Απόψε, στον τελικό της Euroleague φοράω ερυθρόλευκα και είμαι φουλ γαύρος! Όχι επειδή είναι ελληνική ομάδα, που αγωνίζεται στην Κωνσταντινούπολη εναντίον τούρκικης, της Φενέρμπαχτσε, αλλά επειδή αυτή η ομάδα του μπάσκετ είναι ωραία ομάδα, με παίκτες που θεωρώ από τους καλύτερους στον χώρο, και με διοίκηση σοβαρή, που μάλιστα δεν έχει σχέση με την άλλη, της ποδοσφαιρικής ομάδας, που θεωρεί ότι πρέπει να είναι πρώτη για πάντα, είτε το αξίζει είτε όχι.

Απεχθάνομαι, βέβαια, την φανατίλα της εξέδρας. Που την έχουμε και εμείς στην ΑΕΚ, και που καμία διοίκηση μέχρι τώρα (ο Ντέμης προσπάθησε, αλλά με τον λάθος, νομίζω, τρόπο) δεν κατάφερε να εκπολιτίσει.

Όμως είμαι σίγουρος πως αν ήμουν στην Πόλη απόψε – όχι, δεν θα πήγαινα στην Αγιά Σοφιά να την ντύσω ούτε στα ερυθρόλευκα, όπως έκαναν οι «γαύροι», ούτε στα κιτρινόμαυρα, όπως θα κάναμε και εμείς «τα χανούμια», θεωρώντας μάλιστα τον Ναό δικό μας – θα έβρισκα Ολυμπιακούς στην κερκίδα με τους οποίους θα μπορούσα εύκολα να καθίσω δίπλα-δίπλα, και να πανηγυρίσουμε ή να κλάψουμε μαζί.

Ελπίζω, αν και χλωμό το βλέπω, να μην ακούσω από την φανατίλα τα γνωστά «γαμιέται ο ΠΑΟ κι η Λεωφόρος» ή, ακόμα χειρότερα, «γαμιέται η ΑΕΚ και η Τουρκία», διότι άνθρωπος είμαι και εγώ, αμαρτίες γεμάτος, ίσως λυγίσω και πω μέσα μου «δε γαμιέται, ας κερδίσει η Φενέρ»! Αυτήν την «αισχρή αντίφαση», δυστυχώς τη ζούμε χρόνια στην ασφυκτική Ελλάδα μας. Και αναδύεται ακόμα κι όταν νικούμε και θριαμβεύουμε.

Στη Λισαβώνα, αν ενθυμείστε, βγάλαμε έξω «την πούτσα του τσολιά», όχι για να χαρούμε και να πανηγυρίσουμε τον θρίαμβό μας, αλλά για να δείξουμε, τάχα, σε όλη την υφήλιο, ότι εμείς την έχουμε μεγάλη και, αν και μικροί, μπορούμε να τους γαμήσουμε όλους.

Τι κόμπλεξ είναι αυτό, αδερφέ μου; Εύχομαι να μην εκδηλωθεί απόψε.

Και σκοπίμως γράφω αυτό το κομμάτι τώρα, λίγες ώρες πριν, για να μείνει. Ως τεκμήριο αθωότητάς μου, ό,τι και αν γίνει στο παιχνίδι.

Ελα ρε Θρύλεεεεεε!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News