Οσοι έχουν παρακολουθήσει τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου από την εποχή που έγινε γνωστός συμμετέχοντας στο Fame Story, αποκαλώντας την Δάφνη Μπόκοτα «βλάχα, βλαχάρα, αμόρφωτη, τελευταία» μέχρι σήμερα, διαβάζοντας τα κείμενά του ή τις δημοσιεύσεις του στο Facebook και αλλού θα έχουν διαπιστώσει πως όταν δεν παρασύρεται από το έτοιμο να εκραγεί θυμικό του έχει εκφράσει ενδιαφέρουσες απόψεις. Απόψεις που όμως, αντί να ακουστούν και να γίνουν αφορμή για συζήτηση, συνήθως χάνονται στο ποτάμι της ανεξέλεγκτης οργής του ή και παρεξηγούνται.

Αυτό, νομίζω, συμβαίνει και τώρα με μια, ας την πούμε, προκλητική, χονδροειδώς διατυπωμένη ακόμα και αγοραία ανάρτησή του. Χρησιμοποιώντας τη συγκινητική υπόθεση ενός κοριτσιού που έχει καρκίνο, ο Χατζηστεφάνου θέλησε να καυτηριάσει έναν κόσμο παρακμιακό και διεφθαρμένο: «Πάσχει το παιδί σου από κάποια αρρώστια; Δεν έχεις λεφτά να το θεραπεύσεις; Ας πρόσεχες αγαπούλα, τράβα να πεις το παραπονεμένο δραματάκι σου στον Υπουργό Υγείας ο οποίος τρώει τα φράγκα των ταμείων σε κόκες και πουτάνες. Αυτό μου έλειπε τώρα να τσοντάρω για τα γαμησιάτικα των καθαρμάτων που ψηφίζετε. Ψόφος σε όλους σας ανεξαιρέτως. (….) Χωρίς την ελάχιστη αναστολή ή ενοχή, καλύτερα να ψοφήσει το παιδί από καρκίνο παρά να ζήσει με τέτοια σκουπίδια για γονείς και σε τέτοιο βόθρο σαν τα κάτω Βλακάνια, εκεί όπου οι ηλίθιοι χειροκροτούν τους δήμιους τους και μετά εκλιπαρούν για κάνα φράγκο μπας και έχουν να πληρώσουν την κάσα στην κηδεία τους. Στο μουνί μου το προβληματάκι σας λέμε, είστε άξιοι της μοίρας σας».

Τι κατάφερε με τη νέα δημοσίευσή του; Να αναδειχθεί για άλλη μια φορά σε έναν από τους πιο αντιπαθητικούς ανθρώπους του ελληνικού Internet. Αδίκως;

Η αφορμή που βρήκε για να μιλήσει δεν ήταν η καλύτερη: τι κοινωνικές θεωρίες να αναπτύξεις, και πού να βρεις την όρεξη και το κουράγιο να τις αναπτύξεις, πάνω από το κρεβάτι ενός παιδιού που πάσχει από σάρκωμα και που ζητά βοήθεια για να ζήσει;

Επιπλέον ο (γνωστός) τρόπος του, η (επιεικώς) αιχμηρή γλώσσα και οι ακραίες εκφράσεις του, η επίμονη (για άλλη μια φορά) προσπάθειά του να προκαλέσει, να ενοχλήσει, να σοκάρει, δεν μας άφησαν να φτάσουμε στον πυρήνα του συλλογισμού του, για να συμφωνήσουμε ή και για να διαφωνήσουμε μαζί του, τέλος πάντων για να το συζητήσουμε. Εκείνο που τελικά έμεινε, ήταν κάτι σαν συλλογικό σοκ από «την πιο χυδαία ανάρτηση που έχουμε διαβάσει» και η απορία: «πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει γράψει κάτι τέτοιο;».

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται περισσότερο τον εκθέτει παρά τον κάνει να ακουστεί. Από την άλλη, εξαιτίας αυτού του τρόπου έχει αποκτήσει το δικό του φανατικό κοινό όπως φαίνεται από τα πολλά σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις του στα πολλά προφίλ του στο Facebook. Ας μην γελιόμαστε, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου δεν είναι ο μόνος που επιδιώκει την (ακραία) πρόκληση. Που την «εποχή του ψόφου» (μετρήστε πόσες φορές έχουμε δει τη λέξη γραμμένη στους τοίχους του Facebook) έχει επιλέξει να υπάρχει ενοχλώντας, ευχόμενος και αυτός «ψόφο» στους «αντιπάλους» ή επιστρέφοντας τις κατάρες που δέχεται. Με αυτό τον τρόπο, δια της προκλήσεως, ταΐζει πιθανώς τον ναρκισσισμό του, εκτονώνει τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του, αντιδρά σε αυτά που τον καταπιέζουν και τον θυμώνουν, προσπαθεί να ξυπνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις, εκδηλώνει την τρελάρα του ή ό,τι άλλο.

Δεν τον υπερασπίζομαι. Στο θέμα του άρρωστου κοριτσιού αν και καταλαβαίνω τι θέλει να πει -πιστεύει, αλήθεια, κανένας πως πραγματικά εύχεται τον θάνατό του;-, βρίσκω τον τρόπο του απαράδεκτο και κάτι παραπάνω. Απαράδεκτοι όμως είναι και όσοι βγαίνουν και τον βρίζουν αγοραία επειδή θεωρούν πως έβρισε αγοραία. Όλοι εκτιθέμεθα στην αρένα του Internet. Ολοι κρινόμαστε από τον τρόπο με τον οποίο εκφραζόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News