Κάποτε οι συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς είχαν νόημα. Είτε την πρόσκληση απηύθυνε ο Πρωθυπουργός είτε τις ζητούσαν οι αρχηγοί, κάτι είχαν να πουν. Κάτι σοβαρό, που δεν το επισκίαζαν τα προκαταρκτικά.

Το «κάποτε» αφορά την εποχή των παλιών πολιτικών, των «δεινοσαύρων» (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) και φτάνει μέχρι τον Κώστα Σημίτη. Οι οποίοι μπορούσαν να αντέξουν πρώτα να ακούσουν και μετά να μιλήσουν. Ή και να μην πουν τίποτα, αν δεν έπρεπε. Με τους διαδόχους τους μπήκαμε στην «εποχή της ατάκας» και της άκρατης εντυπωσιοθηρίας.

Αυτό που συνέβη κατά τις συναντήσεις της Τρίτης στο μέγαρο Μαξίμου (εδώ, εδώ και εδώ) ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Δεν είναι μόνο οι (επιεικώς) άκομψες αναφορές του τύπου «αδυνατισμένο σε βλέπω», λες και δεν ήξερε ο Αλέξης Τσίπρας ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης μόλις είχε βγει από το χειρουργείο. Δείχνει μια κακώς εννοούμενη ευκολία και χαλαρότητα, αλλά ας το προσπεράσουμε.

Ας πάμε στην ουσία. Υποτίθεται ότι ο προσκαλών κάτι θα είχε να πει στους προσκαλούμενους. Κάτι που δεν γνώριζαν ή δεν έπρεπε να ακουστεί δημοσίως. Όμως, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός φρόντισε να το ακυρώσει. Αν για το αποτέλεσμα του Eurogroup  είχε να τους πει «πήραμε μια ανάσα», δεν χρειαζόταν να τους  φωνάξει στο Μαξίμου. Το είχαν ακούσει σε προηγούμενες δηλώσεις του. Αλλά και για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά (μόλις είχε φύγει ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας), που υποτίθεται ότι ήταν το δεύτερο θέμα της συζήτησης, ο κ. Τσίπρας φρόντισε να  αποδυναμώσει την όποια συζήτηση,  λέγοντας μπροστά στην κάμερα «στην εποχή μας όλα μεταδίδονται αμέσως». Ηταν σαν να τους έλεγε «μη νομίζετε ότι έχω να σας πώς κάτι που δεν ξέρετε». Η επικοινωνιακή σκοπιμότητα υπερίσχυσε, για άλλη μια φορά, της ουσίας.

Αλλά και οι περισσότεροι αρχηγοί δεν ευτύχησαν περισσότερο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φρόντισε να υποβαθμίσει τη συνάντηση, λέγοντας «θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και στη Βουλή». Ούτε δήλωση έκανε μετά. Τότε γιατί πήγε; Μόνο για «θεσμικούς λόγους»; Η επικοινωνιακή στόχευση υπερίσχυσε και εδώ.

Η πιο χαρακτηριστική απόδειξη ότι τέτοιες συναντήσεις είναι ανούσιες, όταν γίνονται μόνο και μόνο για τις εντυπώσεις, είναι ο διάλογος Αλέξη Τσίπρα-Φώφης Γεννηματά. Το «πήραμε ανάσα» του Πρωθυπουργού έφερε το «μας πέρασες τη θηλιά στο λαιμό» της προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Για να ακολουθήσει η ατάκα του Τσίπρα για το Καστελόριζο, όπου θέλει να πάει την Φώφη, «μαζί με τον Γιώργο» (Παπανδρέου). Και τον Γιώργο να απαντά με ένα τιτίβισμα ότι θα πάει για να του πει πώς ο Κώστας(Καραμανλής) έφερε τη χρεοκοπία και ο Αντώνης(Σαμαράς) και ο ίδιος(ο Τσίπρας) μας φόρτωσαν με Μνημόνια.

Όλα αυτά τα «βαριά» διανθισμένα με το «Αλέξη μου» της Φώφης, τον «Γιώργο» του Τσίπρα και το «Αλέξη» του Γιώργου. Η θηλιά, η χρεοκοπία, το Καστελόριζο και η Οδύσσεια μαζί με τον ενικό και τα μικρά ονόματα.

Και ο κύκλος ολοκληρώθηκε με την «αποκάλυψη» του του κ. Λεβέντη ότι ο κ. Τσίπρας είναι «γενναίος», αφού θέλει να κάνει «κυβέρνηση συνεργασίας». Αλλη από τη σημερινή, εννοείται. Μόνο που αυτό δεν το ξέρει ο Τσίπρας, η φαντασία (ή κάτι άλλο) του Λεβέντη οργιάζει.

Αυτή είναι η εικόνα από τις συναντήσεις του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς. Δυστυχώς όχι καλή. Διότι ο κ. Τσίπρας τις έκανε με πρώτο στόχο να αποκομίσει επικοινωνιακά ωφελήματα. Οι αρχηγοί το κατάλαβαν και έπαιξαν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι, με εξαίρεση τον Κουτσούμπα και τον Θεοδωράκη.

Το συνολικό αποτέλεσμα αποτυπώνεται στη γνωστή φράση «τα παιδία παίζει». Αν και κανένας τους πλέον δεν είναι στην κατηγορία «παιδιά», όλοι άνω των 40 γαρ. Το μόνο παρήγορο είναι ότι αυτή τη φορά δεν έπαιξαν «εν ου παικτοίς». Ελπίζουμε την επόμενη να μην «παίξουν» καθόλου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News