Ξεκινώντας από τους βρετανούς Εργατικούς και την ανάδειξη του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία τους το 2015, όλοι άρχισαν να μιλούν για την αναγέννηση της Αριστεράς και την επιστροφή στις ρίζες. Λίγες εβδομάδες πριν από τις βρετανικές εκλογές και περίπου έναν χρόνο έπειτα από το δημοψήφισμα του Βrexit, οι Εργατικοί απειλούνται από μία ενδεχόμενη συντριβή απέναντι στους Συντηρητικούς της Τερέζα Μέι.

Μόλις πριν από έναν μήνα, οι Γάλλοι Σοσιαλιστές εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη έπειτα από την ταπεινωτική ήττα του Μπενουά Αμόν στις προεδρικές εκλογές. Η μοίρα τους δεν προδιαγράφεται καλύτερη στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, όπου κατά πάσα πιθανότητα το νέο κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν θα αναδειχθεί σε νέα, κυρίαρχη πολιτική δύναμη.

Στη Γερμανία, η αρχική ευφορία και αισιοδοξία που είχε φθάσει σε βαθμό βεβαιότητας για νίκη του Μάρτιν Σουλτς στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, έχει μετατραπεί σε απογοήτευση και κατήφεια. Οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν χάσει όλες τις τοπικές εκλογές στα κρατίδια του Ζάαρλαντ, του Σλέσβιγκ Χόλσταϊν και της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας. Και φαίνεται πως η ηγεμονία της Μέρκελ και των Χριστιανοδημοκρατών θα παραταθεί. Κατά κάποιους, μοναδική ελπίδα του SPD για να ορθοποδήσει θα είναι η είσοδος στην Βουλή των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, προκειμένου να μπορέσει έτσι η Μέρκελ να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς τους Σοσιαλδημοκράτες. Τα τελευταία χρόνια είχαν αναγκαστικά μετατραπεί απλώς σε έναν κυβερνητικό εταίρο, χάνοντας την πολιτική τους ταυτότητα και σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις μία επιστροφή στην αντιπολίτευση θα τους κάνει καλό.

Οι Ισπανοί Σοσιαλιστές κλήθηκαν αυτήν την Κυριακή να επιλέξουν ηγεσία και να δείξουν αν μπορούν να παραμείνουν ενωμένοι. Η επιλογή ανάμεσα στον Πέδρο Σάντσεθ, ο οποίος είχε εκδιωχθεί τον περασμένο Οκτώβριο μετά την ήττα του στις εκλογές και τη Σουζάνα Ντιάθ, κρίνει πολλά. Ο Σάντσεθ θεωρείται αριστερός και φλερτάρει με την ιδέα της συνεργασίας με τους Podemos, η Ντιάθ δεν θα είχε πρόβλημα να συνεργαστεί με τον Ραχόι, ο οποίος βρίσκεται στην θέση του Πρωθυπουργού από το 2011. Οι Σοσιαλιστές επέλεξαν Σάντσεθ, που σημαίνει ότι η Ισπανία εισέρχεται ξανά σε έναν κύκλο κυβερνητικής περιδίνησης.

Για την Ελλάδα, τα πολλά λόγια είναι πλέον περιττά. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας σηκώσει το βάρος για όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος και τα μνημόνια, πελαγοδρομεί στα ποσοστά γύρω από το 5% και αναζητεί μία πολιτική ταυτότητα, ενώ μοιάζει να συνθλίβεται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί έχουν συμβεί όλα αυτά; Κατά μία έννοια, οι Σοσιαλιστές έχασαν την περπατησιά τους, όταν έγινε η «δεξιά» στροφή του Γέρχαρντ Σρέντερ και του Τόνι Μπλερ και εν συνεχεία οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Συντηρητικοί τους πήραν την «κοινωνική ατζέντα». Οταν πήγαν να το στρίψουν πάλι αριστερά, ήταν αργά και η αξιοπιστία τους είχε χαθεί.

Η ουσία είναι, πως η Ευρώπη άλλαξε, τα κεκτημένα των προηγούμενων δεκαετιών κατέρρευσαν και οι πολιτικές προτάσεις παρέμειναν στο παρελθόν, κενές περιεχομένου. Μπορεί να μιλούν οι κεντροαριστεροί για τη σημασία του κοινωνικού κράτους, όμως κανείς δεν μπορεί βασίμως να υποστηρίξει ότι η Μέρκελ, π.χ. είναι κοινωνικά ανάλγητη.

Η βασική πολιτική διαφοροποίηση πλέον, μοιάζει να μετατοπίζεται σε έναν άλλο άξονα, μεταξύ μεταρρύθμισης και στασιμότητας, αποτελεσματικότητας ή μη, προσαρμογής στις νέες οικονομικές συνθήκες και τα νέα μοντέλα ή όχι.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν οι ευρωπαίοι Σοσιαλιστές θα προλάβουν το τρένο της πολιτικής μετάλλαξης, ή αν αυτό θα τους προσπεράσει με επιβάτες τις νέες δυνάμεις του πολιτικού κέντρου, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα αναδειχθούν στην Ευρώπη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News