα στη γελοιότητα, αλλά και στον στείρο συντηρητισμό, στις ακραίες απόψεις, στις μισανθρωπικές θεωρίες, ακόμα και στον φασισμό. Είναι ελαφριά, πανάλαφρη είπαμε η ψήφος, βαραίνει όμως αφόρητα τις ζωές μας ή λάθος ψήφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News