Για να πούμε την αλήθεια, το νυφικό της Κάτιας Ζυγούλη ήταν πιο καλόγουστο από εκείνο της Αντζελίνα Τζολί, που είχε βάλει τα παιδιά της να ζωγραφίσουν στο πανάκριβο ύφασμα ένα σωρό βλακείες. Κατά τα άλλα και ο παλαιότερος γάμος των Πιτ-Τζολί και ο πρόσφατος των Ρουβά-Ζυγούλη, είχαν όλα τα στοιχεία που διαθέτουν οι υπερπαραγωγές αυτού του είδους. Οι γάμοι που είναι κυρίως παραστάσεις χολιγουντιανών προδιαγραφών παρά θείο Μυστήριο. Και όχι, δεν είναι μυστήριο το ενδιαφέρον που δείχνει ο κόσμος για τέτοιες τελετές, φυσικό είναι τα λαμπρά σόου να ψυχαγωγούν τα πλήθη.

Μυστήριο, στη δική μου πάντα κοσμοθεωρία, είναι κυρίως η διαχρονική δύναμη του θρησκευτικού γάμου και στην Ελλάδα. Oχι τόσο ως θρησκευτικής τελετής όσο ως παράστασης. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, αυτό είναι σήμερα ο γάμος: Μια κοστοβόρος παράσταση αμφίβολου (κυρίως κακού) γούστου, την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος θα μπορούσε να παρακάμπτει αν όχι με τις ευλογίες των παπάδων, σίγουρα με τις ευλογίες του κράτους. Ο πολιτικός γάμος και το σύμφωνο συμβίωσης είναι οι θεσμοί που ήρθαν για να απλοποιήσουν την κατάσταση διασφαλίζοντας τα νόμιμα δικαιώματα του γαμπρού και της νύφης. Την ίδια στιγμή, ακόμα και αν θέλεις να κάνεις θρησκευτικό γάμο, κανένας δεν σου απαγορεύει να τον κάνεις χωρίς νυφικά, λαμπάδες, δεκάδες καλεσμένους και πάρτι με βιολιά, κλαρίνα και σιντριβάνι σοκολάτας. Η νύφη, ο γαμπρός, ένας κουμπάρος και ένας παπάς είναι αρκετοί, δεν είναι;

Ομως, ακόμα και νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια που έκαναν την επανάστασή τους, που κατηγόρησαν τους γονείς τους για συντηρητισμό, για στενόμυαλες αντιλήψεις, για προσκόλληση σε ξεπερασμένες παραδόσεις και κοινωνικές συμπεριφορές, που βγήκαν δυναμικά μπροστά ως πολίτες της νέας εποχής που θα απλοποιούσαν τα πάντα και θα ασχολούνταν με την ουσία των πραγμάτων, όταν φτάνει η ώρα να (θα το πω παραδοσιακά) δημιουργήσουν οικογένεια, αλλά και αφού ήδη έχουν δημιουργήσει οικογένεια (όπως και οι Ρουβάς-Ζυγούλη) όχι απλώς φοράνε νυφικό και γαμπριάτικο κοστούμι (ακόμα και στον πολιτικό γάμο ή στον θρησκευτικό γάμο που ακολουθεί τον πολιτικό!) αλλά και οργανώνουν τελετές που θα ζήλευε ως και το Μπόλιγουντ.

Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Bachelor parties, στρώσιμο κρεβατιού, δοκιμές για νυφικά μακιγιάζ, μανικιούρ και χτενίσματα, ξύρισμα του γαμπρού, στολισμός της εκκλησίας με φαναράκια, ή με τριαντάφυλλα, με κοχύλια, με μπαλόνια, με, με, με… Από δίπλα προσκλήσεις, λίστες δώρων, μπομπονιέρες, βεγγαλικά, άμαξες με άλογα, διθέσια σπορ αμάξια, βάρκες και κρις κραφτ αν η νύφη αποφασίσει να φτάσει στην εκκλησία δια θαλάσσης. Υπάρχει πάντα και η λύση του ελικόπτερου, αλλά θα στοιχίσει κάτι παραπάνω. Μεγαλοπρεπές φινάλε το δείπνο στο κτήμα, δίπλα στην πισίνα, με ορχήστρα ή με dj και με γιγαντοοθόνη για να δουν όλες οι άσπονδες φίλες της νύφης σε γκρο πλαν το ακριβοπληρωμένο μακιγιάζ να λιώνει μεγαλοπρεπώς την ώρα του χορού αποκαλύπτοντας την ακμή που έβγαλε από το άγχος των προετοιμασιών.

Όλα αυτά γιατί; Για να ξοδέψουμε τα λεφτά που (συνήθως δεν) μας περισσεύουν. Για να κάνουμε επίδειξη στο σόι. Για να διαφημίσουμε την (πρόσκαιρη, όπως συχνά επιβεβαιώνεται) ευτυχία μας. Για να υποκριθούμε για μερικές ώρες πως είμαστε η Μπάρμπι και ο Κεν και ας έχουμε το μισό μπόι τους και τα τριπλάσια κιλά τους. Για να επιβεβαιώσουμε, στην πραγματικότητα, πως ποτέ δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε την κακή επιρροή αυτής της σιχαμένης της Πολυάννας, της κλασικής μυθιστορηματικής ηρωίδας της Ελενορ Πόρτερ που «ανέθρεψε» γενιές και γενιές παραδίδοντας μαθήματα βαθέως κοινωνικού συντηρητισμού. Αυτός ο στείρος συντηρητισμός ξυπνάει ως φαίνεται μέσα μας την ώρα που αποφασίζουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άλλο, ακόμα και τώρα που η κοινωνία στηρίζει με τους νόμους και τις δομές της (τουλάχιστον περισσότερο από όσο τους στήριζε παλαιότερα) και εκείνους που επιλέγουν να κάνουν παιδιά εκτός γάμου.

Αν η ανύπανδρη Ελληνίδα μητέρα που την εποχή του «Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα» θα χαρακτηρίζονταν από τη γειτονιά με σκληρότητα «παστρικιά» (και το άμοιρο παιδί της «μούλικο») έπρεπε οπωσδήποτε να κρύψει κάτω από έναν γάμο τις πομπές της, σήμερα δεν έχει τέτοιες ανάγκες. Ούτε ο άντρας που συζεί με την καλή του είναι υποχρεωμένος για να μην περιθωριοποιηθεί/θουν «να την αποκαταστήσει» ενώπιον του Θεού, ένα ζευγάρι μπορεί να συγκατοικεί χωρίς να αλλάξει ποτέ βέρες. Ομως, εν έτει 2017, ακόμα και αν συζούμε γιατί έτσι μας αρέσει, ακόμα και όταν έχουμε παιδιά εκτός γάμου, ακόμα και αν τα εκτός γάμου παιδιά μας μεγάλωσαν τόσο ώστε να ετοιμάζουν τον δικό τους γάμο, να παντρευτούμε με παπά και με τριώροφη τούρτα ονειρευόμαστε. Για να ευλογήσει η Εκκλησία αυτό που στην πραγματικότητα δεν εγκρίνει, τις προγαμιαίες σχέσεις; Οχι βέβαια, για την παράσταση, για το σόου, για να νιώσουμε για λίγο αν όχι Αντζελίνα και Μπραντ, τουλάχιστον Κάτια και Σάκης. Το λένε και ματαιοδοξία.

ΥΓ. Sologamy, δηλαδή αυτο-νύμφευση: Η νέα τάση σύμφωνα με την οποία αν δεν βρεις τον κατάλληλο παντρεύεσαι τον εαυτό σου. Με νυφικό! Και βγάζεις και γαμήλιες φωτογραφίες! Το τερματίσαμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News