Τον αδικήσαμε τις προάλλες τον Πάνο Καμμένο καταλογίζοντάς του καρμιριά, επειδή έκανε χρήση πολυτελούς  κρατικού αυτοκινήτου για τα ιδιωτικά του ψώνια (εδώ). Όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, δεν είναι καθόλου καρμίρης. Τις έσκασε τις λίρες του σε έναν αγγλικό ναό του τζόγου (εδώ). Εκτός αν έχει εξελιχθεί τόσο, κάτι σε σύγχρονο Νικ δε Γκρικ δηλαδή, που καταφέρνει να τα παίρνει από τους ανάλγητους καζινάρχες του Λονδίνου ή όπου αλλού.

Ολοι έχουμε ανθρώπινες αδυναμίες. Αλλωστε, αυτό που λέει το λαϊκό άσμα για «τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια», ας προσθέσουμε και τον τζόγο, δεν καταστρέφουν πάντα τα καλύτερα τα σπίτια. Για τους πολιτικούς είναι λίγο διαφορετικά βέβαια, ειδικά αν πληρώνουν με δημόσιο χρήμα  ή αν επιδεικνύουν τον πλούτο τους εκπροσωπώντας μια καθημαγμένη χώρα.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι προς θάνατον που ο υπουργός, αντί για κάποια θεατρική παράσταση, συναυλία ή έστω ένα εστιατόριο, προτίμησε το καζίνο. Τι να κάνουμε;  Αυτός είναι ο κώδικας προτεραιοτήτων του, έτσι «τη βρίσκει», κατά το κοινώς λεγόμενον. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαιδάρου επειδή πήγε στο καζίνο.

Εχουν προηγηθεί τόσα και τόσα βαρύτερα αμαρτήματα, τα οποία γνώριζε ο Πρωθυπουργός που τον έκανε συγκυβερνήτη του.

Είναι ο πολιτικός που:

1. Ως βουλευτής συκοφάντησε γραπτώς ένα κόμμα και τα στελέχη του ως συνοδοιπόρους τρομοκρατών (εδώ).

2. Ως αρχηγός κόμματος προέτρεψε το πλήθος να λιντσάρει δήμαρχο.

3. Ως αρχηγός κόμματος και ως υπουργός υποσχέθηκε επανειλημμένα ότι δεν θα υπογράψει Μνημόνια και τα υπέγραψε και με τα δυο χέρια (εδώ)

4. Ως  υπουργός απευθύνθηκε στους αντιπάλους του στη Βουλή με χυδαίο τρόπο (εδώ).

5. Ο ίδιος και στελέχη του κόμματός του έχουν διακριθεί για αντισημιτικά, ομοφοβικα και ρατσιστικά σχόλια (εδώ και εδώ).

6. Υποσχέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο ότι θα ρίξει την κυβέρνηση, αν του το ζητήσει, εξαιτίας της σύγκρουσής του με τον τότε υπουργό Παιδείας(εδώ).

Από όλα αυτά, τα μεν παλιά ο κ. Τσίπρας τα γνώριζε καλά και, παρόλα αυτά, τον επέλεξε για συγκυβερνήτη του. Τα δε άλλα ο κ. Καμμένος τα έκανε ως συγκυβερνήτης, επομένως ο Πρωθυπουργός τα εγκρίνει απολύτως. Τζογάρει μαζί του πολιτικά και όπου βγει.

Και αυτό είναι το μείζον. Δεν είναι  η θρασύτητα και η έλλειψη τσίπας, που χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς τον κ. Καμμένο. Είναι το γεγονός ότι ένας πολιτικός σαν κι αυτόν στιγματίζει, με τη συμμετοχή και την παρουσία του,  την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία, κατά τα άλλα,  επαγγέλθηκε άλλο ήθος, ύφος και συμπεριφορά στην άσκηση της εξουσίας.

Επομένως, η χρήση της υπηρεσιακής Τζάγκουαρ για τα προσωπικά του ψώνια και η επίσκεψή του στο καζίνο αποτελούν δευτερεύοντα αμαρτήματα, όταν ο κ. Τσίπρας έχει ανεχθεί τόσα άλλα, χειρότερα. Γι’ αυτό και ουδείς τόλμησε να ψελλίσει δυο λόγια αποδοκιμασίας για τα τελευταία ανδραγαθήματά του.

Και, όπως έλεγαν οι Λατίνοι, «qui tacet consentit»(ο σιωπών συναινεί). Γι’ αυτό, το να πούμε «να τον χαίρονται» τον «σύντροφο Πάνο» οι αριστεροί σύντροφοί του δεν έχει νόημα. Τον χαίρονται έτσι κι αλλιώς. Και το δείχνουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News