Στα τελικά κείμενα της συμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους δανειστές, περιλαμβάνεται και η λίστα των ιδιωτικοποιήσεων, που θα γίνουν  μέσω του Υπερταμείου, στο οποίο περιήλθε η δημόσια περιουσία.

Και είναι όλα εκεί: τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, η ενέργεια και το νερό, οι δρόμοι, οι μαρίνες και τα καλύτερα κομμάτια του εθνικού real estate. Είναι τα ρέστα που έπαιξε και έχασε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την υπερήφανη διαπραγμάτευση του 2015. Δεν έφαγαν τη μπλόφα και μας πήραν τα ασημικά. Συνήθως έτσι συμβαίνει. Όταν μία χώρα εκτίθεται τόσο πολύ προς τους δανειστές της, στο τέλος τους παραδίδει και τα κλειδιά. H κυβέρνηση της Αριστεράς υιοθέτησε ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που αντιστοιχεί σε εκείνου που υλοποίησε η μακαρίτισσα η Μάργκαρετ η Θάτσερ.

Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να ανατρέξουμε σε εκείνα που έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, ούτε στις γραφικές κορώνες βουλευτών και πολιτευτών που θα έβαζαν ως και τη ζωή τους ενέχυρο προκειμένου η περιουσία του ελληνικού λαού να μείνει υπό δημόσιο έλεγχο. Βροντοφώναξαν ένα «Ναι» στη Βουλή και μετά πήγαν στο εντευκτήριο για το ποτό της παρηγοριάς που, όσο και αν ρίξεις στο λαρύγγι σου, δεν ξεπλένει την ντροπή. Αν ανατρέξετε σε δηλώσεις τριετίας θα βάλετε τα γέλια. Αν όμως κάνετε υπομονή άλλα τρία χρόνια, τότε θα ακούσετε τους ίδιους τύπους να κατηγορούν την επόμενη κυβέρνηση για το «ξεπούλημα» που οι ίδιοι ψήφισαν. Νομίζετε ότι εμποδίζει κάτι τον Τσίπρα από το να επιστρέψει στις καταγγελίες για τα λιμάνια και τα περιφερειακά αεροδρόμια; Aν υπάρχει κάτι που τον εμποδίζει, είναι η δική μας μνήμη, όχι η δική του συστολή.

Τέλος πάντων, αλλού είναι το θέμα μας. Αν εξαιρέσετε τα δίκτυα ύδρευσης, ναι, οι ιδιωτικοποιήσεις καλώς να γίνουν καθώς, αυτή τη στιγμή, αποτελούν το μοναδικό κανάλι για την εισροή επενδυτικών κεφαλαίων στη χώρα. Είπαμε, έχουμε ακτές και ξαπλώστρες, αλλά ο τουρισμός δεν μπορεί να αποτελεί το μοναδικό προορισμό κεφαλαίων της αλλοδαπής. Επίσης, αν όντως σκοπεύουμε και θέλουμε να βγούμε στις αγορές (που θα μας δανείζουν ακριβότερα από τους «τοκογλύφους» εταίρους μας), τότε η επεκτατική υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση. Δεν μπορείς να ζητάς δανεικά ή επενδύσεις και την ίδια στιγμή ο δασάρχης Πειραιά να μπλοκάρει τον Ελληνικό.

Το πρόγραμμα πρέπει να τρέξει γρήγορα. Πιεστικά και πειστικά. Ωστόσο είναι αμφίβολο κατά πόσον αυτό μπορεί να συμβεί. Δεν είναι μόνο ο αρνητισμός και η πολιτική υποκρισία των κυβερνώντων που εμφανίζει τους Σπίρτζηδες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Είναι, τελικά, μία ολόκληρη αντίληψη που κυριαρχεί στην κοινωνία, η οποία αποστρέφεται την έννοια του ιδιωτικού. Οι αναστολές δεν έχουν μόνο ιδεολογική βάση, συνδέονται και με την αντίληψη περί εξουσίας: όσο περιορίζεται το κράτος, τόσο μειώνεται και η ισχύς εκείνων που το διαχειρίζονται.

Μπορούν, λοιπόν, να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις; Το ερώτημα έχει δύο όψεις. Από τη μία λες ότι θα αποτελέσουν γρανάζι ανάπτυξης, αλλά από την άλλη ξέρεις ότι ενδεχόμενες επιπλοκές θα υπονομεύσουν σημαντικά την ελκυστικότητα της χώρας. Κοινώς το fund που θα ενδιαφερθεί να αγοράσει μία μαρίνα, θα βλέπει από τη μία τις προοπτικές και από την άλλη τις αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών που, σε μεγάλο βαθμό ίσως πυροδοτούνται και από τον αρμόδιο υπουργό. Με δυο λόγια, αυτή η κυβέρνηση δεν θα θέλει να κάνει ιδιωτικοποιήσεις και η επόμενη ίσως να μη μπορεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News