Είναι αυτή η καθημερινότητα που κάποιες φορές παίζει άτιμα παιχνίδια… Και δεν κάνει ό,τι και όπως της λες.

Εδώ και κάτι μήνες και αφότου έκλεισε η αξιολόγηση, ο Αλέξης Τσίπρας είχε ξεκινήσει κάτι επισκέψεις στα υπουργεία και είχε διακηρύξει ότι από εδώ και πέρα, όλη η προσπάθεια θα πέσει στην βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.

Για να μην επαναλαμβάνονται τα όσα σήμανε, σημαίνει και θα σημαίνει για τη ζωή μας η πετρελαιοκηλίδα του Σαρωνικού, κάποιες παρατηρήσεις των τελευταίων ημερών φανερώνουν πώς ακριβώς προσεγγίζει το θέμα «καθημερινότητα» η κυβέρνηση.

Βελτίωση της καθημερινότητας σημαίνει για παράδειγμα ότι 300.000 συντάξεις, κύριες και επικουρικές, έχουν παγώσει και δεν απονέμονται. Γιατί; Για να «εξοικονομηθούν» πόροι και κάποια στιγμή να μοιραστεί πάλι ένα δήθεν κοινωνικό μέρισμα.

Βελτίωση της καθημερινότητας σημαίνει και η πρόχειρη και αλλοπρόσαλλη εφαρμογή του μέτρου του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, που προκαλεί ένα αλαλούμ στις δημόσιες συγκοινωνίες και καταδικάζει τους επιβάτες να περιμένουν με τις ώρες σε ουρές. Επειδή η ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών είναι σε πόλεμο με τους συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ.

Βελτίωση της καθημερινότητας σημαίνει και ο πόλεμος του ίδιου υπουργού Χρήστου Σπίρτζη με την καινοτομία, όπως δείχνει η σύγκρουση για το (Taxi)Beat, μία εφαρμογή που άλλαξε και βελτίωσε τόσο την χρήση του ταξί για χιλιάδες πολίτες. Ομως ο υπουργός θέλει να κάνει τα χατίρια στους συνδικαλιστές των ταξί και τον ηρωικό Θύμιο Λυμπερόπουλο.

Εχοντας λοιπόν δείξει το μεγαλείο της στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, των σχισμένων μνημονίων, των μέτρων που δεν θα ψήφιζε και όλα τα σχετικά, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου δείχνει τώρα και το μεγαλείο της και σε αυτή την δήθεν αναμέτρηση.

Βελτίωση της καθημερινότητας σημαίνει ότι η πραγματική ανεργία πλησιάζει το 30%, με τους ημι- και μερικώς απασχολούμενους να ζουν στα όρια της απόλυτης φτώχειας και ο Πρωθυπουργός να πανηγυρίζει ότι έχει μειώσει… την ανεργία.

Ισως θα έπρεπε να έχουν κατανοήσει οι κυβερνώντες (και αν δεν το έχουν καταφέρει, θα πρέπει να του δουν κάπως), ότι η καθημερινότητα με την οποία τάχα αναμετρώνται έχει διαμορφωθεί από τους ίδιους.

Τείνει όμως να πάρει μορφή εφιαλτική. Και οι ανεπάρκειες να συσσωρεύονται σαν χιονοστιβάδα.

Οταν δεν μπορεί μία κυβέρνηση να κανονίσει, να εποπτεύσει και να ρυθμίσει ούτε τον τρόπο έκδοσης εισιτηρίων για τα λεωφορεία και το μετρό, αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο: η μάχη της με την καθημερινότητα είναι άνιση. Επειδή απλούστατα δεν μπορεί, δεν ενδιαφέρεται και δεν ξέρει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News