Εκείνο που θεωρούσα πάντα ως τη μεγαλύτερη μορφή πολιτικής ανεντιμότητας ήταν το να προσπαθείς να προωθήσεις πολιτικές, συκοφαντώντας τον χώρο του οποίου προΐστασαι. Το κάνουν πρωθυπουργοί, το κάνουν (στην περίπτωση μας) και υπουργοί Παιδείας.

«Διαπλεκόμενοι οι πρυτάνεις», «εμμονικοί με τα χρήματα» οι καθηγητές που διδάσκουν στα μεταπτυχιακά. Και τώρα, για να γίνει καλύτερο, προσβάλλουμε δημοσίως, μέσα στην Βουλή των Ελλήνων και τους πανεπιστημιακούς που ήρθαν από όλα τα μέρη του κόσμου για να συγκροτήσουν τα συμβούλια των ΑΕΙ. Aκόμη και αν μια κυβέρνηση κρίνει ότι δεν της «κάνουν» τα μέλη των συμβουλίων αυτών, τουλάχιστον όφειλε ένα ευχαριστώ.

Αντ’ αυτού ο Πρωθυπουργός της χώρας (που συχνά αναρωτιέμαι αν ξέρει τι διαβάζει, όταν το διαβάζει) δήλωσε με στόμφο στη Βουλή ότι τα συμβούλια των ΑΕΙ συγκροτήθηκαν πριν από πέντε χρόνια «για να αναλάβουν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, επιτρέψτε μου την έκφραση, της τότε κυβέρνησης και να ξεριζώσουν από τα πανεπιστήμια ανεπιθύμητες τότε διοικήσεις»…

«Υπήρξε, άραγε, ένας θεσμός που να υποβάθμιζε τη νοημοσύνη των πανεπιστημιακών με τόσο σαφή τρόπο τα τελευταία σαράντα πέντε χρόνια;» αναρωτήθηκε για τον θεσμό ο Πρωθυπουργός.

«Καταργούμε τα συμβούλια διοίκησης για να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία και το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων» συνέχισε.

Οι διακεκριμένοι καθηγητές, προσωπικότητες του ακαδημαϊκού κόσμου που ήρθαν από το εξωτερικό για να επανδρώσουν τα Συμβούλια των ΑΕΙ το 2013. Οι περισσότεροι παραιτήθηκαν με ηχηρές επιστολές…

Ο Ρίτσαρντ Χάντερ είναι αυστραλοβρεττανός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Ελληνιστής και ελληνομαθής με πλούσιο διοικητικό έργο ήρθε στο ΑΠΘ. Ο Γρηγόρης Σηφάκης, φιλόλογος στο New York University, ήρθε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ο Διονύσης Τζιχριτζής, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύη και αντιπρόεδρος (έως το 2011) του Fraunhofer Research Centre, ήρθε για το Πολυτεχνείο Κρήτης. Ο Χαράλαμπος Ντέλλας, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βέρνης όπου κατέχει την έδρα της Μακροοικονομίας, ήρθε για το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ο Αμαντέο Ρ. Οντόνι, καθηγητής στο τμήμα Αεροναυτικής και Αστροναυτικής και στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανικών Περιβάλλοντος του MIT, ήρθε επίσης για το Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ο Χαράλαμπος Γαβράς, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ήρθε για το Πανεπιστήμιο Πατρών. Ο Σπύρος Αμούργης, αρχιτέκτων ομότιμος καθηγητής στο CSU, ήρθε για την ΑΣΚΤ. Η Κάθριν Ε. Φλέμινγκ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ήρθε για το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ανέλαβε το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ο Δημήτρης Μπερτσιμάς, καθηγητής Επιχειρησιακής Ερευνας στο MIT, ήρθε πρόεδρος στο συμβούλιο του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Σταύρος Κατσανέβας, καθηγητής Φυσικής του Πανεπιστημίου Paris VII, ήρθε επίσης για το Πανεπιστήμιο Αθηνών  Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς, καθηγητής Φιλοσοφίας και Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, ήρθε για το ΕΚΠΑ. Ο Μιχάλης Τριανταφύλλου, διευθυντής του Κέντρου Ερευνας και Τεχνολογίας, του ΜΙΤ, ήρθε για το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Ο Σταύρος Θωμαδάκης, ομότιμος καθηγητής στο Καποδιστριακό, ανέλαβε το Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Λίγες ώρες νωρίτερα. ο υπουργός Παιδείας είχε προτείνει να κλείσουν τα μεταπτυχιακά προγράμματα αν το μόνο κίνητρο είναι τα λεφτά… Και αμέσως μετά: «Αν οι καλοί είναι να φύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν πληρώνονται, εγώ τους προτρέπω να φύγουν, σας μιλώ πολύ ειλικρινά»...

Κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω μια αντίστοιχη δήλωση, θεωρώ ότι  είναι ό,τι το πιο ακραίο άκουσα. Όμως πάντα ακολουθεί κάτι ακόμη καλύτερο!

«Σταματάμε τη φάμπρικά των πολύ υψηλών διδάκτρων» είπε ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του.

Οπότε να υποθέσουμε ότι το κόστος των μεταπτυχιακών προγραμμάτων θα το επωμιστούν τα ΑΕΙ (καθώς πολλά από αυτά υπάγονται σε διεθνείς πιστοποιήσεις κλπ), ότι οι καθηγητές τους θα πρέπει να δουλέψουν για 300 επιπλέον ευρώ επί 16 ώρες υπερωρίες, ή, απλά, όπως πρότεινε ο υπουργός Παιδείας, ότι θα φύγουν στο εξωτερικό;

Γιατί δεν αναλαμβάνει το κράτος το κόστος των μεταπτυχιακών σπουδών (όπου αυτό είναι απαραίτητο), με μεγάλο πρόγραμμα υποτροφιών, με χαμηλότοκα φοιτητικά δάνεια ή με την ενεργοποίηση εδρών από μεγάλα ιδρύματα του ιδιωτικού τομέα κλπ;

«Επιχειρούμε να ευνοήσουμε την επιχειρηματικότητα της καινοτομίας και του κοινωνικού οφέλους» είπε ο Πρωθυπουργός. Αν τον ρωτούσε κάποιος εκείνη τη στιγμή «πώς θα το κάνετε αυτό συγκεκριμένα», θα ήμουν κακόπιστη αν σκεφτόμουν ότι δεν θα ήξερε τι να απαντήσει;

«Υπήρξαν συγκλίσεις που βελτίωσαν» το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, ανέφερε ακόμη. Η Σύνοδος Πρυτάνεων βέβαια αλλά και οι πρυτάνεις κεντρικών πανεπιστημίων σε αρθρογραφία τους στον Τύπο, φώναζαν τις προηγούμενες ημέρες ότι καμία από τις προτάσεις τους δεν εισακούστηκε, εκφράζοντας τον προβληματισμό τους για τον διάλογο των 14 ημερών που προηγήθηκε.

Επειδή όμως ο λογογράφος του Πρωθυπουργού ήθελε να κλείσει το μάτι πονηρά στην αξιωματική αντιπολίτευση, ακούστηκε και η φράση: «οραματίζεται η ΝΔ πανεπιστήμια που στην αρένα του ανταγωνισμού θα αλληλοσκοτώνονται. Με λίγα λόγια συνθήκες ακαδημαϊκού survivor. Εμείς λέμε ναι στην αξιολόγηση για να ανεβάσουν όλοι το επίπεδό τους. Όχι όμως στην ακαδημαϊκή ζούγκλα»…

Το δίλημμα λοιπόν είναι ή μεταπτυχιακά με όσους καθηγητές έχουν μείνει εδώ γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα λεφτά ή ακαδημαϊκό survivor.

Τέλος, για το άσυλο μάθαμε σήμερα ότι οι φοιτητές πρέπει να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τα φαινόμενα παραβατικότητας.

«Το πανεπιστημιακό άσυλο, πράγματι, η δημόσια σφαίρα είχε βασανιστεί. Είχε βασανιστεί όχι εξαιτίας του στρεβλού θεσμικού πλαισίου, αλλά εξαιτίας της δυνατότητας που είχαν κάθε φορά μικρές ομάδες προβοκατόρικες, κυρίως λόγω της αδυναμίας παρέμβασης του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, να δημιουργούν δεδομένα που ευτελίζουν και την έννοια του ασύλου, αλλά και την ίδια την έννοια της ακαδημαϊκής ελευθερίας» είπε ο Πρωθυπουργός.

Πλέον με τον νέο νόμο, οι αστυνομικές αρχές θα μπορούν να μπαίνουν στα ΑΕΙ μόνο σε περιπτώσεις κακουργημάτων, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις (κλοπές, μικρό-εμπόριο ναρκωτικών κλπ. θα πρέπει να δίνει την άδεια του το πρυτανικό συμβούλιο, με τη συμμετοχή ενός φοιτητή, που δεν είναι απίθανο να μην μπορεί να εντοπιστεί την ώρα του συμβάντος).

Αυτά και άλλα πολλά ειπώθηκαν για ένα νομοσχέδιο που έχει πολυσυζητηθεί, στη Βουλή κατά την ψήφιση του.

Η αλήθεια είναι μια: Τα πανεπιστήμια, που πάλι θα περάσουν από νομοθετικές «καταιγίδες», λίγα χρόνια μετά την είσοδο τους σε περίοδο ηρεμίας, αποτελούν σήμερα έναν μοχλό στήριξης της ταλαιπωρημένης οικονομίας μας και δύναμη ανάπτυξης της χώρας μας.

Τα μεταπτυχιακά τους προγράμματα, τα εκτοξεύουν ετησίως στις πρώτες θέσεις σε διεθνείς λίστες κατάταξης. Τα προπτυχιακά τους προγράμματα (που ζητούν, αλλά δεν μπορούν να τα διοργανώσουν και στα αγγλικά), πολλές φορές μάχονται επί ίσοις όροις κολοσσούς της ανώτατης εκπαίδευσης του εξωτερικού. Παράλογη μοιάζει η απαίτηση του υπουργού Παιδείας να πρέπει να ζητήσουν την… άδεια του Διεθνούς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για να κάνουν ένα προπτυχιακό πρόγραμμα στα αγγλικά.

Γιατί η Πολιτεία, αντί να ενισχύει τα ΑΕΙ, τα φοβάται και τα πολεμάει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News