Τι είναι λοιπόν αυτό το φοβερό και τρομερό που μας περιμένει; Μπορεί τις επόμενες μέρες η Ελλάδα να μετατραπεί σε μια νέα Κοιλάδα του Θανάτου, στην ευρωπαϊκή εκδοχή της περιοχής ανάμεσα σε Καλιφόρνια και Νεβάδα, που θεωρείται το δεύτερο ξηρότερο μέρος του πλανήτη μετά την έρημο Ατακάμα της Χιλής; Μας έχει τάξει καύσωνα η ΕΜΥ. Και εμείς, επιρρεπείς στα θρίλερ έχουμε αρχίσει από τις αρχές της εβδομάδας να τρομάζουμε. Προληπτικά.

Κάτι τα νέα από τον βαρβάτο καύσωνα που έπληξε τις ΗΠΑ (50 βαθμοί Κελσίου στο Νότο, νεκροί, ακυρώσεις πτήσεων, διακοπές ρεύματος, πυρκαγιές…), κάτι το πρόσφατο κύμα ζέστης στη Βόρεια Ευρώπη, κάτι το δραματικό ταμπεραμέντο μας (κυρίως αυτό) και βρεθήκαμε να αναμένουμε ξανά (γιατί το έχουμε ξανακάνει), έναν Αρμαγεδδώνα φτιαγμένο από ήλιο, κάψα και σκόνη. «Καλό κουράγιο σε όλους μας» ευχήθηκε και ο Αντώνης Σρόιτερ προ ημερών από το δελτίο ειδήσεων αμέσως μετά την πρόγνωση του καιρού. Κουράγιο για να περάσουμε άλλο ένα ελληνικό καλοκαίρι; Ένα καλοκαίρι με το φως του, με τα τζιτζίκια του, με τα καρπούζια του, με τα κουνούπια του, με τα παγωτά του, με τα μπάνια του, με τις τσούχτρες του, με τα (παραδοσιακά ελληνικά) μοχίτο του… Παραδεχτείτε το, εκτός από τα κουνούπια και τις τσούχτρες, όλα τα άλλα μια χαρά ακούγονται. Επιπλέον, αυτό το καλοκαίρι που ξαφνικά μας προκαλεί πανικό, πολύ το είχαμε ποθήσει, διακαώς το περιμέναμε.

Αναζητώ τις μέγιστες θερμοκρασίες που έχουν καταγραφεί στη χώρα μας. Βρίσκω ένα 47,2 το 1958 στα Τρίκαλα και ένα 48 στο Τατόι και στην Ελευσίνα τον Ιούλιο του 1977. Οχι ό,τι πιο δροσερό, δεν ήταν όμως και για θάνατο. Εξάλλου, χαμηλότερα νούμερα περιμένουμε τώρα. Τι να πουν και οι Λίβυοι που σύμφωνα με μια (αμφισβητούμενη) μέτρηση στις 13 Σεπτεμβρίου 1922 είδαν τα θερμόμετρα να φτάνουν τους 58 βαθμούς Κελσίου; Υπάρχει πάντα και η Κοιλάδα του Θανάτου: Εκεί μια (διόλου αμφισβητούμενη) μέτρηση έδειξε στις 10 Ιουλίου 1913, 57 βαθμούς Κελσίου. Μπροστά τους, τα δικά μας τα σαράντα…κάτι μοιάζουν με αρχές χειμώνα. Αν και εμείς, και το σαραντάρι σαν πενηντάρι το αντιμετωπίζουμε.

Οχι επειδή είμαστε απροετοίμαστοι όπως ήταν οι Γάλλοι στον καύσωνα του 2003 που άφησε πίσω χιλιάδες νεκρούς (σε όλη την Ευρώπη περίπου 70.000!). Εμείς και τα αιρκοντίσιον μας έχουμε οι περισσότεροι, και τους ανεμιστήρες μας από δίπλα, και μαθημένοι στη ζέστη είμαστε. Είναι αυτή η ροπή μας προς την υπερβολή, ο πληθωρικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πάντα που μας κάνει να βαφτίζουμε και το λίγο πιο ζεστό καλοκαίρι, Κόλαση. Με υπερβολή προβλήθηκε και τώρα, κυρίως από την τηλεόραση, ο καύσωνας που καταφθάνει, υπερβολικά αρχίσαμε να ανησυχούμε. Λες και δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε: Αποφεύγουμε τον ήλιο και την καταπόνηση, φροντίζουμε να είναι δροσερό το περιβάλλον μας, πίνουμε νερά, όσοι εργαζόμαστε έξω φοράμε καπέλο και προσέχουμε να μην εκτιθέμεθα πολύ ή κάνουμε διαλείμματα… Και προσέχουμε να μην ανάψουμε καμία φωτιά. Αυτά και, ζέστη είναι θα περάσει!

Αρκεί να περάσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα για όλους: Και για εκείνους που ζουν έξω, στον δρόμο, και για εκείνους που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και για τα ζώα, κυρίως τα αδέσποτα. Σε καιρικές συνθήκες ακραίες  -έστω, σχετικά ακραίες, ελαφρώς ακραίες, ψιλοακραίες όπως ένας μικρός καύσωνας- δοκιμάζονται όχι μόνο ο κρατικός μηχανισμός (δήμοι, περιφέρειες, ΓΣΕΕ κλπ. έχουν ήδη ανακοινώσει μέτρα τα οποία βρίσκονται αναρτημένα στο Διαδίκτυο) αλλά και η ποιότητα των ανθρώπων. Αντί λοιπόν να τρομάζουμε χωρίς λόγο, ας φροντίσουμε να μην υπάρχει λόγος ανησυχίας για κανέναν. Τα άλλα, οι διογκωμένοι φόβοι και οι παράλογες φοβίες μας, θα παρασυρθούν με το πρώτο μελτέμι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News