Ο Γιάννης Τραγάκης θεωρούσε αυτονόητο ότι μπορεί να κληροδοτήσει την έδρα στον γιο του. Πιθανότατα το ίδιο θα πίστευαν και οι ψηφοφόροι της οικογένειας Τραγάκη. Αν όχι όλοι, τουλάχιστον το μεγαλύτερο τμήμα τους. Στην πατρίδα μας κανένας δεν ξενίζεται όταν η βουλευτική έδρα αντιμετωπίζεται ως οικογενειακή περιουσία.

Εχω δε την αίσθηση ότι αν δεν υπήρχε η άμεση αντίδραση Μητσοτάκη, όλο αυτό θα το καταπίναμε μαζί με μερικά χάχανα, άντε και μία μουρμούρα λίγων ημερών. Ποιος να κάνει σχόλιο επί του θέματος; Ο Νίκος ο Παππάς; Και γιατί να κάνει; Αλλωστε και ο Τραγάκης ΣΥΡΙΖΑ είναι. Και οι καραμανλικοί της Νέας Δημοκρατίας στον ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν. Και το παλιό ΠΑΣΟΚ γεμάτο Συριζαίους είναι.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού συστήματος είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτίζεται δηλαδή με την πολιτική δύναμη που ηγείται της προσπάθειας να μην αλλάξει τίποτα στη μόνη χώρα όπου η στασιμότητα θεωρείται πρόοδος και η επιστροφή στο παρελθόν παρουσιάζεται ως κατάκτηση. Και υπάρχουν στιγμές που πιστεύεις ότι οι όποιες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες δεν πρόκειται να ευδοκιμήσουν επειδή, απλώς, το μέγεθος τους δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τον ίσκιο του παλιού. Διότι για τους πολλούς, το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξει η χώρα, αλλά να κάνουν τη δουλειά τους.

Υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα με δαιδαλώδεις διαδρόμους, αγκυλώσεις και κατεστημένες νοοτροπίες που έχουν τις καταβολές τους στην αυγή του νεοελληνικού κράτους. Είναι σαν μία τεράστια μυρμηγκοφωλιά που πάει όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο μακριά από το φως μόνο και μόνο για να κρατήσει τις βασίλισσες ασφαλείς. Ακόμα και κάτι καινούργιο, για να πετύχει στην Ελλάδα συχνά πρέπει να θυμίζει κάτι παλιό. Και το δε παλιό, εμφανίζεται και πείθει ως καινούργιο.

Και ήρθε αυτή η κρίση ως ευκαιρία για να τα αλλάξουμε όλα, αλλά, να, σκάφτηκε περισσότερο η μυρμηγκοφωλιά, όλα τα ψίχουλα εκεί μέσα πήγαν. Και ενώ συζητάμε αν μπορεί κάποιος, ο Μητσοτάκης ας πούμε, να εκτρέψει τη ροή των πραγμάτων προς κάτι καινούργιο, λησμονούμε ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στην επάρκεια των ηγετών, όσο στην εμμονή των ψηφοφόρων. Δεν θέλουν μία καινούργια χώρα. Θέλουν πίσω εκείνη που έχασαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News