Πριν από μερικές ημέρες διαπιστώσαμε σε κοινή έρευνα μας με φίλη πανεπιστημιακό (κάτι που θα μας απασχολήσει σύντομα και δημοσιογραφικά), ότι τα τελευταία χρόνια έχουν διπλασιαστεί στη χώρα μας οι περιπτώσεις παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και μαθησιακά προβλήματα.

Τι συμβαίνει; Ξαφνικά τα ελληνόπουλα έγιναν… χαζά; Ή απλά ο ανταγωνισμός στην εκπαιδευτική πραγματικότητα έφτασε στο θλιβερό κατώφλι του καλυμμένου ρατσισμού προς εκείνα τα παιδιά που «δεν τραβάνε», όπως έλεγε χαρακτηριστικά σε κουβέντα μας εκπαιδευτικός με μεγάλη εξουσία στο χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης;

Μήπως τελικά φταίει το νέο υπερεντατικό εκπαιδευτικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών;

Αυτή είναι μια πλευρά του προβλήματος. Η άλλη είναι ότι εδώ και χρόνια μεγάλα σχολεία της χώρας (κυρίως φημισμένα ιδιωτικά) δεν βλέπουν με «καλό μάτι» τις περιπτώσεις παιδιών που ρίχνουν τις επιδόσεις τους στα ποσοστά εισαγωγής στα ΑΕΙ της χώρας και έτσι τα ωθούν σε μια «ευγενική» έξοδο από τα προγράμματα τους. Σε αυτήν την κατηγορία των «προβληματικών» εντάσσονται ακόμη και εκείνοι που απλά είναι μέτριοι μαθητές, αλλά οι εκπαιδευτικοί τους δεν θέλουν να σπαταλήσουν χρόνο για να τους προπονήσουν. Οπότε τους… επιστρέφουν στους γονείς τους με εντολή ελέγχου για μαθησιακές δυσκολίες.

Υπό αυτό το πρίσμα βλέπω με καλό μάτι τη νέα διάταξη του υπουργείου Παιδείας που υποχρεώνει τα ιδιωτικά σχολεία να εγγράφουν στα προγράμματα τους όλα τα παιδιά που μπορεί να πάσχουν από μαθησιακά προβλήματα ή έχουν ειδικά εκπαιδευτικά ζητήματα.

Είναι υποκριτικό, βέβαια, από την Πολιτεία να επιβάλει μια τέτοια απόφαση όταν οι δικές της δομές σε θέματα ειδικής αγωγής είναι οπισθοδρομικές, βασίζονται στην πολιτική των αριθμών και της «οικονομίας» και οι πολιτικές της γίνονται κάθε χρόνο και χειρότερες, σπρώχνοντας τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στο περιθώριο.

Είναι εξίσου υποκριτικό όμως από την πλευρά των ιδιωτικών σχολείων να δηλώνουν ότι έχουν τις καλύτερες υποδομές για τις περιπτώσεις παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες, την στιγμή που ελάχιστοι τελικά τις χρησιμοποιούν.

Το θέμα κατέληξε σε δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία και Συνδέσμου Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων.

Η Συνομοσπονδια καταλογίζει στον Σύνδεσμο ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων «ακραίο ρατσιστικό λόγο» και «απαράδεκτη αντικοινωνική συμπεριφορά». Κάτι που οι εκπρόσωποι του Συνδέσμου αποκρούουν λέγοντας ότι πρόκειται για παραπληροφόρηση.

Παντως, ο Σύνδεσμος έκανε λόγο για «αμφίβολης σκοπιμότητας επίδειξη ανθρωπισμού» και κάλεσε τον υπουργό Παιδειας να πληροφορήσει τα ιδιωτικά σχολεία «πόσους κτιριολογικούς ελέγχους διεξήγαγε ο ΕΟΠΠΕΠ στα δημόσια σχολεία σχετικώς με την ευκολία πρόσβασης σε αυτά μαθητών με αναπηρία, ποια είναι τα ευρήματά του και πώς προτίθενται οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου του να τα αντιμετωπίσουν».

«Ανθρωπισμός η ισότιμη ένταξη όλων των μαθητών στην εκπαίδευση; Μήπως στο τέλος και φιλανθρωπικό έργο;» διερωτήθηκαν οι εκπρόσωποι της Συνομοσπονδίας.

Σχολιάζοντας, δεν θα ξεχάσω την περίπτωση μητέρας που επιχείρησε να εγγράψει πρόσφατα το παιδί της σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο, στο οποίο και δεν το δέχτηκαν ποτέ, γιατί έπρεπε να κάνει μια ένεση ημερησίως για την αντιμετώπιση ιατρικού του προβλήματος και οι εκπρόσωποι του σχολείου δεν αναλάμβαναν την ευθύνη. Ή την περίπτωση μητέρας που κρίθηκε ότι το παιδί της είχε πρόβλημα και αναγκάστηκε να φύγει από το σχολείο του, επειδή οι γονείς των συμμαθητών του σχολίαζαν ότι δεν θέλουν τα παιδιά τους να βρίσκονται στην ίδια τάξη μαζί του γιατί τα «κρατάει πίσω».

Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από το πώς φέρεται στα αδύναμα μέλη της.

Δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα απλώς δεν θέλουν το… πρόβλημα στην πόρτα τους.

Στα δημόσια σχολεία το υπουργείο Παιδείας για να γλιτώσει διορισμούς εξίσωσε τους εκπαιδευτικούς της γενικής αγωγής με εκείνους της ειδικής (αρκεί να έχουν μια εξειδίκευση στην δεύτερη ή προϋπηρεσία σε τμήματα της). Νωρίτερα είχε μειώσει τα τμήματα ένταξης για παιδιά με σοβαρότερα προβλήματα.

Σε κάποια ιδιωτικά σχολεία, εάν είσαι μαθητής κάτω του 15, δεν «πιάνεις» τα μαθηματικά, καθυστερείς ή χαζεύεις, σε στέλνουν για διάγνωση σε ένα κρατικό Ιδρυμα όπου θα περιμένεις ένα χρόνο για να εξεταστείς ή σε ιδιωτικό όπου θα πληρώσεις το λιγότερο 500 ευρώ για πολύπλοκες εξετάσεις.

Να σημειώσω εδώ ότι αν γίνεται κάπου δουλειά σε αυτόν τον τομέα, αυτό γίνεται κυρίως στην δημόσια εκπαίδευση κι αυτό χάρη στον ακτιβισμό και την προσφορά εκπαιδευτικών που αναλαμβάνουν τα πράγματα στα χέρια τους και πραγματικά σώζουν ζωές. Αν έχουν αξία αυτές οι γραμμές, έχουν αξία κυρίως γι αυτούς.

Μια κοινωνία με πρόνοια φροντίζει να εντάσσει όλα τα παιδιά με ήπια μαθησιακά προβλήματα στις γενικές τάξεις, όπου εκπαιδευτικοί ειδικά επιμορφωμένοι (όλοι τους!) τα υποστηρίζουν και οι συμμαθητές τους τα αποδέχονται. Τα σοβαρότερα προβλήματα θέλουν ειδικές τάξεις ένταξης και μαθητείας και φυσικά περισσότερους εκπαιδευτικούς για παιδιά που δεν μπορούν να ελέγξουν απόλυτα τον εαυτό τους ή μπορούν να γίνουν επιθετικά.

Κατ’ επέκταση, θεώρησα και θεωρώ εκδικητικό και λάθος να προσπαθείς να επιβάλεις ΦΠΑ στα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων, στοχεύοντας στο να τα κλείσεις.

Θεωρώ όμως σωστή την απόφαση να εξαναγκαστούν επιχειρηματίες που πάνω απ’ όλα μορφώνουν παιδιά και κοινωνικοποιούν τους πολίτες της αυριανής Ελλάδας, να αποδέχονται στα προγράμματα τους τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Ας ρίξουν λόγο τα ποσοστά τους στις πανελλαδικές εξετάσεις. Στην κοινωνία της «επόμενης ημέρας» για την Ελλάδα, η αλληλεγγύη θα έπρεπε να είναι η πρώτη και κυρίαρχη αξία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News